4. Норвешка шума- Харуки Мураками
Ватанабе е spur of the moment лик, без иницијатива, меланхоличен, без идеал. Низ сите тие нарации, ретко може да се прочита некоја јасна среќна емоција. Дури ни во писмата!
Можеби затоа што целта е да се прикаже една модерна трагедија, за осамничкиот живот во јапонското општество каде самоубиствата не се табу тема.
А можеби и затоа што тоа се сеќавања полни со рани. "
Ако сум оставила рана во тебе, тоа не е само твоја рана, туку и моја." Авторот како да го турка Ватанабе, низ текот на целата книга, во некоја самоизолираност и осаменост.
За нас се само ликови, а за него се луѓе, кои ставаат крај на своето страдање. Тука двете" можеби опции" меѓусебно се надоврзуваат и испреплетуваат.
Живописно и сликовито претставување на сите тие пејзажи. Таа глава за посетата на болницата најмногу ми се допадна.
Приказната на Реико е најсуштествена, најинтересна. Нема ни грам оскудност. Опфатени се сите компоненти, од презумпција на невиност, општествен презер, институционалото потфрлање до задржување на ведриот дух. Човечкото во неа, покрај сѐ, не умрело, дури е и мостот помеѓу Ванатабе и Наоко. Она ми е омилен лик!
Очекував, уште од самиот старт, да се самоубие Наоко. Breakdown моментот и апсинацијата од човечки контакт, може да го објасни моментот за плескањето на Реико (^), тоа не го очекував.
Мураками можел комотно да се води и по албумот на The Doors- No one here get out alive, да ја продолжел книгата за некоја глава, можеби Ватанабе ќе направел
камикази во авионот.
Покрај сите тие политички мотиви, како марксистичките движења во 60-тите години, очекував повеќе референци за културата, пред сѐ за музиката. Музичките елементи се расфрлани, како трошки, низ целата книга, а вистинско будење доживуваат при лажниот погреб на Наоко.
Во последната глава гледаме постепено излегување од сиот тој магловит приказ. Само Мидори...
Сѐ на сѐ ми се допадна, малку поексплицитна на мојот конзервативен мозок, ама се решив да си го докомплетирам Мураками.
5. Кери- Стивен Кинг
Крајно лоша, па дури и асодржинска книга. Ниту еден дел не ме исполни. Посебно не големото финале. Кери Вајт има телекинетичка моќ и наместо да проследиме целосен хаос, проследен со страв и општа паника во големата сала, каде лево и десно летаат луѓе и предмети...ние читаме за големиот пожар!
Цитирањата од научните трудови и изјавите од сведоците, кои ги проследување од самиот старт, се крајно напорни и контрапродуктивни за градењето тензија и волјата да се заврти новата страница. Едвај ја дочитав! На сила.
Од она што сум го прочитал, филмските адаптации се долеку подобри од книгите на Кинг. Сакам да ги прочитам IT и Мизери. Ако и тие ме разочараат, кревам раце од Кинг.
6.
Појадок кај Тифани- Труман Капоти
Проследуваме еден краток мемоар од животот на Пол Варјак. Нема да навлегувам содржински во оваа книга, која е во издание на Антолог, и повеќе ќе се фокусирам на разликите меѓу самиот филм и самата книга
Ако направиме компарација меѓу филмот и книгата, книгата е доста штура. Таа е само костурот за филмот, и очигледна е разликата при визуелизацијата меѓу Капоти и режисерот Едвардс. Описот на Труман Капоти, за Холидеј (Холи) Голајтли е мажествена девојка со кратка коса, но визијата на Едвајтс е самата дефиниција за женственоста: Одри Хепберн која го трансформира филмот, па и на самата книга и дава поголема тежина.
Можеби би го прочитал и "Ладнокрвно убиство". Оваа книга е интересна од неколку аспекти. Првиот е во тоа што е пишува по вистински настани, втората е во тоа што, во авантурата за истражување, се впуштил со Харпер Ли, и последната е, во сета таа серија на интервјуа, се вплеткал со еден од инволвираните (Капоти бил педер) и тој нивен однос имал значителен исход во самиот роман. Мислам дека е во издание на Магор.
Да се вратам на "Појадок кај Тифани". Едвард, донекаде, доследно се држел, до костурот на Капоти. Филмскиот наратив се движи правопропорционално со книжевниот, со исклучок на пар сцени. Таков исклучок претставува последната сцена во филмот, каде Холи сака да ја напушти државата, Пол ја набедува да се премисли. Во филмот тој разговор се води во автомобил, во книгата во болница. Другата, позначителна разлика е бакнежот меѓу Холи и Пол со кој завршува филмот. Во книгата го нема, книгата е еден вид споменар на Пол кој сеуште копнее по Холи. Но меѓу овие две сцени, во таксито, Холи го брка својот мачор, што води кон крајната сцена со бакнежот. Во филмот речиси одма го пронаоѓаат, во книгата Пол и дава ветување дека ќе го најде и ќе се грижи за мачорот, кој го наоѓа по неколку месеци и го одржува тоа верување. Крајот е различен и овој од филмот повеќе ми се допаѓа, не затоа што е поромантичен, туку затоа што е посуштински, поиздржлив, крај кој е кулминација и заокружување на врската меѓу Холи и Пол која тенденциозно се гради.
