- Член од
- 12 февруари 2014
- Мислења
- 7.732
- Поени од реакции
- 24.349
Ти си знаеш.Ма она е ОК,релно не дека ми е сестра али се гордеам со нејзе.Али ете,постар брат )))
Ти си знаеш.Ма она е ОК,релно не дека ми е сестра али се гордеам со нејзе.Али ете,постар брат )))
Да сум јас твој син можам да ти кажам само каде ти е грешката, како да је исправиш не можам да ти кажам (доцна е).Не можев да најдам подобар форум. Можеби можете да ми помогнете со совет. Јас пишувам од аспект на родител кој се обидува да го разбере својот син. Мојот син има скоро 20 год, и студира на запад. Дел тој се избори за стипендија а дел од финансиите ги плаќам јас. Сега во моментот е дома и ќе учи онлајн овој семестар заради Короната. На студиите и генерално таму каде што е (САД) му се отворени многу можности, но тој одолговлекува, не ги исполнува своите обврски навреме, потребно е постојано да го потсетувам на се. Одбива да побара и работа која може да ја работи онлајн бидејќи е креативен. Парите не ми се проблем, но сакам да ја почувствува самодовербата од заработените пари. Јас не сакам постојано да го потсетувам на неовите обврки, сакам да може да си ги води своите работи, да управува со своите финансии, со административните работи и со академските работи...но тоа не се случува. Како да не сака да порасне. Дали е само желба за внимание? Начин на кој бара да потврди дека се уште сум тука за него? Имам чувство како да мисли дека сум го избракала од дома. Тој ми единец. Не знам како да разговарам со него а да истото не заврши со кавга... На секој разговор се фокусирам на една или две работи кои треба да ги заврши ..но тоа ме исцрпува бидејќи жонглирам со два распореди. Многу пати му кажувам дека не сакам вака да се одвиваат работите, дека сакам нашите разговори да бидат весели во кои тој ми зборува за своите планови ...но тоа не поминува..како да не разбира што говорам. Како да допрам до него? Да сте вие мојот син...што грешам според вас?
Па прво грешите многу ако сте нападни со разговорите, дете од 20 години, поготово ако живее сам и далеку од дома, не може баш да размислува како што сакате вие. Прво е млад за да размислува детално за плановите, второ можеби воопшто и нема планови или пак сето тоа што го направил досега било порад вас, затоа што вие така сте сакале. Не велам дека е лошо да се грижите за сопствените деца ама мора да им дадете малку слобода и не гледам причина зошто би требало уште сега да почне да се работи, ако веќе имате средства за до крајот на студиите, цел живот е пред него, има време кога ќе заработува.Не можев да најдам подобар форум. Можеби можете да ми помогнете со совет. Јас пишувам од аспект на родител кој се обидува да го разбере својот син. Мојот син има скоро 20 год, и студира на запад. Дел тој се избори за стипендија а дел од финансиите ги плаќам јас. Сега во моментот е дома и ќе учи онлајн овој семестар заради Короната. На студиите и генерално таму каде што е (САД) му се отворени многу можности, но тој одолговлекува, не ги исполнува своите обврски навреме, потребно е постојано да го потсетувам на се. Одбива да побара и работа која може да ја работи онлајн бидејќи е креативен. Парите не ми се проблем, но сакам да ја почувствува самодовербата од заработените пари. Јас не сакам постојано да го потсетувам на неовите обврки, сакам да може да си ги води своите работи, да управува со своите финансии, со административните работи и со академските работи...но тоа не се случува. Како да не сака да порасне. Дали е само желба за внимание? Начин на кој бара да потврди дека се уште сум тука за него? Имам чувство како да мисли дека сум го избракала од дома. Тој ми единец. Не знам како да разговарам со него а да истото не заврши со кавга... На секој разговор се фокусирам на една или две работи кои треба да ги заврши ..но тоа ме исцрпува бидејќи жонглирам со два распореди. Многу пати му кажувам дека не сакам вака да се одвиваат работите, дека сакам нашите разговори да бидат весели во кои тој ми зборува за своите планови ...но тоа не поминува..како да не разбира што говорам. Како да допрам до него? Да сте вие мојот син...што грешам според вас?
