Се повеќе што остарам се повеќе се убедувам сам себеси дека искрено пријателство нема, луѓето се дружат помеѓусебе зошто имаат заеднички интерес или затоа што нешто заедничко ги поврзува во одреден период од животот, ова го кажувам од искуство, никогаш во живото не сум имал многу пријатели но сум имал двајца другари кои ги сметав за добри искрени доживотни другари но дојде момент кога и на нив не им одиш во прилог и одма те сметат за не другар, значи ако не си марионета не чиниш, треба секогаш да бидеш достапен и таквите "другари" обично не трпат кога има случаи како мојот напредувам во животот дали финансиски дали во кариерата па се повеќе сум зафатен, тие сами во своите глави прават филмови не дека јас стварно сум сменет, и ваква ситуација ме убеди дека верувањето во искрено пријателство е глупаво и губење време, кое е вашето мислење?
Постојат. Од описов на другариве ми делува дека не ти биле баш најдругари. Некад се дешава да мислиш дека имаш другари ама тоа е повеќе сопствена илузија.
Со вистински другар и цела година да не се видиш кога ќе се сретнете ќе биде како вчера последен пат да сте се виделе.
За жал и за пријателството и за многу други работи реалноста не е секогаш еднаква на нашите замисли.
Инаку „пријател“ не е пријател ако очекува да не се промениш и да не пораснеш и успееш. Јас лично би избегнувал вакви особи.
Исто така понекогаш во животот со некои луѓе едноставно идеме по различни патишта и тоа е тоа.
Мој совет е да се дружиш со различни карактери пошто пријателство е на некој начин коцка и не секогаш го наоѓаме таму кај што очекуваме.
П.С Памтам една приказна од еден член на форумов кога во 3 часот навечер му се расипала колата и ги барал прво „пријателите“ кои сите по ред наоѓале изговор и на крај свртил на некој познаник кој му помогнал т.е си го нашол вистинскиот пријател.
Така да уште еден совет не се плаши од време на време да ги тестираш пријателите дури и ништо реално да не ти треба. Ако наоѓаат изговор тогаш можеби треба да подразмислиш кој ти е пријател.