И мора да го напоменам моментот кога се прекршува содржината, не кога ја притвораат, туку кога дознава дека нејзниот брат е починат и го демолира целиот стан. Едвардс маестрално ја претставил целата таа трансформација и видиозменетост на новиот стан.
Дефинитивно филмот повеќе ми се допадна и компарацијата, во овој случај е невозможна. Филмот зрачи со женственост и сексубилност. Можеби Одри, тука, ја поставува и самата дефиниција за женственоста. Вистинско уметничко дело. Посебно сцената каде Холи (Одри) свири на гитара и пее.
7. Жената со црвена коса- Орхан Памук
Првиот дел, за "бунарот" на Махмуд, ми беше крајно неинтересен. Глава по глава се надевав дека Махмуд ќе најде вода, го замислував како среќно рипа од нога на нога, во холивудски стил, на магнат кој штотуку нашол нафта.
Врската меѓу него и Џем е интересна за опсервација. Не само што се постави како фигура на татко, нешто за кое подоцна ќе пишувам, туку покажа одредена смиреност, толерантност, константност и упорност. Клачна мравка која се бори да го пробие окното во својот мравјалник. Тоа е нејзина улога, тоа е во нејзиниот ген. Да бидам искрен, се израдував што остана во "бунарот", затоа што личната агонија за дупката без дно и тегавењето на приказната конечно заврши.
Но уште во првиот дел го воочив мајсторлукот на перото кое го има Памук, сепак ова прва книга која ја читам од него, за сликовитата претстава на местото (Онѓорен), психолошката заднина на секој карактер, посебно на истоштеност и демолизираноста на Махмуд откако го проби рокот, до описот на текстурата на почвата. Од карпестоста, прашливоста, шаренилото до мешавината со школки. Дури и кога стигна до непробојната карпа, ми текна на една латинска поговорка за капката вода и карпата. Овој дел од наративот ми беше во преден план и занемарлив и на моќта на театарот, и за тоа ќе пишувам нешто покасно, и за Жената со црвената коса.
Вториот дел е нешто подинамичен, текот на приказната добива одредено темпо, само приказните за Едип и од Шахнаме се крајно напорни и досадни, пред сѐ поради тоа што се повторуваат. Како и грижа на совест, индивидуалноста и плиткоста на Џем. Но главната поента на книгата е потрагата по фигурата на татко.
Зошто мислев дека книгата нема да заврши вака? Самиот наратив, самите приказни, дури и самите цитати на првата страна на книгата наговестуваа таткоубиство или синоубиство, повеќе мислев дека ќе се случи второто. Зошто? Иако и таткото и синот сонуваат да станат писатели, само еден од нив успева да го изреализира својот сон. Книгата, со исклучок на последниот дел, е пишувана од перспектива на Џем, затоа мислев дека е синоубиство, но автор на истата е неговиот син Енвер. Дури и самата смрт на Џем е идентична со самоказнувањето на Едип откако ќе осознае дека си го убил сопствениот татко и има неколку деца со својата мајка.
Театарот игра голема улога. Благодарение на него и на моќта на тие актери, денес сме во можност во рацете да држиме монументални дела чија намена била изведба пред група народ, кои пак биле инспирација за други класични дела, за потоа од амфитеатрите, со напредокот на технологијата и човековата имагинација, да се преселиме во кино салите.
Дали му пречи тоа константно "Жената со црвената коса", иако знае како се вика? Не, и јас имам слични врежани сеќавања од поедини личности кои ги паметам преку одредена описна симболика.
Убаво е склопена целата архитектура, за духот и животот на еден град, кој доживува прогрес и експанзија. Сликата на Турција се менува во тие години, Турција прогресира, станува прозападна, и да, секогаш имало внатрепартиски судири меѓу конзервативните исламисти и оние кои сакаат да и дадат одредени прозападна вредности. На некој начин на нив се гледа како уништување на духот, вредностите и културата на Турција. Во овој момент, тежиштето се враќа кон ставовите на Абдул Хамид II и се гази по наследството на младотурците и на Кемал Ататурк кој ја соединува и возвишува Турција.
Одлична инкорпорација на политиката, правото и науката во поглед на утврдувањето на татковството. Сепак книгата е пишувана во 21 век, а настаните се случуваат во 1980-тите години на минатиот век. Така, временската динамика е поразлична.
Последниот дел е напишан од перспектива на Жената со црвената коса, нејзината кратка автобиографија, со посебен акцент на врската со нејзиниот син. И дап, не проверив, ама Жената со црвената коса на корицата на оваа книга наводно е Данте Рабриел Росети.
8. Сеќавањето на Шекспир- Хорхе Луис Борхес
Ова е прва моја прочитана книга од Борхес која содржи од 4-ри кратки раскази, полни со симболизам. Дури и да се направи вивисекција на еден, да речеме "Сини тигри", за камењата кои се размножуваат и ги уриваат сите познати закони на физиката, мислам дека нема да наидеме на заедничка, идентична, интепретација. Посебно не на последниот расказ, по кој го носи името сама книга- "Сеќавањето на Шекспир".
Мала книга, во издание на Бегемот, која од срце ја препорачувам.
Останатите 8 прочитани книги ќе си почекаат нов момент на инспирација.
) за годинава дури на крајот од март.