Сите ние сме растеле во различни околности, не воспитувале различни луѓе, сме созревале рано, малку подоцна или воопшто не сме зрели за некои важни работи независно од годините. Тоа значи дека секој одговор ќе биде нецелосен, гаѓање во темница или неточен. Можеби само е минлива фаза, можеби е привремена психолошка блокада или период на преиспитување. За детето не знаеме многу. На форум и не можеме да знаеме. Ако студира на запад, и има стипендија малку е веројатно дека е неспособен или глуп. Можеби има други планови? Можеби не баш среќно се зацапал во некоја? Сите сме имале црни дупки во животот. Битно е да не се прешироки и предлабоки. Можеби треба да се даде уште малку време и да се има повеќе разбирање и стрпливост, па ако и потоа нема резултати, (пак) можеби би помогнал еден подолг, поотворен и поискрен разговор. Но се ова е само слепо нагаѓање и продавање памет за луѓе и состојби за кои ништо не се знае. Од друга страна, и родителот од преголема желба често знае да врши поголем притисок од потребниот, да не е свесен за тоа, ниту пак подготвен да прифати дека така постапува. Понатаму има деца кои некој треба постојано да ги „поттикнува“, да ги „подбуцнува“ да направат нешто, да ги влече во животот и за таа крупна воспитна грешка родителите скапо плаќаат додека се живи.Не можев да најдам подобар форум. Можеби можете да ми помогнете со совет. Јас пишувам од аспект на родител кој се обидува да го разбере својот син. Мојот син има скоро 20 год, и студира на запад. Дел тој се избори за стипендија а дел од финансиите ги плаќам јас. Сега во моментот е дома и ќе учи онлајн овој семестар заради Короната. На студиите и генерално таму каде што е (САД) му се отворени многу можности, но тој одолговлекува, не ги исполнува своите обврски навреме, потребно е постојано да го потсетувам на се. Одбива да побара и работа која може да ја работи онлајн бидејќи е креативен. Парите не ми се проблем, но сакам да ја почувствува самодовербата од заработените пари. Јас не сакам постојано да го потсетувам на неовите обврки, сакам да може да си ги води своите работи, да управува со своите финансии, со административните работи и со академските работи...но тоа не се случува. Како да не сака да порасне. Дали е само желба за внимание? Начин на кој бара да потврди дека се уште сум тука за него? Имам чувство како да мисли дека сум го избракала од дома. Тој ми единец. Не знам како да разговарам со него а да истото не заврши со кавга... На секој разговор се фокусирам на една или две работи кои треба да ги заврши ..но тоа ме исцрпува бидејќи жонглирам со два распореди. Многу пати му кажувам дека не сакам вака да се одвиваат работите, дека сакам нашите разговори да бидат весели во кои тој ми зборува за своите планови ...но тоа не поминува..како да не разбира што говорам. Како да допрам до него? Да сте вие мојот син...што грешам според вас?
Не мора да биде мачен во сиромаштија за да си има работни навики, познавам деца кои живееле во богато семејство и пак одлично функционираат и се поагилни и поодговорни од многу кои израснале во сиромаштија, само што нивните ги имаат растено буквално како да се вработени во фирма, а не деца. Давање на еден куп одговорности, помагање во семејни бизниси, помагање низ дома, соочување со гомнениците што ги има направено без разлика какви и да се и тн.Да сум јас твој син можам да ти кажам само каде ти е грешката, како да је исправиш не можам да ти кажам (доцна е).
Требало навреме да го држиш на работ на сиромаштија, да знае дека треба да се бори за да заврши школо и нешто да постигне во животот. Нема стекнато работни навики, научен е на готово. Сега е малку потешко, но со скратување на финансиите можеби ќе мора самиот малку да го испоти газот. Ама родител како родител, детето (цел маж) да не се мачи.
