Дали научниот метод е најсоодветниот начин за осознавање на реалноста?

[Shahbaz]

Не сакам да навлезам во водите на скиентизмот и да тврдам дека науката може да ја замени етиката, естетиката и другите филозофски полиња на проучување коишто се поврзани со социјалната реалност.

Ако се точни основните постулати на науката: методолошкиот натурализам и онтолошкиот натурализам, не постои никакво проучување на реалноста освен научното. Етиката, естетиката не се никакви проучувања.

Верувам дека подобро е ако дебатата револвира околу тоа дали научниот метод е најсоодветен при осознавањето и објаснувањето на природните појави, а не за тоа дали науката може да биде вметната во етиката и естетиката за што се залагаат некои скиентисти како Шермер и Сем Херис.

Научниот метод е единствен според кој може да се дојде до знаење. Оваа е тавтологија која призлегува од методолошкиот и онтолошкиот натурализам. научниот метод не може да биде ниту споредуван, ниту критикуван ако се слагаш со основните премиси.

Она што може да се дебатира е каде е границата на научните хипотези, и со тоа границата на науката. Верификационализмот бил премногу остар критериум и фалсифибилноста е земена како најдобар критерум. Накратко, секое тврдење кое може да се докаже дека е погрешно е научна хипотеза.

Рационализми, емпиризми, пичкизми, се е тоа само содржина на историски учебници денес. науката се базира врз експериментот, кој е цврст емпиризам.

Градењето математички модели да се објасни реалноста е рационализам, но се што има да се каже околу можноста, границите и останатите бакрачи на рационализмот е кажано од Годел и Расел. Ако моделот е неконтрадикторен на хартија, може да се верифицира со експеримент. Ако е во рамките на некомплетна теорија, емпирискиот доказ ќе биде секогаш некомплетен, но може да биде доволен за исвесни практични примени.

Шемса, Шабаз, или којаидаеподелена личност никогаш не се заебава за наука. Можеби е смешен и саркастичен, но во основа е мртов сериозен. Човек без чувство за хумор и сарказам тешко да преживее во екосистем кој во основа е борба за истражувачки грантови, статистички анализи, играње со бројки за добивање повеќе пари, импакт фактори, квота од минимален број на објавени трудови, крадење на идеи, текстови, трудови, криење податоци, поткопување експерименти, и целото тоа во името на науката, со научниот метод на чело. Како поп со крст на челото на поворката.

Науката не учи дека вакви брзо променливи екосистеми даваат нови видови за многу брзо време. Тоа и се случува денес, се култивира цела нова генерација научници кои во лабораторија одат колку да не се ашкаат по паркови по цел ден и да објават по нешто успат, а инаку да ја употребуваат науката како средство за обезбедување на финансиска, духовна и полигамна благосостојба.

Шемса не треба да ја трола @Agda Beata поради нејзините ставови (слични на твоиве), а потоа ги откри неговите задни намери кои вклучуваат поигрување со нејзината самодоверба,

Моите намери кон @Agda Beata се не само задни, туку и предни, странични, како и комбинации од сите можни 3-димензионални пристапи.

 

[Daedalus]

Ако се точни основните постулати на науката: методолошкиот натурализам и онтолошкиот натурализам, не постои никакво проучување на реалноста освен научното. Етиката, естетиката не се никакви проучувања.

Е сеа и ти, етиката и естетиката не се никакви проучувања...
Ooo Витгенштајн, како науката го решава прашањето „е/треба да биде?“
Правниот систем на којшто се темелат сите државни уредувања е под капата на етиката. Етиката и естетиката се провлекуваат во економијата, здравството и скоро секој аспект од човековото живеење.

Со соодветната инструментација, науката ќе објасни зошто јас го сакам надреализмот повеќе од фовизмот ама науката никогаш нема да ми каже што јас треба да сакам, научниот метод ќе доведе до одговор на прашањето „зошто“ ама нема да даде одговор на прашањето „дали треба“ и на поставувањето на критериум поврзан со придавките убаво/грдо (естетика) и правилно/неправилно (етика) што исто така е знаење (ќе појаснам подоле).

Исто така, науката и на пример естетиката можат да доведат до знаење за истиот феномен само опишан од поинаков аспект.

1. Ти можеш да дојдеш до знаењето за тоа дека моите невронски мрежи блабла, што доведува до тоа јас да го сакам надреализмот повеќе од фовизмот.
2. Исто така е точно ако кажеш дека на мене ми се допаѓа префинетоста на надреализмот и кршењето на критериумите поставени во реализмот кајшто сликањето на одредена митолошка/историска сцена реално прикажана е императив, надреализмот го крши тоа со давањето на две значења на ист феномен (сликата Нарцис од Дали), додека пак прикажувањето на емоциите во фовизмот со мескалинско менување на бои во делата на Матиз не ми се допаѓа бидејќи.....
Науката е нерелевантна при проучувањето на социјалната реалност, за што ќе објаснам подоле.

