Европска Унија

[teneke]

Браво бе Орбан, алал да ти е. Се надевам и Бугариве ќе истрајат. Мочај по Германците и Холанѓаните

Од Будимпешта повторно стигнуваат остри обвинувања на сметка на Европската Унија и решително противење на создавањето „европско царство“. Покрај тоа, се бара и Србија да стане членка на Европската Унија, пренесува загрепски Вечерњи лист кој ги објави седумте унгарски предлози.
- Во Брисел градат таква супердржава за која никој не дал овластување. Ние му велиме „не“ на европското царство.
- Интеграцијата е средство, а не цел сама по себе. Од Основните договори на ЕУ треба да се избрише поставувањето на целта „сè потесно поврзани унии меѓу народите на Европа“.
- Одлуките нека ги носат избраните лидери, а не меѓународните невладини организации! Велиме „не“ на мешањето од страна во владеењето на правото.
- Силата на европските интеграции ја даваат заедничките економски успеси. Ако заедно не можеме да бидеме поуспешни отколку поединечно, тогаш тоа е крај на Европската Унија.
- Следната деценија ќе биде период на опасни предизвици – нè загрозуваат масовни миграции и пандемии. Мораме да ги заштитиме луѓето во Европа.
- Мораме да ја вратиме европската демократија. Европскиот парламент се покажа како ќорсокак – ги застапува исклучиво сопствените идеолошки и институционални интереси. Потребно е да се зголемат улогите на националните парламенти.
- Србија треба да се прими во членството на Европската Унија.

Планот на Орбан во 7 точки кој нема да ѝ се допадне на ЕУ

Владата на унгарскиот премиер Виктор Орбан објави текст во форма на оглас под називот „За иднината на Европската Унија“. Во текстот има седум предлози зад кои стои Унгарија.

www.mkd.mk

 

[курајбер]

- Одлуките нека ги носат избраните лидери, а не меѓународните невладини организации! Велиме „не“ на мешањето од страна во владеењето на правото.

 

[Bateman]

https://www.index.hr/vijesti/clanak/video-i-foto-pogledajte-slike-i-snimke-netom-prije-spajanja-peljeskog-mosta/2293697.aspx

Хрвативе го изградија конечно мостот кој го заобиколува Неум и копнено ја поврзаа цела своја територија.

 

[JaqenH'ghar]

https://www.index.hr/vijesti/clanak/video-i-foto-pogledajte-slike-i-snimke-netom-prije-spajanja-peljeskog-mosta/2293697.aspx

Хрвативе го изградија конечно мостот кој го заобиколува Неум и копнено ја поврзаа цела своја територија.

Нели е низок мостот, вака Босна ќе нема пристап на отворено море?

 

[Bateman]

Нели е низок мостот, вака Босна ќе нема пристап на отворено море?

Колку што прочитав/слушав денеска, имало простор за бродови да поминуваат, не дека пак Неум е меѓународно пристаниште, нив само за некој траект и туристички брод им треба.

 

[Eisenhorn]

The Death of Europe, with Douglas Murray

Recorded on June 3, 2019To comment on this video please go tohttps://www.hoover.org/research/death-europe-douglas-murrayIn this episode of Uncommon Knowledge...

www.youtube.com

 

[Kadaif]

Европската унија умира.

Финтата со фондовите нема да им текне пак да ја фураат после романското и бугарското искуство.

Производството за овие 15 години од Европа се пресели комплетно во Кина.

Сега фураат фондови за "зелените" (читај Аљи заштитник на природ) за промовирање на "зелена" непрофитабилна и нерентабилна енергија за да можат да им опнат на кинезите за увоз на стоки данок за CO2.

Секој со 8 одделение знае дека од хидроцентрала и солар енергетска ефикасност НЕМА.

 

[Ne_sum_ja]

После деценија и пол владеење во Германија, по се изгледа социјал-демократите ќе победат на наредните избори.

 

[teneke]

Интересна, порака за Турците

Ататурк би гласал за AfD.

