Македонија под српска окупација

[StefusRefus]

Што го прашуваш?
Он верува дека македонците се срби ама никако да се освестат, мани се ќорава посла!

Сите ги освестуваат Македонците од 1870 па наваму...ги имало и ги има многу. Дечките сакаат само земја па макар и крави да освестуваат како да лајат.

 

[GavranOT]

Ауф баш Куманово го погоди, што направиле тие од Ѓорче Петров па до Петар Поп Арсов за ослободување, како за илустрација баш во Кумановската каза се прогласува слободна територија на 4 месеци, со потпис на стотици граѓани и печат ако добро памтам на 150 најугледни фамилији со кои потписи и печати се бара директно до Берлински конгрес приклучување на оваа територија кон Србија, а како резултат на Договорот од Сан Стефано... и сега ке баема тука колку луѓе ке лицитирамо неосновано со илјадиници луѓе, а конкретно што направиле и кои им биле барањата нема да ги повржуваме со нивната етничка припаднос... потоа ја имаш и Брсјачката Буна, имаш толку четници кои можеш баш да ги повржуваш од Куманово па до Охрид, на тоа додади ги и народните обичаи, културното наследство и треба да ти биднат јасни тие работи... а ако ти е цел да омаловажуваш и да се правиш дека нешто како крсна слава не е битно, нешто како сеќжавање на Краљевиќ Марко и Обилиќ не е битно, археолошките споменици како не битни ( уостало бугарските се минимални), онда ти не сакаш да сфатиш туку си тераш своја агенда.

Очигледно е дека србскиот елемент е присутен кај Македонците, особено тие од северниот и западниот дел. И не само културно туку и генетички бидејќи некои Македонци од тие предели навистина имаат некои србски црти и е многу забележливо тоа. На пример поранешниот кошаркар Дејан Јовановски ги има тие црти кои ги забележувам кај Србите, особено очите:


Но важно е да знаеш дека ваква фаца е многу туѓа во другите делови на Македонија. Плус само и само поради тоа што србскиот елемент бил присутен во Македонија не можеш автоматски да ги правиш сите Македонци Срби.

Не ми одговори на моите контра аргументи за културното србско присуство во Македонија, особено тоа што именденот истотака е застапен како и некои традиции кои биле позастапени порано како мартинките. Плус, како што реков, во Македонија навистина има многу песни за Крали Марко, но првпат слушам од тебе дека имало и за Обилич??? Јас освен за Крали Марко не сум слушнал за други личности да има помен поврзани со средновековната србска држава. Ниту пак за некакви косовски битки.
Од друга страна каква е таа особена србска оставштина во Македонија? Па Србите овде само цркви граделе и владееле доста кратко време за да остават посериозно наследство. Па дури и кога се работи за цркви, најголемите, најубавите, најстарите и најреномираните цркви се градени за време на Бугарската и Византиската Империја како Св. Софија, Св. Пантелејмон, Св. Климент и Наум, Св. Јоаким Осоговски, Св. Јован Бигорски итн.

Која е таа особена србска оставштина просветли ме?

 

[pixa]

Очигледно е дека србскиот елемент е присутен кај Македонците, особено тие од северниот и западниот дел. И не само културно туку и генетички бидејќи некои Македонци од тие предели навистина имаат некои србски црти и е многу забележливо тоа. На пример поранешниот кошаркар Дејан Јовановски ги има тие црти кои ги забележувам кај Србите, особено очите:


Но важно е да знаеш дека ваква фаца е многу туѓа во другите делови на Македонија. Плус само и само поради тоа што србскиот елемент бил присутен во Македонија не можеш автоматски да ги правиш сите Македонци Срби.

Не ми одговори на моите контра аргументи за културното србско присуство во Македонија, особено тоа што именденот истотака е застапен како и некои традиции кои биле позастапени порано како мартинките. Плус, како што реков, во Македонија навистина има многу песни за Крали Марко, но првпат слушам од тебе дека имало и за Обилич??? Јас освен за Крали Марко не сум слушнал за други личности да има помен поврзани со средновековната србска држава. Ниту пак за некакви косовски битки.
Од друга страна каква е таа особена србска оставштина во Македонија? Па Србите овде само цркви граделе и владееле доста кратко време за да остават посериозно наследство. Па дури и кога се работи за цркви, најголемите, најубавите, најстарите и најреномираните цркви се градени за време на Бугарската и Византиската Империја како Св. Софија, Св. Пантелејмон, Св. Климент и Наум, Св. Јоаким Осоговски, Св. Јован Бигорски итн.

Која е таа особена србска оставштина просветли ме?

