Ова има смисла доколку се работа за тага, а не за депресија, барем според мене.
Медикаменти не помагаат со апатичност, баш спротивно, одредени медикаменти (претпоставувам дека зборува за антидепресиви) ја создаваат апатичноста или ја зголемуваат апатичноста кај лицето кое што пати од депресија. Медикаментите се од една страна стигматизирани, но од друга страна сметам дека треба да се last resort, т.е задња опција, у случај кога лицето кое што пати од депресија е екстремно суицидално или депресијата не му дозволува да живи солиден секојдневен живот, па тогаш медикаментите требат да му послужат како стабилизатор кој што ќе му дозволи да живее добар секојдневен живот, но и ќе му овозможи да работи на себе повеќе.
Прво ние мораме да разграничиме што е тага, а што е депресија.
Тага е да се чуствуваш осамен, тага е да се чуствуваш несигурно околу сопствените физички карактеристики. Таа тага ќе ја излечиш така што ќе се социјализираш и ќе пробаш да ги промениш (ако се воопшто променливи) или прифатиш тие физички карактеристики, а депресија е она што останува после тоа (апатичност, невозможност за уживање у работи и активности кои што претходно ти претставувале ужиток, суицидалност и суицидални тенденции, итн).
Tагата според мене е природна и здрава емоција кој што секој треба да ја доживува чат-пат, додека депресијата е далеку посериозен проблем.
Иако не верував дека ова ќе го кажам, бидејќи долг број години сметав дека депресијата е само хемиски дисбаланс, со тек на време и созревање мислењето ми се смени. За мене моментално депресијата претставува духовен/спиритуален проблем, проблем чии што симптоми CBT терапијата и антидепресивите можат да ги средат short-term, но не и да го искоренат проблемот кој според мене е духовен/спиритуален.
www.bbc.com