 

[Gags]

Изгледа наскоро ќе биде хаос во Германија.

The mess Merkel leaves behind

Only Otto von Bismarck and Helmut Kohl served longer as Germany’s chancellor than Angela Merkel has. Bismarck forged an empire, and invented Europe’s first public-pension and health-care systems along the way. Kohl oversaw the reunification of East and West Germany and agreed to the replacement of the beloved Deutschmark with the euro.

Mrs Merkel’s achievements are more modest. In her 16 years in the chancellery she has weathered a string of crises, from economic to pandemic. Her abilities as a consensus-forger have served her country and Europe well. But her government has neglected too much, nationally and internationally. Germany has got away with it, for now; the country is prosperous and stable. Yet trouble is brewing. And as Mrs Merkel prepares to leave office when a new government forms after an election this weekend, admiration for her steady leadership should be mixed with frustration at the complacency she has bred.

The list of neglected issues is long (see our Special report). Germany looks like a purring luxury car; pop the bonnet, though, and the signs of neglect are plain to see. The public sector has failed to invest adequately or wisely, falling behind its peers in building infrastructure, especially the digital sort. This hampers not just whizzy new tech firms, but every other company, too. It also makes government less effective, a problem exacerbated by a failure to hire enough staff. Penny-pinching is hard-wired into the state. In 2009, on Mrs Merkel’s watch, Germany hobbled itself with a constitutional amendment that makes it illegal to run more than a minute deficit. With interest rates so low, sensible governments ought to have been borrowing for investment, not fainting at the first spot of red ink.

Germany’s most severe domestic problem is a failure to reform its pension system. Germans are ageing fast, and the baby-boomers will place an even heavier burden on the budget later this decade as they retire. On climate change, Germany has also been sluggish, and still emits more carbon per head than any other big eu country, not helped by Mrs Merkel’s shutdown of Germany’s nuclear industry after the Fukushima disaster in Japan in 2011.

In Europe, where German influence matters most, Mrs Merkel’s reluctance to wield it has been especially disappointing. The eu has not grappled sufficiently with the weakness of its indebted southern members. Only during the pandemic did it create a financial instrument that lets the eu issue jointly guaranteed debt, and dispense some of the cash as grants, rather than yet more loans. But this was designed as a one-off. Worse, the “stability” rules that will force countries back into austerity to shrink their stocks of debt are ready to revive, unless amended. Germany, always the most powerful voice at the eu table, should have argued harder for a more sensible approach.

In eu foreign policy, Germany could and should have been doing more to force a quicker adjustment to a less comfortable new world. China is an increasingly challenging economic and strategic rival, Russia an unpredictable threat and America a distracted and uncertain ally. Yet Germany has dithered. Despite recent increases, it spends too little on defence. It cosies up to Beijing in the hope of better trading terms. It is giving Vladimir Putin, Russia’s president, a chokehold over European energy supplies by backing the new Nord Stream 2 gas pipeline which, as it happens, makes landfall in Mrs Merkel’s own constituency. It has fallen to others, principally France’s president, Emmanuel Macron, to make the case for Europe to do more.

Which German candidate, though, could do better than Mrs Merkel? The polls suggest that Germany is set for a messy new parliament, with no single party, or even two, able to form a government. Instead, some sort of ideologically incoherent three-way coalition is on the cards—one that, by combining high-spending greens and pro-business liberals, may struggle to agree on anything ambitious.

This is another symptom of Merkelian complacency. Comfortable, cautious Germans seem uninterested in serious debate about the future. Crisis-management has become a substitute for initiative. Candidates have no incentive to highlight their country’s looming problems. The result has been one of the least substantive campaigns for decades: all about the horse-race and not about the issues.

Of the possible outcomes, two seem most likely. One is a coalition headed by Mrs Merkel’s party, the Christian Democrats and their Bavarian sister-party (the cdu/csu), led by Armin Laschet. The other is a coalition led by Olaf Scholz, of the Social Democrats (spd), who is Germany’s finance minister. In either case, the coalition would be joined by the Greens and by the pro-business Free Democrats. Both outcomes will have serious shortcomings, but of the two, The Economist narrowly prefers the second: a “traffic-light” coalition, headed by Mr Scholz.

