Постојам само кога знам дека моето трошење кислород не е наменето за шака луѓе.
Не знам да бидам добра пријателка, љубовница, девојка, сестра, ќерка. Не сакам да се дадам на двајца, тројца луѓе и да го затворам таму мојот микро космос.
Но, затоа умеам да да бидам роб на идејата и духот на група луѓе, на еден народ, на цел свет. Тоа и го сакам. Нешто кое ги преминува границите на моето постоење.
Веројатно, баш затоа и го немам. Затоа што го сакам. А, можеби и затоа што го носам товарот на перцепција на маните, игрите зад завесите, слабите точки, се она што треба да остане некаде зад кулисите. Таквите мои очи прават да, од ден на ден, губам богови меѓу луѓето.
Толку очајно ми треба близнак сонувач. Некој со кој ќе заборавам на потребата да јадам и спијам додека го моделираме, со зборови и дела, она нешто поголемо од нас самите. Некој кој ќе ми покаже дека умее да биде повеќе од своето јас и потребата да го направи ЈАС задоволен. Некој кој има потреба да го направи светот задоволен(макар само во мислите).
Ми требаат детски очи. Овие моиве виделе и гледаат нешта од луѓето кои не се за гледање. А, детските умеат, со неверојатна тврдоглавост, да ги гледаат само убавите. Е, таков поглед сакам.
Сакам и да не бев приморана телово да го плаќа данокот од злоупотреба на пороци. Затоа што, очигледно, дервишките игли на наркотикот, на алкохолот, на се она за заборав, повеќе не влегуваат и излегуваат безболно од месово. Сега, местото на нивните убоди, ме боли и крвари.
Мака ми е што и меѓу топла сум сама.
Мака ми е што мојот сон нема огледало во нечиј друг.
Мака ми е што низ глава упорно ми одекнуваат стиховите на ЕКВ: "kao da je dosadno i suvishe da znam...
Мака ми е од автоимуни болести.
Мака ми е, доста ми е, страв ми е