Како тоа ги делиш по изглед...? па не сме црни у бели па да така лесно ги препознаваш, можеш само да ги поделиш по културата што ја негуваат едните и другите и делата кои што ги оставиле одредени историски личности...
За именден ти кажав и признав дека е бугарска културна оставштина и баш и по тој обичај се рзликувале бугари од срби...
За краљевиќ марко веќе знаеш, но сигурно си чул и за обилиќ, а за разлика од нив за ниту еден бугарски среддновековен владар не се граделе такви митови и не биле опевани ни промил колку што е марко...
За Јоаким Осоговски си тотална грешка имам пишувано за него кој и како го градел, а до самиот манастир има и мала црква од Милутин, за Бигорски ако не сум грешка внатре имаш од Цар Лазар фрески па ти види...
А кога сме кај крсните слави која впрочем вчера и мене ми беше, еве едно убаво објаснување, а не како што го минимизираа овде демек бил за јадење и пиење само:


Крсна Слава је јединствени обичај Срба, по ком се Срби разликују од осталих православних народа јер они славе Имендане.
Крсна Слава је настала у периоду од 7. до 8. (или понегде 9. века), када су српске породице и родови примали Хришћанство. На дан када су се ваши преци крстили у хришћанску веру, то је постала ваша Крсна Слава која је вековима прелазила са оца на сина да би стигла до вас данас.
Пошто улазимо у сезону породичних Крсних Слава, ваљало би да се подсетимо откуд такав јединствени обичај међу Србима, како су Срби примили хришћанску веру и зашто само Срби (и нико други) имају такав обичај?
Ред је да се не бламирамо и да знамо шта ових месеци масовно прослављамо.
Данас знамо да је Крсна Слава искључиво српски празник. Не постоје народи ни у околини, нити у даљини који имају сличан обичај. Продична Крсна Слава нас Србе разликује и од осталих православних народа, који уместо Славе прослављају Имендане тј. свеце по којима носе лична имена.
Свако ко слави Славу је Србин, ма где живео и ма како се изјашњавао на пописима. Слава је, рецимо у Северној Македонији често и једини начин да се распознају већинске српске од мањинских бугарских породица на том простору.
Обичај Крсне Славе се среће у трaговима и код римокатолика у Боки Которској, Конавлима, западној Херцеговини, Далмацији итд, али и код Албанаца римокатолика у северној Албанији, неких муслимана у Босни и Херцеговини и Рашкој, Полимљу, као и код наших Горанаца и Јањеваца. По мишљењу етнолога у питању су остаци православних Срба који су променили веру у неком историјском тренутку.
Хришћанство је присутно у српским земљама још од најранијих, апостолских дана. Оно се ширило у први мах по урбаним срединама попут Сремске Митровице, Београда, Костолца, Ниша и приморским градовима попут Солуна, Салоне, Сплита, Рагузе, Задра да би се касније проширила по унутрашњости Балкана. У близини тих приморских градова наши преци долазе у први додир са Хришћанством и полако почињу да га примају. Из извора знамо да је Ромејско царство свесрдно подржавало ширење своје вере међу Србима и не постоји ни један доказ да је било примене насиља у процесу примања Хришћанства код Срба.
Оно што је важно напоменути, у време још док је Хришћанска Црква била једна и нераздељена (пре 1054. године), Србима насељеним на Балкан најпре су хришћанску веру проповедали мисионари које им је слао Рим.
Сматра се да је процес примања хришћанства код Срба отпочео у 7. веку још за време цара Ираклија (610-641). Иако су се наши преци насељавали у ромејским провинцијама и подпадали под политичку власт Цариграда, у црквеном смислу тај простор је припадао римској цркви. Разлог је у томе што је у то време граница римске црквене власти ишла на Балкану од Солуна на север преко Велбужда (данашњег Ћустендила) и Софије према Видину на Дунаву. Ми смо се, дакле, настанили, у највећој мери, на римском црквеном подручју тада још неподељене Хришћанске Цркве. Да је то тако видимо и по црквеној терминологији која до дан данас живи међу Србима, а потиче из латинског попут "COMpater" из ког потиче наш "КУМ" или "altare" тј. наш "олтар" или "oleum" "уље".
Најновија истраживања показују да је највећи број Срба примио хришћанство већ у 7. веку, а не као што се раније претпостављало да се то догодило до 9. века.
Такође се из историјских извора да приметити да се један део нашег народа неко време држао вере својих старих, из отпора према томе што је нову веру помагала државна власт из Цариграда, у страху да би примајући веру од Ромеја још више потпали под ромејску власт. Нарочити отпор видљив је у српској неретљанској области Паганији, која је због тога и понела такво име.
Рад Цариграда на ширењу нове вере у унутрашњости Балкана веома се поспешује половином 9. века, када се наследник српског кнеза Властимира—Мутимир Властимировић (851-891) покорио ромејском цару Василију I Македонцу (867-886). Тада је доста нашега народа примила хришћанство, а нарочити успех је забалежен управо у Паганији међу Неретљанима који су се претходно највише томе опирали.
За разлику од свих осталих словенских народа, који су Хришћанство примали тренутком крштења њиховог кнеза односно монарха, процес примања Хришћанства код Срба текао је у највећој мери постепено племе по племе, породица по породица и човек по човек. Дан на који је нека породица или племе крштењем прешло на Хришћанство почиње да се обележава као Крсна Слава, док светац који се на тај дан обележавао, постаје породични заштитник. Тако је настала данашња породична Крсна Слава.
