Не знам, мене сето тоа ми звучи како празни зборови. Просветлен, продуховен, суштина, заедничко јас, ветар на магла.
Токму поради ова верата или верувањето се спротивни на духовноста, бидејќи го елиминираат личното искуство и го заменуваат со слепо прифаќање на некое туѓо сведоштво или тврдење.Духовноста и не се сфаќа рационално туку мора лично да се доживее, како што на пример не е можно човек да го знае вкусот на некое овошје што не го пробал според зборовите на некој што го пробал, туку треба сам да го проба. Но во поглед на духовноста, кој тоа навистина сака привидната сила на егото да ја замени со привидната слабост на душата?
Една зен приказна.
За време на граѓанските војни во феудална Јапонија, напаѓачките армии брзо влегувале во градовите и ја превземале контролата. Во едно село, сите избегале пред да пристигне армијата – сите освен некој зен учител. Љубопитен за стариот човек, генералот на армијата пошол во храмот да се увери лично што човек е тој учителот. Кога не добил почести и поклонување како што навикнал да добива, генералот збеснал. „Будало,“ викнал и посегнал по својот меч, „не сфаќаш дека стоиш пред човек кој што може да те пресече на половина без око да му трепне!“ Но и покрај заканата, учителот изгледал смирено. „А ти дали сфаќаш,“ одговорил смирено, „дека стоиш пред човек кој што може да биде пресечен на половина без око да му трепне?“
Учителот не е само храбар туку повеќе од тоа, тој е просветлен и e свесен за заедничката суштина. Тој во генералот се гледа себеси. Гледа едно свое јас изгубено во незнаењето, привидната надмоќ и надменост. Духовноста е многу над емпатијата и сочувствувањето, таа е едноставно се'.
https://forum.kajgana.com/threads/Поука-на-денот.19597/page-134#post-8461075
Не знам... Христијанството како религија или филозофски правец добро ми звучи, но во црквата и нејзините обичаи не сум се пронашол.
Не сум сигурен што подразбираш под христијански обичаи, но знам дека ритуалите, иако се спознајни, како форма, за тебе и твојата свесност, сепак суштински не оперираат световно. Конкретно по дискусијава, сакам да кажам дека не им е функцијата ти да се пронајдеш себе си во нив, со овој инкарнатски ум.
Во христијанството, сигурно, паралела на езотеријска иницијација, е Светото Крштение. Не со читање или слушање. Мора да има ритуал. Строго определен, со секој свој дел, функционален.
Наједонставно е да тркнеш до парохиската/локалната црква и да увидиш како делуваат свештениците од наведениот црковен објект.
Vo mojov slucaj toa e soborniot hram. neznam dali e pravilno da se bara duhovnik od druga crkva od drugo lokalno mesto.Neznam kako da pristapam I da pobaram vakvo nesto
Мислам дека е крајно време сите цркви кои бараат автокафалност да им се даде. Така би се постигнало поголемо еднинство во православниот свет, така православието ке биде многу посилно и поотпорно. Секоја држава нека си има и автокефална црква. Ова со укараина е логичен чекор и добар чекор но се плашам дека истото нема да биде направено и за нас, дека пак ке биде за калимеро неправда. Вселенскиот патријарх е со Грчко потекло и мислам дека за жал има изразито негативен став околу признавањето на нашата афтокефалност.
Не само што вселенскиот патријарх е грк, туку е и познат по своите блискости со Папите па и по својот екуменизам, така да од него нема што поседно да се очекува во однос на МПЦ-ОА, но за другите помесни Цркви може да направи беља.
Па не ми е баш јасна таа црковна процедура околу давање на автокефален статус, кој решава за тоа, гласаат ли сите цркви, треба консензус или мнозинство од гласови, на каков собир тоа се прави, дали може некоја црква да добие автокефалност иако некоја друга се противи на тоа? Еве сега украинската црква како ке добие автокефалност ако на тоа се противи Руската црква? Не ми се јасни тие процедури па ако не ти е тешко добро би било да ги подобјасниш а исто така ме интересира и која е нашата шанса, на што се надеваме, како ни се олеснуваат процедурите со тоа што побаравме БПЦ да ни биде мајка црква, што добивме со тоа, некако застана целата таа работа...?
