Вчера, онака посабајле, кај 7 и 15 ѕвони телефонов. На која будала му текнало во ова време да се јавува-размислувам прештрекан додека го избиструвам погледов полека за да видам шо пишува на екранот. Горан братучед........ И кревам, од таму слушам радосен глас-Брат се породи!!! Кажи му таму дома, бев до работа, шефот ми вели, ти Горан слободен си денеска, оди да славиш со братучеда ти (пошто два шефа се во тој оддел, меѓу кои и мажот на братучедава-родилка кој му се јавил на другиот шеф пред некоја минута за да го ослободи братучедчево од работа тој ден)
Супер!!! Станувам од под топлото кебе, сиот во еуфорија, речиси и да избезумив во тој момент колку е ладно во собата, затоа што си легнав заедно со догорувањето на последното дрво, 3 часа пред повикот. Влегувам некултурно во спалната без да тропнам, сиот возбуден, а моиве грчат задлабочени во сонот-Ејјјјјјј вака и вака станувајте. Мераци сето, ајде јавувања наваму натаму, кај вујко ми-дедото, вујна ми-бабата, па мажот од братучедава..........
Се чекаше овој момент многу одамна...... Се чекаше затоа што истиот претставува најбитната промена во животите на вујко ми, вујна ми и братучеда ми, после загубата на братучед ми. Поминаа речиси 4 години, а празнината уште се чувствува и ќе се чувствува понатаму. Но вака патот на секојдневното преживување ќе биде барем подобар и поисполнет со едно мало човечко битие кое ќе внесе радост, нови спомени, кое со својата бучава и бебешки глас ќе донесе ,,музика" во домот, џагор што ќе ја истисне тишината со која се навикнаа да живеат.
И наеднаш нивните ликови како да светнаа за миг, кога одевме на посета во битолската болница. За прв пат во толку години забележав сјај во нивните очи. Се избришаа од нивните лица оние црти кои сведочат за периодот низ кој поминаа. Кога не пресретнаа тие мали невини очиња кои сеуште демнат под налетот на времето без ниту едно запомнето искуство кое ќе биде негација на убавината која е се поретка од срањето со кое сме обиколени секој ден, се достигна и кулминацијата на моево опишување кое не е ни приближно силно како она што навистина и се случуваше.
Во аголот од собата, онака потскриен зад сите го забележав и татко ми, на чие лице навираше по некоја солза, неуспешно сокриена зад затемнетото стакло од наочарите за вид. Знаев од каде произлезе таа емоција, знаев и зошто, знаев и како, но знаев дека во наредните секунди ќе ја сокрие стариот, познавајќи го неговиот цврст карактер со кој ја форсира машкоста, како еден од столбовите во фамилијата. И дури го сликав и снимав малото, со цел да зачувам по некој аудио-визуелен спомен, ми се проврти низ глава една комуникација која ја имавме со братучедов.
Бев средно одделение, пилиштар кој не знам како слушнал за Tom Waits. И го прашав тогаш, кој е старчето, што свири, да подобјасни нешто и да фрли некое цеде ако има. Ми објасни дека го има слушано, но дека ги чува во ракав тие звуци на Том за на старост, затоа што така ја доживувал музиката негова. Го чувал за времето во кое безгрижно ќе пие кафе со внуците, на кои ќе им исполнува најразлични желби за да бидат радосни, весели.........
И така тоа време нема никогаш да дојде. Единствено што може да надојде е само мал спомен од искажани мисли што ќе останат да говорат за една неостварена желба, за која не постои ниту една универзумска можост за нејзино остварување..............А после секое мое размислување што носи горчина, ми преостанува да ја повторам ебената реченица
-Животот продолжува понатаму........