Тематикава е малку покомплексна од првично изнесените дефиниции, но во името на дискусијата, да ги земеме како единствени и точни...
Либерализам, кој претпоставува слобода како ултимативна цел, па говори за слобода на мислење итн...Постои ли било каде?
Да ги земем САД ко пример, како земја која сериозно се горедее со својот либерализам и идеја за слобода, и која успеала во главите на своите граѓани да им напика дека се страшно слободни...Ако ги погледнеме политичките и економските движења и постапки на таа земја, па ако ја земеме во предвид нивната пропаганда и конзумеризмот...лесно доаѓаме до заклучок дека ниту се слободни, ниту државата им е либерална. А, уште помалку, дека почитуваат туѓи слободи.
Мора да се има во предвид дека слободата како концепт е премногу неодреден. Затоа и движењата, ко либерализмот, лесно манипулираат со истиот, а не го објаснуваат соодветно.
Всушност, развиениот цвет го доживеа цутот на својата квази-слобода од тој тип уште во '60-те и 70-те години од минатиот век. И затоа што не продолжи во некоја форма на анархизам, која би била логичен след, сега го живее периодот на гниење, декаденција.
Оттаму можеби и се враќа, како реакција, конзерватизмот. Затоа што дојдовме до состојба кога ги прекршивме сите претходно дадени правила. И тоа не доведе до релтивизмот од кој се уморивме.
Сега мора пак да поставиме некои правила, да разграничиме добро од лошо, дозволено од недозволено.
И тажно е што тоа се прави преку навраќање кон стари шаблони и правила, без соодветна ревизија на истите. Живееме една страшна општествена безидејност, која не бара ново решеније, туку оди во регресија. И пак не враќа во старата битка помеѓу традиција и кршење на истата, во името на некоја слобода. А, таа битка е толку излитена и докажано, непродуктивна.
Штета е што постмодернизмот, кој зема вистински замав во уметноста, слабо се одразува во секојдневниот живот.
Факт е дека слободата и либерализмот кои беа револуционерни до почетокот на 20-от век, денеска немаат место и се прозаични.
Исто како што е факт дека навраќањето на некои непродуктивни ограничувања, кои ги фура конзерватизмот, се истотака неодрживи.
И постмодернизмот тоа го препознава. Знае дека нештата не се движат праволиниски, дека идејата за напредок е фарса, и дека ниедна идологија не го поседува одговорот.
Сепак, гледам надеж. Економскава криза, невидена до сега, односно без огледало во минатотото, сериозно ги продрмува темелите на сите досегашни општествени поредоци.
И решението за истата ќе мора да се најде во нешто што досега не било, односно силом прилике ќе мора да инкорпорира постмодернистички постулати и методи. Па, следствено, и резултатот од истото би бил нешто "уникатно".
Лично пак, не сум ни либерална, ни конзервативна. Секоја идеологија ја сметам за апсурдна, и сметам дека не може да ми ги задоволи прашањата и светогледот.
Ем го заебаваат, ем го убиваат на крај. 