У процесу примања Хришћанства и заснивања прослава породичних светаца, задржали су се и неки предхришћански елементи али они у хришћанском руху добијају потпуни црквени и библијски садржај и самим тим благослов Цркве.
Срби су једини Словени који су племе по племе и породица по породица примали хришћанску веру и управо зато имају свој јединствени празник Крсну Славу.
Иако у првом периоду мисионари стижу из Рима, Срби заправо постају Хришћани највише захваљујући утицају Цариграда и то првенствено из разлога померања црквених граница са истока према западу.
Наиме, када је ромејски цар Лав III Исавријанац (717-741) отпочео крвави грађански рат и борбу против поштовања икона ушао је у сукоб и са римским папом који је по том питању чврсто стајао на православним позицијама. Управо због тога је цар Лав 732. године пребацио оне крајеве Балкана који су дотле били у склопу западне Цркве у црквену надлежност цариградског патријарха. Папи је оставио само Истру и Далмацију са сплитском архиепископијом. Тиме је огромна већина наших предака за сва каснија времена дошла под пресудни утицај Цариграда и у вери и у култури уопште. Мањи њихов део, настањен на земљишту сплитске архиепископије, остао је под верским и културним утицајем римске цркве и запада уопште. Данас су они, као што видимо, постали Хрвати.
Слављење Крсне Славе је остала најважнија непрекинута традиција код Срба још од времена покрштавања у 7. веку до данас. Много је штошта промењено у народном животу и обичајима, али се Слава сачувала као највећа светиња нашег народа.
Србин је славио и слави Славу у најславнијим данима своје историје, али исто тако и у току најтежег ропства под Турцима. Србин Славу слави и у време и невреме—у рату и изгнанству, у тамници и болници, у жалости и радости, у беди и сиромаштву исто као у богатству и изобиљу.
Увек је важно имати славски колач, жито, вино и свећу (која се пали за преминуле претке, а не за ”живе” или физички преминуле свеце) и то је све што је потребно за обележавање овог празника.
Наши војници су у јеку најжешћих битака у рову ломили бајати војнички хлеб (тајин) певали славски тропар, палили комадић воштанице који су од кућа или цркава понели, молили се Богу за помоћ и срећније дане. Чак и у време најгрђег комунизма када су прогањани они који су ишли у Цркву, Слава је ипак обележавана у тајности, са спуштеним ролетнама и славарима који су кришом славили Славе.
Слава се преноси по мушкој линији, са колена на колено, са оца на сина. Зато данас релативно лако можемо да пратимо које су породице са истим презименима, а потичу од истог претка и то само по томе коју Славу славе.
Све док синови живе са оцем у истој кући, онда сви заједно славе Славу. Међутим, када неко од синова заснује своју породицу, ожени се и не живи више са оцем, он по обичају почиње да у свом дому слави Крсну Славу, без обзира што отац наставља да слави исту Славу. Сасвим је погрешно, што поједини по модерном помодарству данас не славе Славе у својој кући говорећи: жив ми је отац и он слави. Иако је заправо обичај да чим неко започне да живи засебно и заснује своју породицу, дужан је да слави своју Славу, јер је Слава заштитник домаћег огњишта и помоћник у сваком раду, велики Божији благослов и заштитник свих укућана, нарочито деце.
Слава се преноси тако што прве године када син заснује самостално домаћинство, он оде код оца на Славу. Кад се колач исече, отац из своје десне руке предаје сину једну четвртину колача, пољубе се три пута, један другом честитају Славу, а отац пожели сину да са својом женом и децом, будућим унуцима и потомцима, дуго у здрављу и добром расположењу слави Славу. То благослови и свештеник који обавља обред сечења колача. Син носи део колача кући, подели га са својом породицом, а већ наредне године почиње редовно да слави своју Крсну Славу у новом домаћинству.
Слава се слави тако што домаћин однесе колач и жито у Цркву, и пре Литургије или после са свештеником их освећује. Такође, свештеник може да дође у кућу славара и обред обави тамо. Након освећења колача и жита, у дому славара се спрема свечани ручак (у посне дане посан ручак) на који долази фамилија и пријатељи (који се на посебан начин зову или се уопште не зову у зависности у краја и локалних обичаја).
У неким крајевима се припрема и вечера уочи Славе (након вечерње службе), на коју долазе гости, и то се зове навечерје празника. Негде се слави и други, па и трећи дан Славе.
Нажалост, одсуство веронауке у време комунизма условило је да се Слава последњих година претворила скоро искључиво у славску гозбу, на којој, нити домаћин, нити гости знају о правом смислу и суштини Славе, па чак ништа ни о светитељу који се слави. Пошто се све претвара у обилну гозбу, сиромашније породице данас нису у стању да финансијски издрже велики трошак. Међутим, оно што је најважније запамтити јесте да је Слава пре свега духовни празник, који подразумева само оно што је неопходно за сам обред резања колача (икона, колач, жито, свећа и вино), а све остало је ствар воље и могућности сваке породице.
Где је Србин, ту је и слава!