Научниот метод е единствен според кој може да се дојде до знаење. Оваа е тавтологија која призлегува од методолошкиот и онтолошкиот натурализам. научниот метод не може да биде ниту споредуван, ниту критикуван ако се слагаш со основните премиси.

Самото тврдење дека научниот метод е единствениот со кој се доаѓа до вистината, не е научно. Е валиден метод, ама не е единствен.
Првенствено треба да се дефинира поимот, „знаење“.

Зборот „знаење“ е дефиниран како: „Свесност за/разбирање на работи како: факти, информации, описи или вештини што се добива со едукација или искуство по пат на восприемање, откривање и учење. “
Е сеа, тука доаѓаме до тоа дека знаењето, не мора да биде добиено од прва рака. Знаењето може да биде добиено од втора, трета...n-та рака.
И за тоа, не мораш да го користиш научниот метод.

Друго што не зимаш предвид, е социјалната реалност, како на пример дефинирањето на феноменот според неговата функција.
Ако земеме огромен камен и каменот му го фрлиме на Петко врз глава, каменот станал „ладно оружје“ пошто ние сме му ја доделиле таа функција. Во социјалната реалност, тоа е оружје. Ама ако не сме јас и ти да му ја доделиме таа функција, каменот нема да биде ладно оружје. И не е потребен научниот метод за да откриеме дали каменот е ладно оружје, можеме да го искористиме методот за да дознаеме дали каменот има механички карактеристики коишто ќе му овозможат да биде поефективно ладно оружје и тристо други чуда, ама тоа што ќе установи дали каменот А (така ќе го викаме) е или не е камено оружје во случајов, сме јас и ти коишто сме му ја дале таа функција со тоа што сме го пвнале Петко.
Научниот метод не може да установи дали купчето од мачиња и глувчиња е компјутер ако не сум јас којшто извлекува полезна информација од тоа што ги гледам мачињата како кецови, а глувчињата како нули. Науката не може да доведе до знаењето за тоа што е квалитет, ако не сме јас и ти да поставиме критериуми со социјален консензус за тоа што ќе дефинираме како квалитет, а што не.

Исто така, постојат многу начини за добивање на знаење.

а) Ако фатам да учам како да свирам гитара, мојот константен процес на повторување акорди и скали, учење на вежби од Гилберт и навлегување во форите на жанрот којшто го преферирам, е начин за добивање на знаење и вештина. Ова важи за различни видови на вештини коишто се добиваат, а не е императив користењето на научниот метод кога знаењето се добива од друг извор.

б) Сите солипцистички типови на знаења во коишто агентот „сфатил“ нешто поврзано со него и неговите вкусови/чувства, со тоа што он смета дека е убаво, а што не, се де факто знаења согласно со горната дефиниција, а не се добиваат со научниот метод.

в) Знаењата поврзани со социјалната реалност како примерот со каменот погоре, а тоа се знаења за феномени коишто се установуваат индивидуално (сум ја доделил функцијата на ладно оружје) и правила/регулативи (етика) установени индивидуално или по пат на социјален консензус.
Ние сме одлучиле дека каменот употребен на таков начин правно Е ладно оружје, сме одлучиле дека во нашата земја тоа Е криминал и дека тоа Е казниво со Х години затвор како убиство од прв степен при што улога играат логиката и емоциите на свесните агенти коишто го дефинираат феноменот како таков според својата функција што укажува зошто етиката и естетиката се проучувања.

Она што може да се дебатира е каде е границата на научните хипотези, и со тоа границата на науката. Верификационализмот бил премногу остар критериум и фалсифибилноста е земена како најдобар критерум. Накратко, секое тврдење кое може да се докаже дека е погрешно е научна хипотеза.

Рационализми, емпиризми, пичкизми, се е тоа само содржина на историски учебници денес. науката се базира врз експериментот, кој е цврст емпиризам.

Градењето математички модели да се објасни реалноста е рационализам, но се што има да се каже околу можноста, границите и останатите бакрачи на рационализмот е кажано од Годел и Расел. Ако моделот е неконтрадикторен на хартија, може да се верифицира со експеримент. Ако е во рамките на некомплетна теорија, емпирискиот доказ ќе биде секогаш некомплетен, но може да биде доволен за исвесни практични примени.

За ова се слагаме.

 

[Shahbaz]

Е сеа и ти, етиката и естетиката не се никакви проучувања...
Ooo Витгенштајн, како науката го решава прашањето „е/треба да биде?“

науката може да каже како е. прашањето како треба да биде нема одговор, затоа што 1. нема зошто да треба да биде вака или онака. 2. не може да биде поинаку отколку што ќе биде--нема слободна воља, исходот на нстаните зависи од класично механичките настани и квантно механичката неизвесност. иако не знаеме што точно ќе биде во иднината, иднината е една. иако не е се однапред напишано, одиме кон само една можна иднина.