Ke probam da ti odgovoram I od pogled na sin koga jas sum bil na 20 godini, I sega, od aspekt na roditel na sin na slicna vozrast.Не можев да најдам подобар форум. Можеби можете да ми помогнете со совет. Јас пишувам од аспект на родител кој се обидува да го разбере својот син. Мојот син има скоро 20 год, и студира на запад. Дел тој се избори за стипендија а дел од финансиите ги плаќам јас. Сега во моментот е дома и ќе учи онлајн овој семестар заради Короната. На студиите и генерално таму каде што е (САД) му се отворени многу можности, но тој одолговлекува, не ги исполнува своите обврски навреме, потребно е постојано да го потсетувам на се. Одбива да побара и работа која може да ја работи онлајн бидејќи е креативен. Парите не ми се проблем, но сакам да ја почувствува самодовербата од заработените пари. Јас не сакам постојано да го потсетувам на неовите обврки, сакам да може да си ги води своите работи, да управува со своите финансии, со административните работи и со академските работи...но тоа не се случува. Како да не сака да порасне. Дали е само желба за внимание? Начин на кој бара да потврди дека се уште сум тука за него? Имам чувство како да мисли дека сум го избракала од дома. Тој ми единец. Не знам како да разговарам со него а да истото не заврши со кавга... На секој разговор се фокусирам на една или две работи кои треба да ги заврши ..но тоа ме исцрпува бидејќи жонглирам со два распореди. Многу пати му кажувам дека не сакам вака да се одвиваат работите, дека сакам нашите разговори да бидат весели во кои тој ми зборува за своите планови ...но тоа не поминува..како да не разбира што говорам. Како да допрам до него? Да сте вие мојот син...што грешам според вас?
Не можев да најдам подобар форум. Можеби можете да ми помогнете со совет. Јас пишувам од аспект на родител кој се обидува да го разбере својот син. Мојот син има скоро 20 год, и студира на запад. Дел тој се избори за стипендија а дел од финансиите ги плаќам јас. Сега во моментот е дома и ќе учи онлајн овој семестар заради Короната. На студиите и генерално таму каде што е (САД) му се отворени многу можности, но тој одолговлекува, не ги исполнува своите обврски навреме, потребно е постојано да го потсетувам на се. Одбива да побара и работа која може да ја работи онлајн бидејќи е креативен. Парите не ми се проблем, но сакам да ја почувствува самодовербата од заработените пари. Јас не сакам постојано да го потсетувам на неовите обврки, сакам да може да си ги води своите работи, да управува со своите финансии, со административните работи и со академските работи...но тоа не се случува. Како да не сака да порасне. Дали е само желба за внимание? Начин на кој бара да потврди дека се уште сум тука за него? Имам чувство како да мисли дека сум го избракала од дома. Тој ми единец. Не знам како да разговарам со него а да истото не заврши со кавга... На секој разговор се фокусирам на една или две работи кои треба да ги заврши ..но тоа ме исцрпува бидејќи жонглирам со два распореди. Многу пати му кажувам дека не сакам вака да се одвиваат работите, дека сакам нашите разговори да бидат весели во кои тој ми зборува за своите планови ...но тоа не поминува..како да не разбира што говорам. Како да допрам до него? Да сте вие мојот син...што грешам според вас?
Сори ми се искраднало од внимание дека пишувате од позиција на мајка! Тешко дека Вие ќе направите контакт каков што сакате! Отворен муабет и се што иде со тоа на возраст на 20 години, потешко. На таа возраст машки на мајка не кажуваат планови. Ок јас сум татко па само од таа позиција можам да Ви го пренесам моето искуство. Мојот адут беше зборење и зборење, објаснување и објаснување, по мал милион пати. Само пазете, мора СИТЕ аргументи да Ви се издржани, ќе Ве лови и на најмала грешка да ја протурка својата агенда. Не се карајте, нема фајда од тоа. Пробајте да најдете приод да поразговарате за озбилно, пред тоа влејте му во глава дека Вие го рачунате за возрасен човек и такви треба да му се и постапките. Може ќе упали, многу машки се палат на пораснување и превземање на улогата на возрасен.Има уште еден момент, ставот на мајката! Тука се кршат копјата, ако мама сака синчето да не и се мачи, тешко превоспитувањето.
Хахахахахах, тато ли сиСори ми се искраднало од внимание дека пишувате од позиција на мајка! Тешко дека Вие ќе направите контакт каков што сакате! Отворен муабет и се што иде со тоа на возраст на 20 години, потешко. На таа возраст машки на мајка не кажуваат планови. Ок јас сум татко па само од таа позиција можам да Ви го пренесам моето искуство. Мојот адут беше зборење и зборење, објаснување и објаснување, по мал милион пати. Само пазете, мора СИТЕ аргументи да Ви се издржани, ќе Ве лови и на најмала грешка да ја протурка својата агенда. Не се карајте, нема фајда од тоа. Пробајте да најдете приод да поразговарате за озбилно, пред тоа влејте му во глава дека Вие го рачунате за возрасен човек и такви треба да му се и постапките. Може ќе упали, многу машки се палат на пораснување и превземање на улогата на возрасен.
Да бе сине, не си знаелХахахахахах, тато ли си