 

[TheTrooper]

Јао мајко мила.....ќе го снема 2-3 дена човек од форум и какви митомански глупости. Од Карпош Србин, до песни за Обилиќ кои никој жив во Македонија не ги чул,па где је Србин ту је слава (иако во многу случаи е помодарство од 20ти век) и остаток од српска култура во Македонија да ти бил и некој охридски печалбар градител во Србија

Данас знамо да је Крсна Слава искључиво српски празник. Не постоје народи ни у околини, нити у даљини који имају сличан обичај. Продична Крсна Слава нас Србе разликује и од осталих православних народа, који уместо Славе прослављају Имендане тј. свеце по којима носе лична имена.
Свако ко слави Славу је Србин, ма где живео и ма како се изјашњавао на пописима. Слава је, рецимо у Северној Македонији често и једини начин да се распознају већинске српске од мањинских бугарских породица на том простору.

Врв или дно на комедијаштво.

Славата до толку им го чувала вековното српството на вечинските Срби во Македонија што 90% од нив покажале среден прст на српската црква, а десетици илјади биле ветерани од востанија и војни против Србија.

 

[GavranOT]

Како тоа ги делиш по изглед...? па не сме црни у бели па да така лесно ги препознаваш, можеш само да ги поделиш по културата што ја негуваат едните и другите и делата кои што ги оставиле одредени историски личности...
За именден ти кажав и признав дека е бугарска културна оставштина и баш и по тој обичај се рзликувале бугари од срби...
За краљевиќ марко веќе знаеш, но сигурно си чул и за обилиќ, а за разлика од нив за ниту еден бугарски среддновековен владар не се граделе такви митови и не биле опевани ни промил колку што е марко...
За Јоаким Осоговски си тотална грешка имам пишувано за него кој и како го градел, а до самиот манастир има и мала црква од Милутин, за Бигорски ако не сум грешка внатре имаш од Цар Лазар фрески па ти види...
А кога сме кај крсните слави која впрочем вчера и мене ми беше, еве едно убаво објаснување, а не како што го минимизираа овде демек бил за јадење и пиење само:


