"Џабе работи, џабе не седи", "од работа не се умира", "работата те прави човек", "се фати за работа ја еба немаштијата", "fati seza lopata keti mine i dempresija i impresija" се само некои бисери од ризницата на народната мудрост, пренесувани од генерација на генерација.
Интересна е етимологијата на поимот "работа" која кажува дека тој збор е изведен од глаголот "робува"
Без разлика на економските, општествените и идеолошки системи по светот и кај нас, една обединувачка константа за сите е култниот статус кон работата, безрезервно позитивниот став кон неа, сите CV-a на светот споменуваат хард воркер, луѓе се гордеат дека се воркохоличари а на последиците од работата по здравјето и животот на поединецот се гледа како на нужно зло.
Денес најголемо табу не е ЛГБТ или родови идентитети, денес најголемо табу е прашањето дали работата е навистина доблест или не.
Нормално дека работа е потребна за да функционираат сложени општества како денешните, но со сета автоматизација, сета дигитализација, сите labor saving devices работното време се наголемува наместо да се намалува. Некогашните осум часа се веќе анахронизам, денес 10-14 часа не се ништо невидено или чудно.
Се поставува прашање каков квалитет на живот имаат луѓе кои работат 60-70 часа неделно па и повеќе, имајќи предвид дека работата бара и патување до неа, особено во поголеми места тоа се ужасно долги релации, спремање, облека, шминка кај жените што дополнително одзема време.
Нивните деца им се странци во домот, односите меѓу сопружниците девалвираат брзо, разводите пробиваат плафони, семејното насилство наместо да е искоренето во оваа 2022 исто руши рекорди.
Колку од тоа е последица на немањето време да се посвети поединецот на лицата кои му значат најмногу, или барем би требало да му значат најмногу?
На другата тема кажав дека сум минималист во основа т.е. работиме со сопругата минимално во смисол да не компромитираме некои стандарди кои сме ги поставиле заеднички и толку. 3-5 часа, 6 дена неделно.
Да, имавме и среќа, ама знаевме што сакаме.
Бидејќи не сум талентиран за спорт, актерство или наука, имајќи скромна интелигенција, запознавајќи се самиот себе низ неколку трагични ситуации во минатото, одлучив дека мое најголемо достигнување ќе биде мојот придонес кон целта = најсреќно семејство на светот.
Ок, не буквално пошто не може да се квантифицира такво нешто, ама смислата е таа.
Лично многу ги почитувам луѓето кои не потпаднале под мантрите на бескрупулозниот материјализам и конзумеризам а сепак заработуваат доволно за да не се доведе во прашање стандардот на живот кој си го поставиле како цел.
Да ја критикуваш работата како поим, луѓето ќе те гледаат чудно, а некои ќе те прогласат за лудак
Зошто луѓето ја воспеваат работата како највредно нешто на светот?
