Сабајле многу рано станав, цел ден нели ко што е ред на крштевка да идеш во црква, па дур се соберете, дур се најдете. И нема да излажам дека од сабајле го мислев тоа месо. Не јадам многу, ама бев многу гладна денес. Седнав, дочекав да поминат 2 саати, помина салата, ордевер, тоа ништо не чепнав, го чекам месото со душа, раце почнаа да ми се тресат. Гледам иде келнерот со јадења, прва јас на маса прво мене ми носи, супер почна се, магдонос не ставиле, подобро не може да биде, месото како што го сакам повеќе печено.. Да ти е мило што си жив. Земам вилушка и доаѓа еден мој тетин вика а јас со тебе ќе ручам тука. Седна се смести, зеде од лебот, си макна во некое макалце, лапна од месото, лапна од компирот и ми вика и ти како си како по дома.. Иии нааа олкаво парче од компирот му летна од уста и право кај мене во тањир. И тоа на свинското мевце што го меркав прво да го јадам.... ми се скрши срцето. Седев зјапав во празно дур јадеше и збореше, летаа парчиња од леб, од компири, плука човеков ли плука, раскажува, кажи си плукни си, лапни си плукни си.. Лом кај мене во тањир, и масата, и подот, и кафаната.. И душата моја ко плукната еве до сега.