That is because the cdu/csu, frankly, has blown it. Sixteen years in power has been enough. The party has run out of ideas and drive, as its decision to choose the gaffe-prone and uninspiring Mr Laschet for chancellor makes clear. An affable lightweight, he has run a dismal campaign, and is predicted to lead his team to its worst result since the second world war. The polls say that Mr Scholz is preferred by twice as many voters.

The tug from the left

Are they right, though? There are reasons to hope so, but also plenty to fear. Mr Scholz has been an effective finance minister. The German people trust him. He is better placed than a cdu chancellor would be to work with the Greens on climate change. The problem is that although he belongs to the business-friendly wing of his party, the spd is stuffed with left-wingers. They may try to drag him further in their direction than the Free Democrats will wear and enterprise can comfortably bear.

The world should expect the coalition talks to last for months, poleaxing European politics while they drag on. And at the end of it all, Germany may well end up with a government that fails to get much done. That is the mess Mrs Merkel has left behind.

 

[Gags]

Одличен текст за евнусите. Додека не направат сериозни и големи промени во својот начин на функционирање (а нема), Европската Унија ќе остане да биде камшикувана од САД без разлика кој е во Белата Куќа. А толку му се радуваа на Биден кутрите. ЕУ продолжува да плаќа за својот наивен и детски светоглед.

Europe's Latest Humiliation

A “brutal lesson in geopolitics,” is how the Berlin newspaper Der Tagesspiegel described the announcement of AUKUS, the new security partnership between Australia, the United Kingdom, and the United States. The deal is not just a major financial blow to France, whose contract to deliver 12 submarines to Australia for $A50 billion ($36 billion) was unceremoniously ditched in the process. Perhaps even more important was that US President Joe Biden chose to announce AUKUS in a manner that can only be interpreted as a deliberate humiliation of France and, by association, the rest of the European Union.

It was not the first brutal lesson the US had taught the EU recently. When Donald Trump reneged on the deal that former President Barack Obama and the EU had jointly struck to end Iran’s nuclear program, one of his reasons was to put Germany in its place. Hours after German Chancellor Angela Merkel declared that EU corporations would ignore Trump’s sanctions and continue to trade with Iran, German corporations made their own announcement: Unwilling to be cast out of the US market, and to miss out on Trump’s corporate tax cuts, they would cease trading in Iran.

The two incidents served the purpose of preserving America’s financial and geostrategic hegemony over the West. Both incidents inflamed European leaders enough for them to consider retaliation. Trump’s threat of sanctions against EU-based corporations continuing to deal with Iran sparked discussions in the EU of corresponding sanctions on US companies. Last week, French President Emmanuel Macron responded to Biden’s AUKUS announcement with a move once reserved as a last resort just before declaring war: recalling France’s ambassadors from Washington, DC, and Canberra.

Predictably, once their anger subsides, and their threats fizzle out, Europe’s leaders soberly turn to addressing the root causes of their weakness vis-à-vis the US. But it is a charade that should fool no one.

After European companies acquiesced in Trump’s sanctions on Iran, EU officials reasonably concluded that, as long as the US controls the payments system, Europe will be at America’s mercy in any confrontation involving money. So, they decided that Europe needs a payments system that the US government cannot block. Similarly, after the AUKUS fiasco, the need for a cohesive European military came into sharp focus.

But, in both cases, creating the European institutions needed to challenge American hegemony would require Europe’s leaders to make a move that they are loath to contemplate.

Consider the ambition to create a euro-dominated payments system that allows companies and states to trade independently of the US-dominated financial system. For such a system to work, it must be liquid, which means it must be able to attract other people’s money – Japanese, Chinese, Indian, and certainly US money.

