Интернетот напна со Скопскиот фестивал на лошо-ново-компонирана македонска музика, со уште полоши текстови па ми текна на некои од поранешните хитови, а веќе евергрини и колку во нив имаше и значења кои треба да ги откриеш малку потешко, ко поентата на руските писатели во нивните класици.
Чист таков пример, Маријана и Росана:
"Признавам не можам без тебе, не можам без тебе.
Подобро убиј ме, убиј ме, но не оставај ме.“
Ма немој! На прв поглед ќе помислиме дека она е очајна за него и не може без него, па му кажува некоја ромеојулијанска порака, подобро да ја убие, отколку да ја остави. А всушност, тоа е само одбранбен механизам за да се осигура дека после неа, би немал друга. Па му вика
да ја убие, овој после да си одлежи 25 години за убиство со умисла и да скапе у затвор ради неа. Абе што биле мајчини овие.
Или, да ја земеме за пример убавата староновопопуларна песна, за очите на Лена.
„Твојте очи, Лено мори, воденски черешни се.
Дај ми ги на мене, јас да ги изедам, мерак да ми помини.
Твојто усте, Лено мори, костурско кутивче е,
дај ми го на мене, јас да го отворам, мерак да ми помини.“
Па ова да и го кажеш/испееш/посветиш на некоја феминистка, ќе те убие! Зошто? Оти ќе мисли дека сакаш да ја навредиш оти и се обраќаш со
- мори!
А реално, трендот на малку заглупавени текстови, го почна никој друг него Верица Пандиловска, со нејзиниот најголем хит:
„Убав и мил, паметен и фин, тој е кучкин син!“
Па што по ѓаволите Верче? Како може да е убав, мил, паметен и фин а да е кучкин син??? После имале грешна претстава, па како да немаат по вакви песни...
Има уште многу вакви примери, ама ми се спие.
Само уште ова, скрозо офтопик од погорнава тема, за крај:
Види го какво е бе, па уште и постерот позади, лелеее!