ДК
Маме му ебам. Уште и во Браво фалеше емотивно да се растревожам некад. Као да го предизвикував шитов. Сабота, топ вечер во Лонг Плеј, пиење смеење, додворувања срања у топ форма. Маракана после тоа, океј, гужвичка али супер енергија, некој ѓаол ме тераше накај 2 ипол да идам накај Браво, кога овие од Маракана викнаа пауза, ајмо накај Браво јас со друштвото. Идење натака гледам црвена коса и единииот јебени страв за мене у последниве 4-5 месеци, да не е последната бивша само, али мораше да се деси, тие беа местата и музиката. Ако не тука и сега на друго место и во друго време ќе беше. Али за ова, стално на ставот боље порано. Шит невиден е али секогаш боље порано.
Нормално на шанк кај Миле и дупли вињак, со една коцка мраз. Бора пиел коњак, "док стоел за шанком", едината разлика беше вињакот, друго све беше исто. Кога влезе со новиот момак и ме виде, бар се насмеа, за да остане "џубре до краја". Акнав уште некој вињак, и уште некој и уште некое пиво и време беше да се одвлечам дома, среќа не бев скроз сам...
Среда сме, but I'm still here. So small.. how could this struggle seem so big?
Сум се осеќал гомно за вакви работи побајаги време у животов, прошлите 4-5 пати реков не е првпат, тешко да е последен. Останувам на истото, али до кога у пм? Борбата продолжува, шанкот продолжува и теговите се тука, да ме држат у живот. Идемооо!