This in turn requires that non-Europeans holding loads of euros have a euro-dominated safe asset in which to invest their stash for a day or for a decade. In the dollar-denominated, US-dominated financial world, such an asset not only exists but increases daily in proportion to gargantuan US government borrowing. But in the EU, there is no equivalent to US Treasuries. German bunds may be as safe as houses, but there are not enough of them to support a euro-denominated competitor to the dollar-dominated international payment system.

Europe’s officials know that creating a European equivalent of US Treasuries, the much discussed but never-realized eurobond, is a bridge too far. After all, creating the necessary volume of eurobonds would imply a large pan-European debt. That, in turn, demands a common treasury, which can be legitimized only by ditching the EU’s intergovernmental architecture in favor of European elites’ greatest nightmare: a democratic federation.

Indeed, during her 16 years in power, Germany’s outgoing chancellor did not block the creation of eurobonds out of petulance or antipathy to a European safe asset. She did so because she had no interest in clashing with European elites’ determination to stop the EU integration process well before anything resembling a democratic federation takes shape.

The same is true of military integration. Even the modest project of piecing together a five-thousand-strong European rapid deployment force can never be more than tokenism. Who will send these men and women to spill their blood in some faraway war? The French president? The German chancellor? The president of the European Commission?

And who will have the right, at the drop of a hat, to recall them if necessary? Without a sovereign parliament to back a federal government that makes these decisions, no European military worthy of the name can ever emerge.

European leaders get what they deserve. When any US president slaps them in the face to remind them who is boss, they have no choice but to turn the other cheek, because it is they who have decided to choose their current privileges at the expense of European independence. Every slap angers them enough to issue threats and recall ambassadors. But then they run up against their own hostility to what it would take to liberate Europe from American hegemony.

To prevent the type of humiliation to which Trump subjected Merkel, Europe needs a eurobond. To prevent humiliations like the one Biden has inflicted upon Macron, it needs a common military. But eurobonds and a common military require Europe’s national ruling classes (particularly those in creditor countries) to give up their own exorbitant power; and to embrace, instead, the radical idea of transnational voting for a transnational federal government.

Their dilemma is clear: Turn the EU into a democratic federation, and thus lose the exorbitant power over Europe’s citizens that they enjoy in today’s nondemocratic EU, or submit to ritual flagellation by whoever resides in the White House. Behind the sound and fury of their periodic protests, Europe’s leaders seem to have made their choice.

 

[Бачето]

Одличен текст за евнусите. Додека не направат сериозни и големи промени во својот начин на функционирање (а нема), Европската Унија ќе остане да биде камшикувана од САД без разлика кој е во Белата Куќа. А толку му се радуваа на Биден кутрите. ЕУ продолжува да плаќа за својот наивен и детски светоглед.

Europe's Latest Humiliation

Евросодомитиве се готови, Хитлер Капут !!!
Нема од тој калибар аналитичари и историчари, иако последно време има расхерметизација и вистината малку по малку се шири.
Западна Европа е окупирана после ВСВ од ослободителие САД, Источна Европа од Русија. Нешто заборавија да си тргнат, за некоја година го направија НАТО и Варшавскиот договор.
Демек ние не ве окупираме а сме "рамноправни сојузници", тука сме да ве браниме.
Под војна чизма го направија ЕУ, нормално е да е колонија на САД и Британија. ЕУ проект за ширење не глобализацијата, уствари сите беа марионетки, но целиот тој деградационен процес во САД, ЕУ, Англија е само метод, од една страна имаш гладни диви свињи, од друга дебели кастрирани, оглупени, сега е јасно било зашто било сето тоа, таа толерантност, ЛГБТ, не мислат рационално. Плодовите ќе ги берат допрва, и да сакат немаат излез, 70 години деградација и 30 деиндустриализација, ниту имаат кадри, ниту индустрија, ниту суровини, а печатницата на Долар-Евро без покритие сврши.
Следува распад и секој за себе, трагично ќе е кај западниве швестери, се одвикнале да работаат, таква варваризација, таква неоархаика ќе има таму, нешто страшно.

