Кога бев помал се тепав со сите деца, а ме тепаа и мене, а мајка ми никогаш не отиде да тропне на некоја врата и да се пожали. Ќе изедев ќУтек и од неа абе какво бранење и жалење. Знаеше какво теле чува дома.
И јас никогаш се немам пожалено на некои родители дека децата им се лоши, по што знам дека и моите не се многу мирни и знаат да вратат ако некој ги тепа, да направат гужви и секогаш вината ја наоѓам прво во моите.
Од едно дете не издржав и се пожалив на неговите родители да видат што е работата по што долго време ги следам како си играат во парк и без причина ги напаѓа и да го смират малку и неговата мамичка: а ние двајцата да ве истепаме, сине имаш поддршка.
Мислев заебанција е, ама оваа озбилна.
Секој не се за да има деца и да ги воспитува.
А ваквите деца најчесто ги воспитува само мајката, таа одлучува се за нив, а таткото кој го слуша, не постои.