Пензионерите се посебен случај на пешаци, одат на сред улица по три баби една до друга, отвараат врати од такси одма тап тап без гледање дали кола доаѓа и што се дешава позади, на пешачки ни лево ни десно, демек пешачки е ќе лазам сега тука, на пола лазење светнало црвено за пешакот, уште се тркала, па ќе застане ќе вика ќе пцуе, тие количките за пазарување си ги возат на тротоар а таа на улица оди. Во спротивни правци се движат, и се тетерават по улица.
Кога спомнав тротоар, никако, значи никако, никогаш нема да сфатам што мозок имаат родители што пешачат со дете за рака, тие качени на тротоар а детето на улица оди. Колку пати се има тргнато детево да трча и среќа што кола тогаш не се погодила од назад да го собере, зошто и така се движат во ист правец. Со секое пешачење го става животот на детето во ризик, а не се малку ваквите, па и родители и баби и дедовци така ги шетаат. Треба еден голем знак пречкртан врз дете на улица и возрасен на тротоар или нека трепка некоја реклама нешто, на овие луѓе мора да им се нацрта, кога ќе биде касно џабе ќе биде се.
Па после коа ќе ти излезе, па коа ќе те згрбави од ќутек 
Фантазијата на нас Македонците ни работи премногу во некои ситуации.
