Најчесто прашање кое го слушам деновиве е, и како се осеќаш сега? Џо сеанса на психијатар иам, не секојдневен разговор. Понекоаш ми пукат филмот. Како да се осеќам? Мислам кој е редоследот? Тагуваш, паѓаш, се креваш, те мава реалноста, пак паѓаш, ја бараш смислата на животот и дали воопшто вреди да се живее, времето поминува па забораваш? Или те следи до крај на животот? Дали сега стално кога ќе ме чеша некоја рана која зарастува ќе се сеќавам на тој ден и како и него го чешаше, па му рековме биди среќен, ако те чеша зарастува? Зошо неговата не зарасна. Или стално кога ќе видам војник кој го поздравува својот надреден во глава ќе ми се враќа сликата кога едвај ја крена раката, ама не поздрави?
Не сакаше да биде меѓу луѓе. Сакаше тишина и едноставност. Војнички воспитан, не веруваше во ништо. Стално се поздравувавме формално, никогаш не ме гушнал ниту пак сме имале некој длабок разговор. Ама боли. Ме боли сега што никогаш не најдов време за да го седнам на маса и да направиме асален муабет. Ме боли што не го посетував многу последните денови. Ме боли што тој ден не се вратив и не се збогував. Уште кога реков чао знаев дека тоа е последно. Ама требаше да се вратам. Знам дека и барем една минута ќе му значеше многу. Не му кажав ни какви планови имам за во иднина, не му кажав ни фала. Занемев. Имав толкава болка во грлото што едвај дишев, а камоли да зборувам. Си заминав со огромна тежина. Ми тежи и сега, ме боли, ме стега. Единствено ме теши фактот што се спаси од сите болки. Знам дека се надеваше дека ќе замине мирно, како што и живееше, ама испадна обратно. Мачен бил животот драга, ама уште помачна била умирачката....