Крсна Слава је јединствени обичај Срба, по ком се Срби разликују од осталих православних народа јер они славе Имендане.
Крсна Слава је настала у периоду од 7. до 8. (или понегде 9. века), када су српске породице и родови примали Хришћанство. На дан када су се ваши преци крстили у хришћанску веру, то је постала ваша Крсна Слава која је вековима прелазила са оца на сина да би стигла до вас данас.
Пошто улазимо у сезону породичних Крсних Слава, ваљало би да се подсетимо откуд такав јединствени обичај међу Србима, како су Срби примили хришћанску веру и зашто само Срби (и нико други) имају такав обичај?
Ред је да се не бламирамо и да знамо шта ових месеци масовно прослављамо.
Данас знамо да је Крсна Слава искључиво српски празник. Не постоје народи ни у околини, нити у даљини који имају сличан обичај. Продична Крсна Слава нас Србе разликује и од осталих православних народа, који уместо Славе прослављају Имендане тј. свеце по којима носе лична имена.
Свако ко слави Славу је Србин, ма где живео и ма како се изјашњавао на пописима. Слава је, рецимо у Северној Македонији често и једини начин да се распознају већинске српске од мањинских бугарских породица на том простору.
Обичај Крсне Славе се среће у трaговима и код римокатолика у Боки Которској, Конавлима, западној Херцеговини, Далмацији итд, али и код Албанаца римокатолика у северној Албанији, неких муслимана у Босни и Херцеговини и Рашкој, Полимљу, као и код наших Горанаца и Јањеваца. По мишљењу етнолога у питању су остаци православних Срба који су променили веру у неком историјском тренутку.
Хришћанство је присутно у српским земљама још од најранијих, апостолских дана. Оно се ширило у први мах по урбаним срединама попут Сремске Митровице, Београда, Костолца, Ниша и приморским градовима попут Солуна, Салоне, Сплита, Рагузе, Задра да би се касније проширила по унутрашњости Балкана. У близини тих приморских градова наши преци долазе у први додир са Хришћанством и полако почињу да га примају. Из извора знамо да је Ромејско царство свесрдно подржавало ширење своје вере међу Србима и не постоји ни један доказ да је било примене насиља у процесу примања Хришћанства код Срба.
Оно што је важно напоменути, у време још док је Хришћанска Црква била једна и нераздељена (пре 1054. године), Србима насељеним на Балкан најпре су хришћанску веру проповедали мисионари које им је слао Рим.
Сматра се да је процес примања хришћанства код Срба отпочео у 7. веку још за време цара Ираклија (610-641). Иако су се наши преци насељавали у ромејским провинцијама и подпадали под политичку власт Цариграда, у црквеном смислу тај простор је припадао римској цркви. Разлог је у томе што је у то време граница римске црквене власти ишла на Балкану од Солуна на север преко Велбужда (данашњег Ћустендила) и Софије према Видину на Дунаву. Ми смо се, дакле, настанили, у највећој мери, на римском црквеном подручју тада још неподељене Хришћанске Цркве. Да је то тако видимо и по црквеној терминологији која до дан данас живи међу Србима, а потиче из латинског попут "COMpater" из ког потиче наш "КУМ" или "altare" тј. наш "олтар" или "oleum" "уље".
Најновија истраживања показују да је највећи број Срба примио хришћанство већ у 7. веку, а не као што се раније претпостављало да се то догодило до 9. века.
Такође се из историјских извора да приметити да се један део нашег народа неко време држао вере својих старих, из отпора према томе што је нову веру помагала државна власт из Цариграда, у страху да би примајући веру од Ромеја још више потпали под ромејску власт. Нарочити отпор видљив је у српској неретљанској области Паганији, која је због тога и понела такво име.
Рад Цариграда на ширењу нове вере у унутрашњости Балкана веома се поспешује половином 9. века, када се наследник српског кнеза Властимира—Мутимир Властимировић (851-891) покорио ромејском цару Василију I Македонцу (867-886). Тада је доста нашега народа примила хришћанство, а нарочити успех је забалежен управо у Паганији међу Неретљанима који су се претходно највише томе опирали.
За разлику од свих осталих словенских народа, који су Хришћанство примали тренутком крштења њиховог кнеза односно монарха, процес примања Хришћанства код Срба текао је у највећој мери постепено племе по племе, породица по породица и човек по човек. Дан на који је нека породица или племе крштењем прешло на Хришћанство почиње да се обележава као Крсна Слава, док светац који се на тај дан обележавао, постаје породични заштитник. Тако је настала данашња породична Крсна Слава.
У процесу примања Хришћанства и заснивања прослава породичних светаца, задржали су се и неки предхришћански елементи али они у хришћанском руху добијају потпуни црквени и библијски садржај и самим тим благослов Цркве.
Срби су једини Словени који су племе по племе и породица по породица примали хришћанску веру и управо зато имају свој јединствени празник Крсну Славу.
Иако у првом периоду мисионари стижу из Рима, Срби заправо постају Хришћани највише захваљујући утицају Цариграда и то првенствено из разлога померања црквених граница са истока према западу.
Наиме, када је ромејски цар Лав III Исавријанац (717-741) отпочео крвави грађански рат и борбу против поштовања икона ушао је у сукоб и са римским папом који је по том питању чврсто стајао на православним позицијама. Управо због тога је цар Лав 732. године пребацио оне крајеве Балкана који су дотле били у склопу западне Цркве у црквену надлежност цариградског патријарха. Папи је оставио само Истру и Далмацију са сплитском архиепископијом. Тиме је огромна већина наших предака за сва каснија времена дошла под пресудни утицај Цариграда и у вери и у култури уопште. Мањи њихов део, настањен на земљишту сплитске архиепископије, остао је под верским и културним утицајем римске цркве и запада уопште. Данас су они, као што видимо, постали Хрвати.
Слављење Крсне Славе је остала најважнија непрекинута традиција код Срба још од времена покрштавања у 7. веку до данас. Много је штошта промењено у народном животу и обичајима, али се Слава сачувала као највећа светиња нашег народа.
Србин је славио и слави Славу у најславнијим данима своје историје, али исто тако и у току најтежег ропства под Турцима. Србин Славу слави и у време и невреме—у рату и изгнанству, у тамници и болници, у жалости и радости, у беди и сиромаштву исто као у богатству и изобиљу.
Увек је важно имати славски колач, жито, вино и свећу (која се пали за преминуле претке, а не за ”живе” или физички преминуле свеце) и то је све што је потребно за обележавање овог празника.
Наши војници су у јеку најжешћих битака у рову ломили бајати војнички хлеб (тајин) певали славски тропар, палили комадић воштанице који су од кућа или цркава понели, молили се Богу за помоћ и срећније дане. Чак и у време најгрђег комунизма када су прогањани они који су ишли у Цркву, Слава је ипак обележавана у тајности, са спуштеним ролетнама и славарима који су кришом славили Славе.
Слава се преноси по мушкој линији, са колена на колено, са оца на сина. Зато данас релативно лако можемо да пратимо које су породице са истим презименима, а потичу од истог претка и то само по томе коју Славу славе.
Све док синови живе са оцем у истој кући, онда сви заједно славе Славу. Међутим, када неко од синова заснује своју породицу, ожени се и не живи више са оцем, он по обичају почиње да у свом дому слави Крсну Славу, без обзира што отац наставља да слави исту Славу. Сасвим је погрешно, што поједини по модерном помодарству данас не славе Славе у својој кући говорећи: жив ми је отац и он слави. Иако је заправо обичај да чим неко започне да живи засебно и заснује своју породицу, дужан је да слави своју Славу, јер је Слава заштитник домаћег огњишта и помоћник у сваком раду, велики Божији благослов и заштитник свих укућана, нарочито деце.
Слава се преноси тако што прве године када син заснује самостално домаћинство, он оде код оца на Славу. Кад се колач исече, отац из своје десне руке предаје сину једну четвртину колача, пољубе се три пута, један другом честитају Славу, а отац пожели сину да са својом женом и децом, будућим унуцима и потомцима, дуго у здрављу и добром расположењу слави Славу. То благослови и свештеник који обавља обред сечења колача. Син носи део колача кући, подели га са својом породицом, а већ наредне године почиње редовно да слави своју Крсну Славу у новом домаћинству.
Слава се слави тако што домаћин однесе колач и жито у Цркву, и пре Литургије или после са свештеником их освећује. Такође, свештеник може да дође у кућу славара и обред обави тамо. Након освећења колача и жита, у дому славара се спрема свечани ручак (у посне дане посан ручак) на који долази фамилија и пријатељи (који се на посебан начин зову или се уопште не зову у зависности у краја и локалних обичаја).
У неким крајевима се припрема и вечера уочи Славе (након вечерње службе), на коју долазе гости, и то се зове навечерје празника. Негде се слави и други, па и трећи дан Славе.
Нажалост, одсуство веронауке у време комунизма условило је да се Слава последњих година претворила скоро искључиво у славску гозбу, на којој, нити домаћин, нити гости знају о правом смислу и суштини Славе, па чак ништа ни о светитељу који се слави. Пошто се све претвара у обилну гозбу, сиромашније породице данас нису у стању да финансијски издрже велики трошак. Међутим, оно што је најважније запамтити јесте да је Слава пре свега духовни празник, који подразумева само оно што је неопходно за сам обред резања колача (икона, колач, жито, свећа и вино), а све остало је ствар воље и могућности сваке породице.
Где је Србин, ту је и слава!