Правниот систем на којшто се темелат сите државни уредувања е под капата на етиката. Етиката и естетиката се провлекуваат во економијата, здравството и скоро секој аспект од човековото живеење.

да, исто и песните на мухарем сербезовски.

Со соодветната инструментација, науката ќе објасни зошто јас го сакам надреализмот повеќе од фовизмот ама науката никогаш нема да ми каже што јас треба да сакам, научниот метод ќе доведе до одговор на прашањето „зошто“ ама нема да даде одговор на прашањето „дали треба“ и на поставувањето на критериум поврзан со придавките убаво/грдо (естетика) и правилно/неправилно (етика) што исто така е знаење (ќе појаснам подоле).

Исто така, науката и на пример естетиката можат да доведат до знаење за истиот феномен само опишан од поинаков аспект.

1. Ти можеш да дојдеш до знаењето за тоа дека моите невронски мрежи блабла, што доведува до тоа јас да го сакам надреализмот повеќе од фовизмот.
2. Исто така е точно ако кажеш дека на мене ми се допаѓа префинетоста на надреализмот и кршењето на критериумите поставени во реализмот кајшто сликањето на одредена митолошка/историска сцена реално прикажана е императив, надреализмот го крши тоа со давањето на две значења на ист феномен (сликата Нарцис од Дали), додека пак прикажувањето на емоциите во фовизмот со мескалинско менување на бои во делата на Матиз не ми се допаѓа бидејќи.....
Науката е нерелевантна при проучувањето на социјалната реалност, за што ќе објаснам подоле.

не. твоето "естетско" објаснување не е никаков начин на разбирање зошто сакаш едно повеќе од друго, зошто не може да го објасни со помош на феномени од понизок ред, и да го верификува преку експеримент. ако точно се знае како ти се вмрежени невроните и како цела мрежа фунционира, ќе можеш да дојдеш до објаснуввање преку биологија и хемија. дури можеш да направиш предиктивен модел, кој ќе ми каже што е друго ти се допаѓа. моќта на науката е апстрахирање на универзални законитости кои важат во повеќе околности. во твојов случај тоа би била многу некорисна наука, зошто би требало да се моделира исклучиво твојата неввронска мрежа и оттука да се прави предиктивен модел, кој воопшто не работи на друг кој има поинакво вмрежување во главата.

затоа науката ја разбира природата почнувајќи од најниското ниво, физиката, па хемија, биологија, и све останато.

нема такво нешто како социјална реалност. една е реалноста и е резултат на основните постулати на физиката. и тие ете диктирале да може да се развие живот, со мајмуни кои можат да се организират во комплексни социјални структури, да имаат симбионти како што е културата и цицките на Агна.

Самото тврдење дека научниот метод е единствениот со кој се доаѓа до вистината, не е научно. Е валиден метод, ама не е единствен.
Првенствено треба да се дефинира поимот, „знаење“.

Зборот „знаење“ е дефиниран како: „Свесност за/разбирање на работи како: факти, информации, описи или вештини што се добива со едукација или искуство по пат на восприемање, откривање и учење. “
Е сеа, тука доаѓаме до тоа дека знаењето, не мора да биде добиено од прва рака. Знаењето може да биде добиено од втора, трета...n-та рака.
И за тоа, не мораш да го користиш научниот метод.

во науката, по дефиницја, знаење е само она што е стекнато со помош на научниот метод. и претходно ти напишав зошто. колоквијално, знаење може да биде и знање песна од халид бешлиќ, но тоа не е научно знаење. ти само си ископирал информации од халид.

ти лично можеш да добиеш научно знаење и без да го примениш научниот метод, преку читање што е откриено, но во науката не е воопшто битно дали ти, трајко, петко знаете нешто што е откриено со научен метод. битно е дали воопшто постои сознанието добиено со научен метод. останатото е само копирање на информации од примарниот извор.

Друго што не зимаш предвид, е социјалната реалност, како на пример дефинирањето на феноменот според неговата функција.
Ако земеме огромен камен и каменот му го фрлиме на Петко врз глава, каменот станал „ладно оружје“ пошто ние сме му ја доделиле таа функција. Во социјалната реалност, тоа е оружје. Ама ако не сме јас и ти да му ја доделиме таа функција, каменот нема да биде ладно оружје. И не е потребен научниот метод за да откриеме дали каменот е ладно оружје, можеме да го искористиме методот за да дознаеме дали каменот има механички карактеристики коишто ќе му овозможат да биде поефективно ладно оружје и тристо други чуда, ама тоа што ќе установи дали каменот А (така ќе го викаме) е или не е камено оружје во случајов, сме јас и ти коишто сме му ја дале таа функција со тоа што сме го пвнале Петко.
Научниот метод не може да установи дали купчето од мачиња и глувчиња е компјутер ако не сум јас којшто извлекува полезна информација од тоа што ги гледам мачињата како кецови, а глувчињата како нули. Науката не може да доведе до знаењето за тоа што е квалитет, ако не сме јас и ти да поставиме критериуми со социјален консензус за тоа што ќе дефинираме како квалитет, а што не.