 

[StefusRefus]

Евросодомитиве се готови, Хитлер Капут !!!
Нема од тој калибар аналитичари и историчари, иако последно време има расхерметизација и вистината малку по малку се шири.
Западна Европа е окупирана после ВСВ од ослободителие САД, Источна Европа од Русија. Нешто заборавија да си тргнат, за некоја година го направија НАТО и Варшавскиот договор.
Демек ние не ве окупираме а сме "рамноправни сојузници", тука сме да ве браниме.
Под војна чизма го направија ЕУ, нормално е да е колонија на САД и Британија. ЕУ проект за ширење не глобализацијата, уствари сите беа марионетки, но целиот тој деградационен процес во САД, ЕУ, Англија е само метод, од една страна имаш гладни диви свињи, од друга дебели кастрирани, оглупени, сега е јасно било зашто било сето тоа, таа толерантност, ЛГБТ, не мислат рационално. Плодовите ќе ги берат допрва, и да сакат немаат излез, 70 години деградација и 30 деиндустриализација, ниту имаат кадри, ниту индустрија, ниту суровини, а печатницата на Долар-Евро без покритие сврши.
Следува распад и секој за себе, трагично ќе е кај западниве швестери, се одвикнале да работаат, таква варваризација, таква неоархаика ќе има таму, нешто страшно.

Социјализмот ја уништи Источна Европа сега истата судбина и се случува на Западна Европа..

 

[Бачето]

Социјализмот ја уништи Источна Европа сега истата судбина и се случува на Западна Европа..

Не Западните Елити го уништија Западот, а Елитите на СССР полека беа прифатени од западот преку Римски Клуб и други структури. Тоа е шаблон за секоја елита. У почетокот и да нема елита, пример после ослободувањето се создава нова, за една две генерации тие идеали за рамноправност исчезнуваат и стануват црвена буржоазија, гледаат ако може власта да е наследствана, од таму е тоа искушение, и ако некој предложи тоа да речеме на целата таа гарнитура Антропов и компанија, да ќе пробаат да го приватизираат социјализмот.
Убеден сум дека не го скале тој тип распад на СССР, но се мали бебиња спрема западната Концептуална власт. Социализмот да капитулира за стотина милијарди а денес со по 20 илјади милијарди долг САД и ЕУ не банкротираат, тоа е несериозна приказна.

Во западна Европа исто, не секој го знае планот, и што точно градат, но треба да слушаат за да се елита. Не случаен е тој деградационен процес и на простољудието и на буржоазијата. Да учиш и во Кембриџ или Харвард од тебе човек нема да стане, највеќе папагал. Таа сегрегација на знаењето , /тесна специјалност /не е случајна, не можеш да ги видиш стварите од горе и во целост.

 

[StefusRefus]

Не Западните Елити го уништија Западот, а Елитите на СССР полека беа прифатени од западот преку Римски Клуб и други структури. Тоа е шаблон за секоја елита. У почетокот и да нема елита, пример после ослободувањето се создава нова, за една две генерации тие идеали за рамноправност исчезнуваат и стануват црвена буржоазија, гледаат ако може власта да е наследствана, од таму е тоа искушение, и ако некој предложи тоа да речеме на целата таа гарнитура Антропов и компанија, да ќе пробаат да го приватизираат социјализмот.
Убеден сум дека не го скале тој тип распад на СССР, но се мали бебиња спрема западната Концептуална власт. Социализмот да капитулира за стотина милијарди а денес со по 20 илјади милијарди долг САД и ЕУ не банкротираат, тоа е несериозна приказна.

Во западна Европа исто, не секој го знае планот, и што точно градат, но треба да слушаат за да се елита. Не случаен е тој деградационен процес и на простољудието и на буржоазијата. Да учиш и во Кембриџ или Харвард од тебе човек нема да стане, највеќе папагал. Таа сегрегација на знаењето , /тесна специјалност /не е случајна, не можеш да ги видиш стварите од горе и во целост.

Не те разбирам повеќе од една реченица. Ок си?