Искрено не ми треба копи паст за србска слава.
Не ми одговори тоа што прашав.
Не, не знам за Обилич или било кој друг србски владетел во Македонија песни освен за Крали Марко а кој целиот живот го поминал во Македонија отколку Србија и кој по мајка не е Србин а веројатно од локално потекло. Не знам ни песни ниту преданија за некакви косовски битки а уште помалку негување на култ кон србски светци како што е Св. Сава. Еве имаш можност, просветли ме...

Црквата Св. Јоаким Осоговски е изградена во 12ти век кога Србите не знаеле ни м од Македонија и биле сконцентрирани воглавно во Рашка, Зета, Захумље...
Тоа што србските кралеви извршиле некакви реставрации на црквата па дури и се насликале во неа на фрески не ја прави црквата србска.

А за антропологија треба да имаш остар вид и да приметуваш детали. Исто како што Албанците имаат некои црти по кои се препознатливи така и Србите. Да дојди некој Англичанец меѓу нас ќе биди ептен воочлив дека е туѓинец. Да, Балканците се доста измешани но сепак има определени црти својствени за секој народ ако доволно обрнуваш внимание на тоа ...

 

[TheTrooper]

Искрено не ми треба копи паст за србска слава.
Не ми одговори тоа што прашав.
Не, не знам за Обилич или било кој друг србски владетел во Македонија песни освен за Крали Марко а кој целиот живот го поминал во Македонија отколку Србија и кој по мајка не е Србин а веројатно од локално потекло. Не знам ни песни ниту преданија за некакви косовски битки а уште помалку негување на култ кон србски светци како што е Св. Сава. Еве имаш можност, просветли ме...

Крали Марко е еден од најопеаните ликови во целиот Балкан, прототип на некаков си средовековен суперхерој. Интересно е што во дел од песните за Марко од Македонија се спомнува како заштитник на Бугарите. Во македонските народни песни неговото српство дали воопшто е споменатo.

А за антропологија треба да имаш остар вид и да приметуваш детали. Исто како што Албанците имаат некои црти по кои се препознатливи така и Србите. Да дојди некој Англичанец меѓу нас ќе биди ептен воочлив дека е туѓинец. Да, Балканците се доста измешани но сепак има определени црти својствени за секој народ ако доволно обрнуваш внимание на тоа ...

Генетиката на балканот е турлитава. Не седеле луѓе во место.
Плус што во последните 70 години имаме и обилен примес на доселени луѓе од другите Ју-републики така што не можеш тек така да судиш за некого.

 

[pixa]

Не, не знам за Обилич или било кој друг србски владетел во Македонија песни освен за Крали Марко а кој целиот живот го поминал во Македонија отколку Србија и кој по мајка не е Србин а веројатно од локално потекло. Не знам ни песни ниту преданија за некакви косовски битки а уште помалку негување на култ кон србски светци како што е Св. Сава. Еве имаш можност, просветли ме..

За косовски бој и за Обилиќ ако ти не знаеш онда не значи дека повеќето не знааат, дури тоа е и елементарно знаење, како што е и битката за Стаљинград, дан Д, Сараевски атентат, така и Косовкси бој и Обилиќ е елементарно историско знаење...

Црквата Св. Јоаким Осоговски е изградена во 12ти век кога Србите не знаеле ни м од Македонија и биле сконцентрирани воглавно во Рашка, Зета, Захумље...
Тоа што србските кралеви извршиле некакви реставрации на црквата па дури и се насликале во неа на фрески не ја прави црквата србска.

Како и да е, има српско културна заоставштина а нема бугарска.

А за антропологија треба да имаш остар вид и да приметуваш детали. Исто како што Албанците имаат некои црти по кои се препознатливи така и Србите. Да дојди некој Англичанец меѓу нас ќе биди ептен воочлив дека е туѓинец. Да, Балканците се доста измешани но сепак има определени црти својствени за секој народ ако доволно обрнуваш внимание на тоа ...

Албанците можеш да ги приметиш затоа што не сме се мешале, но Срби, Македонци, Бугари кажи ми по кој критериум ке ги препознаеш?

 

[GavranOT]

Крали Марко е еден од најопеаните ликови во целиот Балкан, прототип на некаков си средовековен суперхерој. Интересно е што во дел од песните за Марко од Македонија се спомнува како заштитник на Бугарите. Во македонските народни песни неговото српство дали воопшто е споменатo.

Знам дека има песни и преданија за него и во Бугарија но можно е истите да доспеале таму преку миграции на луѓе од Македонија. Такви миграции имало низ целиот период на Османското владеење и луѓето кои доаѓале од овие простори и се населувале во Бугарија биле нарекувани арнаути од локалното население а земјата од каде што доаѓале арнаутлук. Но сепак тие биле православни и зборувале словенски дијалект. Повеќе за таквите миграции можеш да прочиташ во книгата на Димитар Јаранов, преселничко движење на Бугари од Македонија и Албанија кон источните бугарски земји.

Генетиката на балканот е турлитава. Не седеле луѓе во место.
Плус што во последните 70 години имаме и обилен примес на доселени луѓе од другите Ју-републики така што не можеш тек така да судиш за некого.