нема социјална реалност. она што арбитрарно ќе си го одредиш да биде оружје, камен, маче е чисто воведување мемтички елемент во културата. науката не може да каже многу околу ова, зошто е многу тешко да се контролира експеримент со толку варијабли, но тоа воопшто не значи дека ти имаш некакво знаење за "социјаланата реалност". ти си само кондиционирана невронска мрежа што може да функционира во тие услови, и си тераш во животот, без боопшто да имаш објаснување за социјалните појави преку феномени од понизок ранг. можеш во социологијата да го емулираш научниот метод, ама ќе добиеш нерепродуцибилнии резултати (голем број неконтролирани варијабли)

а) Ако фатам да учам како да свирам гитара, мојот константен процес на повторување акорди и скали, учење на вежби од Гилберт и навлегување во форите на жанрот којшто го преферирам, е начин за добивање на знаење и вештина. Ова важи за различни видови на вештини коишто се добиваат, а не е императив користењето на научниот метод кога знаењето се добива од друг извор.

не, ако земеш да учиш гитара не доаѓаш до никакви нови сознанија. пак само копираш меметика од некој друг. тоа не е научно знаење. меѓутоа е научно знаење дека воопшто можноста да ја осетиш хармонијата како и секој друг човек е затоа што сите имаме механизам во увото што ги претвара фрекфенциите од логаритмичка скала во линеарна, заатоа октава е точно 1/2 од фрекфенцијата. сите луѓе имаат ист фирмвер да препознаваат пентатоника, затоа што е клучна во изразувањето емоции преку интонацијата при зборувањето. обичен афирмативен став е дур, тага е мол, прашање е дур 7. ова е во стварност знаењето да свириш гитара, објаснување преку поелементарни природни феномени, а не тренирање на прстите.

б) Сите солипцистички типови на знаења во коишто агентот „сфатил“ нешто поврзано со него и неговите вкусови/чувства, со тоа што он смета дека е убаво, а што не, се де факто знаења согласно со горната дефиниција, а не се добиваат со научниот метод.

нема солипсистичко знаење. ако преминеш во солипсизам си сезнаен, и прекинува муабетот.

в) Знаењата поврзани со социјалната реалност како примерот со каменот погоре, а тоа се знаења за феномени коишто се установуваат индивидуално (сум ја доделил функцијата на ладно оружје) и правила/регулативи (етика) установени индивидуално или по пат на социјален консензус
Ние сме одлучиле дека каменот употребен на таков начин правно Е ладно оружје, сме одлучиле дека во нашата земја тоа Е криминал и дека тоа Е казниво со Х години затвор како убиство од прв степен при што улога играат логиката и емоциите на свесните агенти коишто го дефинираат феноменот како таков според својата функција што укажува зошто етиката и естетиката се проучувања.

види погоре за "социјална реалност" и арбитрарно одредени оружја криминали бакрачи

 

[Daedalus]

науката може да каже како е. прашањето како треба да биде нема одговор, затоа што 1. нема зошто да треба да биде вака или онака. 2. не може да биде поинаку отколку што ќе биде--нема слободна воља, исходот на нстаните зависи од класично механичките настани и квантно механичката неизвесност. иако не знаеме што точно ќе биде во иднината, иднината е една. иако не е се однапред напишано, одиме кон само една можна иднина.

Има одговор и истиот зависи од критериумите коишто ќе го поставиме за тоа што е правилно, а што не.
1. Има, на пример, не треба да убиваме затоа што сите сакаме да живееме поубаво и во побезбедна животна средина без разлика дали го земаме моделот на утилитаризмот/консеквенционизмот или друг модел за да ја објасниме логиката позади тоа.
Тоа не се пишани на камен причини, затоа и се поставуваат како критерум по пат на консензус.
2. Само затоа што постои детерминизам, тоа не го исклучува „треба да биде“.
„Треба да биде“ спроведено во применетата етика е еквивалент нa пожелна акција и регулативa којашто ќе одредува какви акции ќе правиме. Ти не треба да убиваш бидејќи тоа што го наведов во 1.
Aко убиваш, постои реперкусија затворска казна. Ти може да убиеш, ти си детерминиран да убиеш исто како што и тие коишто донеле закон затворска казна биле детерминирани да го донесат законот за да го олеснат сечиј живот и така натаму.
Детерминизмот не ги исклучува моралните вредности и нивното значење за нас луѓето, само укажува на тоа дека сме детерминирани да ги имаме и да ги спроведуваме, детерминирани сме да ги дебатираме причините за тоа што треба да биде и за тоа што е убаво како и детерминирани сме за апстрактизација.

