Она коа одиш во продавница и надигаш сладоледи, вода, крем-бананки .. одиш да платиш на каса и сфаќаш дека не носиш со себе толку пари. Умот ти работи 300 на саат и мислиш мислиш што од сето тоа е највредно а шо треба да се врате. Луѓето позади тебе почнуват да фуфкаат од нервоза, касиерката се смешка и се обидува да биде љубезна додека во себе те проколнува што не си го знаиш есапот. На крај завршуваш само со сладолед и вода и ветуваш дека ќе донесиш уште два денара покасно, иако жената љубезно ти објаснува дека за 2 денара не е проблем.
Целиот засрамен излегуваш од продавницата и не ти текнува повторно да се вратиш таму.
Аха. Во врска со ѕвездите на гранд. Што се дешава со нив бе?
-Маријана, што велиш, денес си најубава?
-Да...
-Зошто?
-Па...така.
-Моментално те гледаат гледачите во Македонија.
-Аха. Супер.
-Ајде еден поздрав до нив.
Пољупче
-Дојде од Париз само за Ѕвездите на гранд?
-Точно.
-Имаш трема за настапот?
-Па...малку.
-Како се ослободуваш од тремата?
-Па..не знам.
Ајде ќе речиш она има петнаесет години, ама другиве по дваесет и кусур години и да одговараш само со да/не/не знам и сл? Толку прости луѓе значи, најлоша сезона дефинитивно.