Луѓе со такви карактеристики има низ Македонија. Особено се среќаваат во кумановско и скопско но ги има и во западниот дел. Не верувам дека сите би имале скорешен србски предок од југословенско време. Сепак е историски факт дека со освојувањето на овие земји доста Срби се преселиле на југ. Има и сведоштво од византискиот цар Кантакузин за голем број на Срби населени во Бер по освојувањата на Цар Душан. Србите за експресно време ги губат поседите во Егејска Македонија па верувам дека голем дел од тие Срби се преселиле во нивните последни упоришта директно север од Егејска Македонија. Тоа не е спорно... Спорно е некој да тврди дека Македонците се Срби само и само затоа што Србите владееле краток период овде па дури и некои овде се населиле. Славата воопшто не е фактор. Територијата на денешна Вардарска Македонија била поделена во минатото помеѓу Охридската архиепископија и Печката патријаршија па можно е славата да е остаток од тоа владеење на Печката патријаршија со епархии во Македонија. Спротивно од тоа што некои тврдат, именденот е универзална прослава во православието и охридската архиепископија е воглавно управувана од грчки архиепископи и служела како средство за грцизирање на народот.

 

[pixa]

Крали Марко е еден од најопеаните ликови во целиот Балкан, прототип на некаков си средовековен суперхерој. Интересно е што во дел од песните за Марко од Македонија се спомнува како заштитник на Бугарите. Во македонските народни песни неговото српство дали воопшто е споменатo.

Има песни нормално, но факти се тие, татко Вукашин чичко Угљеша и гинат во Маричка битка 1371 година... некои го нарекуваат Косовски бој пред Косовски бој.

 

[GavranOT]

За косовски бој и за Обилиќ ако ти не знаеш онда не значи дека повеќето не знааат, дури тоа е и елементарно знаење, како што е и битката за Стаљинград, дан Д, Сараевски атентат, така и Косовкси бој и Обилиќ е елементарно историско знаење...

Како и да е, има српско културна заоставштина а нема бугарска.

Албанците можеш да ги приметиш затоа што не сме се мешале, но Срби, Македонци, Бугари кажи ми по кој критериум ке ги препознаеш?

Епа ајде покажи ми, не само тврди. Покажи запишана песна или предание за некој србски владател или друга историска личност освен Крали Марко?

Има и бугарска оставштина...
Имаш цркви градени за време на бугарската империја во Охридско и Преспанско. Ја имаш и грандиозната Самуилова тврдина...

Може да се распознаваат но за тоа во некоја нова посебна тема бидејќи поопширно е...

 

[pixa]

Епа ајде покажи ми, не само тврди. Покажи запишана песна или предание за некој србски владател или друга историска личност освен Крали Марко?

Краљ Милутин на милиион цркви, Цар Лазар исто и по Цркви и преданија, Обилиќ исто, Вукашин и Угљеша Мрњавчевиќи по цркви исто, Цар Душан крунисан во Скопје, во Лесновски манастир и мислам Бигорски, а ако не се варам мислам дека и тој го има изградено камени мост... напиши ми ти за бугарски некој аспарух.

Има и бугарска оставштина...
Имаш цркви градени за време на бугарската империја во Охридско и Преспанско. Ја имаш и грандиозната Самуилова тврдина...

Никој не го негира тоа.

Може да се распознаваат но за тоа во некоја нова посебна тема бидејќи поопширно е...

Не може.

 

[TheTrooper]

Знам дека има песни и преданија за него и во Бугарија но можно е истите да доспеале таму преку миграции на луѓе од Македонија. Такви миграции имало низ целиот период на Османското владеење и луѓето кои доаѓале од овие простори и се населувале во Бугарија биле нарекувани арнаути од локалното население а земјата од каде што доаѓале арнаутлук. Но сепак тие биле православни и зборувале словенски дијалект. Повеќе за таквите миграции можеш да прочиташ во книгата на Димитар Јаранов, преселничко движење на Бугари од Македонија и Албанија кон источните бугарски земји.

Преданијата за Марко во Бугарија веројатно се дел од тие движења, но има и приказни го го сврзуваат со легендите за Момчил кој е бугарски благородни/борец против Турците од Родопите кој е всушност прв братучед на Марко. Исто така и Шопите во западна Бугарија имаат доста филклор сврзан со него.

Самиот лик на Крали Марко како легенда е феномен. Неговата популарност е на ниво на митско суштество низ регионов. Сега, јасно ни е на сите што знаеме историја дека тој се базира врз ликот на српскиот благодорник Марко Мрњавчевиќ, син на Волкашин, но не сум толку сигурен дека просечниот селанец од пред 400 години бил толку просветлен, а во приказните повеќе се работи за неговата сила и храброст отколку некаква си етничка или национална одредница.
Ако и се верува на Википедија дури првата драмата пишувана и играна со Крале Марко како главен лик е Унгарска, а има приказни за него дури до Истра. Едноставно да, Марко е некакво си српско наследство во регионов, но неговиот лик е многу поголем од тоа.