да, исто и песните на мухарем сербезовски.

Сарказмот не го менува фактот дека правниот систем (етиката) и естетиката имаат значење за луѓето и го подобруваат животот, а и дека се изучувања на реалноста.

не. твоето "естетско" објаснување не е никаков начин на разбирање зошто сакаш едно повеќе од друго, зошто не може да го објасни со помош на феномени од понизок ред, и да го верификува преку експеримент. ако точно се знае како ти се вмрежени невроните и како цела мрежа фунционира, ќе можеш да дојдеш до објаснуввање преку биологија и хемија. дури можеш да направиш предиктивен модел, кој ќе ми каже што е друго ти се допаѓа. моќта на науката е апстрахирање на универзални законитости кои важат во повеќе околности. во твојов случај тоа би била многу некорисна наука, зошто би требало да се моделира исклучиво твојата неввронска мрежа и оттука да се прави предиктивен модел, кој воопшто не работи на друг кој има поинакво вмрежување во главата.

затоа науката ја разбира природата почнувајќи од најниското ниво, физиката, па хемија, биологија, и све останато.

нема такво нешто како социјална реалност. една е реалноста и е резултат на основните постулати на физиката. и тие ете диктирале да може да се развие живот, со мајмуни кои можат да се организират во комплексни социјални структури, да имаат симбионти како што е културата и цицките на Агна.

во науката, по дефиницја, знаење е само она што е стекнато со помош на научниот метод. и претходно ти напишав зошто. колоквијално, знаење може да биде и знање песна од халид бешлиќ, но тоа не е научно знаење. ти само си ископирал информации од халид.

нема социјална реалност. она што арбитрарно ќе си го одредиш да биде оружје, камен, маче е чисто воведување мемтички елемент во културата. науката не може да каже многу околу ова, зошто е многу тешко да се контролира експеримент со толку варијабли, но тоа воопшто не значи дека ти имаш некакво знаење за "социјаланата реалност". ти си само кондиционирана невронска мрежа што може да функционира во тие услови, и си тераш во животот, без боопшто да имаш објаснување за социјалните појави преку феномени од понизок ранг. можеш во социологијата да го емулираш научниот метод, ама ќе добиеш нерепродуцибилнии резултати (голем број неконтролирани варијабли)

Ако ја поставиш премисата дека знаењето можеш да го добиеш само со научен метод ондак секое друго сознание добиено по друг пат, не е знаење.
Али едно е „научно знаење“, а друго „знаење“.
Тоа што јас го нареков „социјална реалност“, ти го нарече „мемтички елемент во културата“, ќе се заебаваме со дефиниции и семантики, во ред. Суштински, истиот муабет е.
Тука е и цел проблем, што ти имаш поинаква дефиниција за реалноста од таа којашто јас ја опишав уште во првиот пост за да не дојдеме до забуна. Ти поистоветуваш „реалност“ со „постоење“ за што јасно ја изложив разликата во мојот првичен пост. Постоењето на нештото мора да постои можност да биде објаснато со феномени од понизок ред.
Али тука јас ја прифаќам официјалната дефиниција за реалноста која ги вклучува и „мемтичките елементи на културата“/произволно избраните апстрактни поими.
На пример, „јас знам дека Тирион го уби Тајвин во ГОТ“ бидејќи ја имам гледано серијата. Тоа не постои како вистински настан, а ниту пак Тирион и Тајвин согласно со ГОТ светот постојат. И ова знаење е „социјална реалност“ или „мемтички елемент на културата“. Ова не е „научно знаење“. Али е знаење согласно со официјалната дефиниција која ја наведов во претходниот пост. Суштински е истиот муабет, разликата е во тоа што семантички различно ги дефинираме поимите при што јас ја земам официјалната дефиниција предвид. Ти мешаш „научно знаење“ со „знаење“.
Ти може да тврдиш дека „научното знаење“ е единственото и вистинско знаење, а за другите форми на сознанија да употребуваш „мемтички елемент на културата“ и „апстрактизација.“

не, ако земеш да учиш гитара не доаѓаш до никакви нови сознанија. пак само копираш меметика од некој друг. тоа не е научно знаење. меѓутоа е научно знаење дека воопшто можноста да ја осетиш хармонијата како и секој друг човек е затоа што сите имаме механизам во увото што ги претвара фрекфенциите од логаритмичка скала во линеарна, заатоа октава е точно 1/2 од фрекфенцијата. сите луѓе имаат ист фирмвер да препознаваат пентатоника, затоа што е клучна во изразувањето емоции преку интонацијата при зборувањето. обичен афирмативен став е дур, тага е мол, прашање е дур 7. ова е во стварност знаењето да свириш гитара, објаснување преку поелементарни природни феномени, а не тренирање на прстите.

