Како мал до некои 5-6 години бев мирно, добро, срамежливо дете кое беше поврзано премногу со својата баба и може да се каже дека баба ми беше единствената личност пред која бев опуштен, слободен. Тоа изгледа така беше бидејќи цел ден со неа го поминував денот.
Во тој период, бидејќи бев срамежлив ептен, најмногу од се мразев гости. Кога ќе дојдеа гости кај нас, се криев во соба и плачев.
Потоа дојде периодот кога требаше да започнам да одам во забавиште. Шестата година од мојот живот беше реално стресна, затоа што тогаш започнав да го гледам вистинското лице на општеството и да доаѓам во контакт со нови и непознати лица - децата и наставниците во забавиштето.
На првиот ден од забавиште видов како плаче едно дете, па и јас почнав по него, друго по мене, но тоа силно се одрази врз мене. Ме обви некој страв, несигурност, беспомошност во стекнување на навиките, па мораше баба ми да одседува дел од денот со мене во забавиште додека да се укопев во таа средина.
Среќа беше тоа што уште пред да тргнам да одам во забавиште, баба ми ме научи да пишувам и бројам, па немав проблеми што се однесува до образованието.
Прво одделение ми започна буквално исто, со исти маки и стравови, но среќа наставничката ми се погоди, па ми укажа како и зошто треба да научам да стојам самостојно. Тогаш се опуштив, сфатив дека и јас морам да го прикажам моето лице и да влезам во целата таа игра и начин на функционирање.
Од прво до четврто одделение беше периодот кога се опуштив, запознав другари од школо, почнав да се дружам со нив, да муабетам, но и периодот кога сфатив дека добрината не треба да ја искажувам кон сите под еднакво, затоа што сите не ми посакуваа добро.
Тогаш се ослободив, научив да са карам, да се одбранам себе си.
Во друштвото од секогаш сакав да бидам главен. Да изигравам нешто, посебно кога игравме жмурка. Се сакав јас да спасувам, а никако да жмурам. Ама ајде де, детски памет
Уз меѓу време, започна страшен период не само за мене, туку и за моето семејство. Долг период кој ги затемни нашите животи. Период кога сфатив дека ситуацијата дома е премногу тешка и озбилна, период кога сфатив дека треба да нурнам во морето наречено општество, да ги одминам сите риби и да испловам на површината. Едноставно изразнав за момент, сфатив дека морам да се борам за да успеам.
Периодот од петто до осмо ми беше пеколен. Материјалот за учење тежок, доаѓав во кавги со некои од децата, затоа што тие во мене гледаа личност која им е омилена на наставниците и упорно учи, а тоа не беше од што сакав, туку од пуста мака да не се избрукам, да немаат моите плус проблеми со мене на училиште. Но тој период ми беше и периодот кога почнав да ги согледувам моите грешки.
Кога започнав средно, тука веќе се се измени. Тука се појави онаа подготвена личност да се бори за својот успех. Научив од маките во детството дека ништо не ми е побитно од доброто за мене и моето семејство. Тоа беше период кога бев цврст карактер, кога газев се пред себе за да ја исполнам својата цел и доброто за мене, но сепак никому не наштетив. Период кога на секоја провокација и зломерие не застанував да вратам, туку културно го преминував/прегазував/прескокнував и продолжив понатаму. Период кога прераснав во човек со свое мислење, став........., едноставно застанав на свои нозе.
Тоа е тоа, на кратко, за тоа каков бев како дете