Луѓе со такви карактеристики има низ Македонија. Особено се среќаваат во кумановско и скопско но ги има и во западниот дел. Не верувам дека сите би имале скорешен србски предок од југословенско време. Сепак е историски факт дека со освојувањето на овие земји доста Срби се преселиле на југ. Има и сведоштво од византискиот цар Кантакузин за голем број на Срби населени во Бер по освојувањата на Цар Душан. Србите за експресно време ги губат поседите во Егејска Македонија па верувам дека голем дел од тие Срби се преселиле во нивните последни упоришта директно север од Егејска Македонија.

Исто така е можно дека дел од Србите населени во Бер да се српски поданици од други етноси или да се останати во Бер и покрај падот во 1375 и претопени во Грци со текот на времето. Луѓе со такви карактеристики има насекаде низ Македонија, да почести се некаде, некаде поретки, арно ама дали е тоа српско влијание? Тој на сликата не ми изгледа баш како некој од Црна Гора, Рашка или Херцеговина пример. Повеќе делува на Албанец.

Тоа не е спорно... Спорно е некој да тврди дека Македонците се Срби само и само затоа што Србите владееле краток период овде па дури и некои овде се населиле. Славата воопшто не е фактор. Територијата на денешна Вардарска Македонија била поделена во минатото помеѓу Охридската архиепископија и Печката патријаршија па можно е славата да е остаток од тоа владеење на Печката патријаршија со епархии во Македонија. Спротивно од тоа што некои тврдат, именденот е универзална прослава во православието и охридската архиепископија е воглавно управувана од грчки архиепископи и служела како средство за грцизирање на народот.

Согласен.


Едноставна е работата, културно Македонците си имаат доста уникатен микс со мешано Грчко, Српско, Бугарско влијание. Арно ама уште од периодот на првото бугарско царство и населувањето на големи бројки на Словени во тоа време и нивната христијанизација за времето на Борис племињата тукашни збирно ја добиваат одредницата Бугарин како и тие во Мизија, Тракија, Добруџа и Поморавието.
Тоа име продолжува да опстојува понатаму,а Византијците го цементираат преку ОА. И во српско и во византијско и во турско тукашните словени ги нарекувале Бугари. Во 19ти век врз основа на тоа почнува бугарската национално преродба кој што подеднакво тече и во Македонија. Дали имало 15 песни за српски владетели во народното творештво, а 2-3 за бугарски или дали имало повеќе именден или слава и од каде е мартинката се сосем ирелевантни одредници за формирањето на доминантната националната и етничката свест на македонските словени.

 

[Vasileos]

Незнам до кога ќе го дрвиме со славата пуста. Целиот аргумент звучи како некој Слободано Милошевически аргумент од 90тите, "где је слава, тамо је србин", па сега ќе најдиме и некои абориџини во Нов Зеланд што слават племенска слава и Нов Зеланд српски ќе стане. Циркус

Ултимативно таа славата како концепт не е ниту универзален во македонија, ниту нешто посебно уникатен за србите, итеративен со други обичаии својствени за регионот, и генерално на врв се страшно ирелевантен во разговор за етничка припадност на народ.

 

[Кариес]

Срби и Бугари се расправаат што сме биле ние Македонците, демек Срби сме биле оти сме имале слава и западните и северни Македонци сме личеле на Срби (пази Бога ти), ама сме биле Бугари оти сме славеле именден и во источна Македонија сме личеле на Бугари (жити мајка)?!? ?!? ?!?
Лудило...
Не бре. Јас ќе речам дека Србите личат на Македонците од север и запад и дека тие ја зеле славата од Македонците, а не Македонците од нив; и дека Бугарите личат на Македонците од источна Македонија и дека тие го зеле именденот од Македонците, а не Македонците од Бугарите...
Доста бре го “дрвите“ на нас и едните и другите кога и едните и другите сте одродени Македонци кои сте зеле само ДЕЛОВИ од културното и етничкото наследство од Македонците.
Боже ме брани... Исто како Американците да докажуваат дека Англичаните се Американци, а не обратно, или дека Шпанците се Мексиканци...

Страници и страници само пишувате овде исто па исто, доста веќе. Дури и темата ја промашувате помалку.

 

[fennel]

Срби и Бугари се расправаат што сме биле ние Македонците, демек Срби сме биле оти сме имале слава и западните и северни Македонци сме личеле на Срби (пази Бога ти), ама сме биле Бугари оти сме славеле именден и во источна Македонија сме личеле на Бугари (жити мајка)?!? ?!? ?!?
Лудило...
Не бре. Јас ќе речам дека Србите личат на Македонците од север и запад и дека тие ја зеле славата од Македонците, а не Македонците од нив; и дека Бугарите личат на Македонците од источна Македонија и дека тие го зеле именденот од Македонците, а не Македонците од Бугарите...
Доста бре го “дрвите“ на нас и едните и другите кога и едните и другите сте одродени Македонци кои сте зеле само ДЕЛОВИ од културното и етничкото наследство од Македонците.
Боже ме брани... Исто како Американците да докажуваат дека Англичаните се Американци, а не обратно, или дека Шпанците се Мексиканци...

Страници и страници само пишувате овде исто па исто, доста веќе. Дури и темата ја промашувате помалку.

Темава одамна е полигон на докажување на немакедонството на Македонците, и како по обичај бугарите растат како печурки после дожд али и пикса го дрви јако! Темава може слободно и да се затвори или кој е модератор сите овие бугарско-српски монолози да ги премести во соодветна тема. Може и да ги избрише, нема да биде некоја штета за светот!