Тоа погоре што го пишав за разликата во „научно знаење“ и „знаење“ како што е општо дефинирано.

нема солипсистичко знаење. ако преминеш во солипсизам си сезнаен, и прекинува муабетот.

Фигуративно го искористив зборот за да опишам „интроспективно знаење“.
Поентата е дека пак тука станува збор за различното сфаќање на зборот „знаење“ којшто го имаме.

 

[LordDragonII]

Научниот метод е најсоодветен поради тоа што е поотворен и динамичен. Историски може да го следиме ова, си има еволутивен развиток.

П.С. за која реалност станува збор?
Реалност реалност или во доменот на некоја наука (оти тука е трето - петто) ?

Малку прашањето не е убаво дефинирано или ептен сум ѕврцнат ?

Филозофија јбг, мора да поставувам прашања.

 

[GoD.HateUSaLL]

Ако се точни основните постулати на науката: методолошкиот натурализам и онтолошкиот натурализам, не постои никакво проучување на реалноста освен научното. Етиката, естетиката не се никакви проучувања.

Научниот метод е единствен според кој може да се дојде до знаење. Оваа е тавтологија која призлегува од методолошкиот и онтолошкиот натурализам. научниот метод не може да биде ниту споредуван, ниту критикуван ако се слагаш со основните премиси.

науката може да каже како е. прашањето како треба да биде нема одговор, затоа што 1. нема зошто да треба да биде вака или онака. 2. не може да биде поинаку отколку што ќе биде--нема слободна воља, исходот на нстаните зависи од класично механичките настани и квантно механичката неизвесност. иако не знаеме што точно ќе биде во иднината, иднината е една. иако не е се однапред напишано, одиме кон само една можна иднина.

Иронично е што ако ги прифатиме методолошки/онтолошки натурализам и детерминизам, научниот метод губи секаква смисла.
Основната претпоставка на научниот метод се ослонува на рационалната сфатливост на универзумот. Али каде е доказот дека таа верба е оправдана во твојот светоглед? Затоа што во тој светоглед, човековата интелигенција е просто продукт на безумен непредводен процес, и ако е тоа случајот, зашо би дал било каков кредибилитет на било каков нејзин производ? Во тој светоглед секоја твоја мисла испливала на површина на свеста затоа што било предетерминирано тоа да се случи, секој твој експеримент стигнал до заклучокот до кој стигнал затоа што морал да стигне до таму. Која е тогаш поентата на експериментот? Која е оправданоста да веруваш дека твојата свест има билокаква врска со вистината ако истата е производ на апаратус кој е производ на неинтелигентен физички предетерминиран процес?
Ако ги прифатиме твоите основни премиси како аксиоми тогаш реченицата "Научниот метод е единствен според кој може да се дојде до знаење" е контрадикторна сама по себе, затоа што "да се дојде до знаење" имплицира слободна воља за да има некаква смисла, а пошо детерминизмот ја исклучува, воопшто не може да се дојде до ништо. Секој твој обид да "дојдеш" до нешто е илузија затоа што on the grand scale она што ќе дојде ќе дојде посекако и ти како индивидуа воопшто не се прашуваш.
Така што во твојот светоглед "научно знаење" се претвора во просто "сфаќање/свесност на она што се случува". Во тој случај, човековото битисување може без никакви реперкусии да се сведе на нај обично вегетирање.

 

[Bodhidharma]

Океј си е научниот метод се до оној момент кога треба да се дефинира и објасни реалноста како поим. Нека проба некој да го реши ова прашање со реалноста па после може да се пуваме со научните методи до утре сабајле.

 

[Shahbaz]

Ти може да убиеш, ти си детерминиран да убиеш исто како што и тие коишто донеле закон затворска казна биле детерминирани да го донесат законот за да го олеснат сечиј живот и така натаму.

Има одговор и истиот зависи од критериумите коишто ќе го поставиме за тоа што е правилно, а што не.
1. Има, на пример, не треба да убиваме затоа што сите сакаме да живееме поубаво и во побезбедна животна средина без разлика дали го земаме моделот на утилитаризмот/консеквенционизмот или друг модел за да ја објасниме логиката позади тоа.
Тоа не се пишани на камен причини, затоа и се поставуваат како критерум по пат на консензус.
2. Само затоа што постои детерминизам, тоа не го исклучува „треба да биде“.
„Треба да биде“ спроведено во применетата етика е еквивалент нa пожелна акција и регулативa којашто ќе одредува какви акции ќе правиме. Ти не треба да убиваш бидејќи тоа што го наведов во 1.

