Целиот живот не е ништо друго, туку едно големо прифање на промени. Промени на луѓе, средини, пријателства, состојби материјали, душевни, емотивни...
Сега седам и размислувам за мојот живот и сфаќам дека многу некогаш драги луѓе сега веќе ги нема од мојата мапа, на улица никогаш не ги среќавам, немам никаков контакт од нив, а и ако се сретнам и ги препознам тешко дека и они би ме препознале и би следувало обострано разминување. Кога сум бегал од некакви друштва и опкружувања или пак сум се радувал дека следувало ново поглавје од мојот живот со нови луѓе, секогаш пред очи ми биле лошите моменти поминати со тие луѓе, а голем дел од тие луѓе никогаш не биле лоши со мене, туку ете биле опкружени со некој што не бил коректен со мене и сум ги групирал сите во еден кош. Но, сега за првпат во мојот живот, во 4:22 наутро на 14.04.2019, се присетив на сите убави моменти со нив, и знаете што, сфаќам дека убавите моменти всушност биле многу многу многу повеќе на број од неубавите, а ние сме такви суштества што само лошите работи ги гледаме и ни остануваат во сеќавање. Се лутиме ако поради едно лошо, ни заборават се добро што сме сториле, но всушност и ние самите за жал сме такви, општо за се, секогаш мозокот го окупираме првенствено со лоши мисли, лоши ситуации, а добрите не ни задржуваат внимание се дур не станат далечни спомени. Така јас сега, се присетив на моето одделение од 1во до 6то во основно пред да сменам школо, ги памтев тие деца т.е. поединци од нив по лоши спомени, но сега сфаќам колку само со тие деца сум имал убаво и безгрижно детство и колку сум бил опуштен со сите нив. Сега влагаш во просторија полна со луѓе, од 100 знаеш 10, од 10 разговараш со 1, тогаш си ги познавал сите и со сите си бил доволно опуштен да ги прашуваш од приватни работи до најопшти теми што би можело да ти текнат. Сите тие деца ги памтам многу добро на име и презиме, за сите нив памтам дури и кој број во дневник биле, но со ниту еден немам контакт денес, ниту го имам на фб/инстаграм или други социјални мрежи.
Фората е што јас сум ги знаел сите тие личности кога биле невини деца, се било обележано со игра и смеа, немале уште свој карактер. Сега може голем дел од нив се расипале, фатиле лош пат, можеби и не, никогаш нема да дознаам, бидејќи не сум дал шанса да останат во мојот живот. Сакав само да кажам, сите вие сте имале точка од вашиот живот каде што сте знаеле многу луѓе и сте ги отфрлиле голем дел од нив, правдајќи се на тоа дека животот на различен пат ве однел, непружувајќи им шанса да останете блиски со личности кои се идеални за вашиот карактер и ви е убаво во нивно присуство, а потоа следи стадиум каде што имате минимален круг на блиски луѓе, често не е ни круг, туку една единствена личност, може и ниедна. Ќе речете подобро еден вистински другар, отколку 100 лажни, но не заборавајте дека можеби во процесот на бегање од нешто и трагајќи кон нови предизвици, сте отфрлиле потенцијални вистински другари.
Да ги барам сите на фб, да ги аднувам, да им кажувам дека ми текнало на нив, нема никаква смисла, сите се со свои животни проблеми, дечковци/девојки, а и на крај краева голем број најверојатно не се ни блиску емотивни како мене па да наидам на разбирање, им посакувам само да се среќни, како што ги памтам јас во моите спомени кога сме биле мали.
ил се смеам?
........ 