ако е првото точно и си детерминиран да убиеш, а судот е детерминиран да те казни за тоа, како тоа може да постои аргумент за "треба да биде"? за да нешто треба да биде, мора да има начин на кој ќе се пренасочи идниот исход во еден или друг начин. бидејќи нема начин да се смени исходот, нема што да треба што да не треба. така е, и крај.

Детерминизмот не ги исклучува моралните вредности и нивното значење за нас луѓето, само укажува на тоа дека сме детерминирани да ги имаме и да ги спроведуваме, детерминирани сме да ги дебатираме причините за тоа што треба да биде и за тоа што е убаво како и детерминирани сме за апстрактизација.

пак истата контрадикција како погоре.

Сарказмот не го менува фактот дека правниот систем (етиката) и естетиката имаат значење за луѓето и го подобруваат животот, а и дека се изучувања на реалноста.

ирелевантно. не се никакви изучувања на реалноста. правниот систем не е еднаков на етиката, иако има некоја врска со неа. ниту преку етиката ниту преку естетиката не доаѓаш до никакви научни сознанија. една од основните карактеристики на научниите знаења е нивната репродуцибилност преку експерментот. ако го мериш г преку експеримент, истата вредност ќе ја добие секој што ќе го реплицира твојот екперимент. ако земеш, на пример било кој западен етички концепт и пробаш да им го објасниш во Саудиска Арабија, ќе те обезглават најетички на првиот паркинг кој е халал за сечење глави. аргументацијата во судовите не е воопшто научна, и е сосема иста како и во преднаучниот период: треба да ги придобиеш симпатиите на поротата кога е судење со порота, или да убедиш еден единствен лаик, судијата. ова е случај и кога има експерти, научници доведени да сведочат, бидејќи и одбраната и обвинителството ќе донесат експерт кој ќе сведочи во нивна полза, и тоа најчесто завршува со стварање повеќе забуна отколку објаснувања кај лаиците кои решаваат за случајот. нормално, ако овие двајцата експерти се соочат во научна дебата, во научна арена, дебатата ќе биде решена некаде после втората реченица. фактот што судскиот систем го подобрува животот воопшто не е гаранција дека се темели на некаква наука, ниту дека оние кои го "изучуваат" имаат некакви знаења. навистина е дека и етиката и судството дел од реалноста, но ништо од нив не е базирано на наука. се е одредено арбитрарно, и како се менува културниот склоп на луѓето, така се менуваат и законите и етиките и судските постапки.

научниот метод ја рефлектира потполната незаинтересираност на природата за твоите маки, страдања, мечти (со бугарски нагласок ова), уживања или што и да е. мораш да се дистанцираш од антропоцентризмот за да го разбереш ова.

Ако ја поставиш премисата дека знаењето можеш да го добиеш само со научен метод ондак секое друго сознание добиено по друг пат, не е знаење.

точно.
ти прашуваш "Дали научниот метод е најсоодветниот начин за осознавање на реалноста?". не можеш воопшто да го поставиш прашањето ако не ги прифатиш аксиомите на кои е базирана науката. штом ги прифатиш, одговорот е прост--нема друг метод освен научниот. затоа по стоти пат ти кажувам дека не можеш од внатре да ја критикуваш науката, ниту да ја споредуваш. ако евентуално останеш надвор од премисите на науката, тогаш можеш да си пишуваш што сакаш, ама треба да знаеш дека не адресираш никаков научен проблем.

Али едно е „научно знаење“, а друго „знаење“.
Тоа што јас го нареков „социјална реалност“, ти го нарече „мемтички елемент во културата“, ќе се заебаваме со дефиниции и семантики, во ред. Суштински, истиот муабет е.
Тука е и цел проблем, што ти имаш поинаква дефиниција за реалноста од таа којашто јас ја опишав уште во првиот пост за да не дојдеме до забуна. Ти поистоветуваш „реалност“ со „постоење“ за што јасно ја изложив разликата во мојот првичен пост. Постоењето на нештото мора да постои можност да биде објаснато со феномени од понизок ред.
Али тука јас ја прифаќам официјалната дефиниција за реалноста која ги вклучува и „мемтичките елементи на културата“/произволно избраните апстрактни поими.
На пример, „јас знам дека Тирион го уби Тајвин во ГОТ“ бидејќи ја имам гледано серијата. Тоа не постои како вистински настан, а ниту пак Тирион и Тајвин согласно со ГОТ светот постојат. И ова знаење е „социјална реалност“ или „мемтички елемент на културата“. Ова не е „научно знаење“. Али е знаење согласно со официјалната дефиниција која ја наведов во претходниот пост. Суштински е истиот муабет, разликата е во тоа што семантички различно ги дефинираме поимите при што јас ја земам официјалната дефиниција предвид. Ти мешаш „научно знаење“ со „знаење“.

се е тоа одамна дефинирано, и топла вода не треба да се измислува.
http://rationalwiki.org/wiki/Knowledge#Scientific_knowledge
http://rationalwiki.org/wiki/Scientific_method
http://en.wikipedia.org/wiki/Metaphysical_naturalism
и Гот и тиријан, и џемо се дел од реалноста. она што ти го опишуваш е пак копирање на меметика од некаде. р.р.р. Мартин ги напишал книгите, па снимиле серија, и се тоа отишло во облакот на културата. ти со тоа што "знаеш" дел од таа меметика, само копираш информација која е веќе широко дистрибуирана. таа информација не носи никакво научно сознание и единствено функционира кога во комуникација со некого, таа ќе "кликне" на вистинското место. да знаеш по точно кој закон би се одвивала ваквата меметика, би било научно знаење, но не и самото бивање дел од мемтичкиот алаш вереш.

Ти може да тврдиш дека „научното знаење“ е единственото и вистинско знаење, а за другите форми на сознанија да употребуваш „мемтички елемент на културата“ и „апстрактизација.“

не тврдам ја, така вика науката. ја кога ти реков „мемтички елемент на културата“ точно означив што е: меметиката е повисок ред на феномен, развиен дури со појавата на јазикот и културата. напротив, "апстрактизација" е рационалниот дел на науката, на пример кога од експериментот со мерење на г, доаѓаш до заклучок дека тежината=маса*г. самиот математички модел е апстракција која го опишува експериментално утврденото знаење.

 

[Daedalus]

ако е првото точно и си детерминиран да убиеш, а судот е детерминиран да те казни за тоа, како тоа може да постои аргумент за "треба да биде"? за да нешто треба да биде, мора да има начин на кој ќе се пренасочи идниот исход во еден или друг начин. бидејќи нема начин да се смени исходот, нема што да треба што да не треба. така е, и крај.

„Треба да биде/не треба да биде“, е регулатива/протокол и глеј ја како таква.
Кога не е во форма на закон, е препорака за тоа која акција е пожелна и не доведува до непожелни општествени/други последици. Кога е закон, тие последици ги спроведува државата во форма на реперкусии.
Ќе ти дадам соодветен пример.
Ако поставам знак, „Не треба да поминуваш од тука пошто постои опасност од радиоактивност“, ти си детерминиран да поминеш/да не поминеш. И ја што сум го поставил знакот, сум детерминиран да го поставам. Тој знак што ќе го прочиташ, ќе влијае на исходот со тоа што сознанието за регулативата има удел во твоите одлуки.
Дел од детерминираноста на настаните кои водат до таа една иднина е ја да чувствувам морална одговорност и шематски да резонирам низ призмата на треба/не треба, што доведува до тоа да го поставам знакот и да те предупредам со аргумент „не треба да идеш тука“ кој не само што може да постои туку и ти ги кажува реперкусиите коишто следуваат од твојата акција. Треба/не треба како аргумент, секогаш е поврзан со последиците коишто се пожелни/непожелни за тој што ја врши акцијата/за околината при вршењето на одредена акција.
Луѓето се способни да морализираат и да размислуваат од аспект на создавање морални вредности, да резонираат во форма на „треба да/не треба да биде. “
Сме еволуирале да функционираме како колектив во групен динамик, да креираме закони и други регулативи за поефективно функционирање на колективот и да размислуваме на начин „треба да/не треба да“.
Дел од цела таа шема од настани коишто имаат една иднина е сето тоа.
А ---> B ----> C ---- создавање регулативи за што треба да биде ---> D.
Тенденцијата да создаваме регулативи е последица на други претходни фактори и причинител на други настани. Моралните вредности додека не се во интерференца со законот се индивидуални и питање на лични критериуми. Али зависно од природата и содржината на истите, ќе зависат и последиците како примерот со радиоактивната зона погоре.
Ама сево ова не ја исклучува важноста на способноста да морализираме и поради горенаведените причини, може да постои таков аргумент, наспроти твоето тврдење дека не може да постои.

ирелевантно. не се никакви изучувања на реалноста. правниот систем не е еднаков на етиката, иако има некоја врска со неа. ниту преку етиката ниту преку естетиката не доаѓаш до никакви научни сознанија. една од основните карактеристики на научниите знаења е нивната репродуцибилност преку експерментот. ако го мериш г преку експеримент, истата вредност ќе ја добие секој што ќе го реплицира твојот екперимент.

Ама кој зборува за научни сознанија бе Шабан? Зборувам за сознанија, „полиња на изучување“ не е еквивалент на „полиња на научно изучување“. Ја цело време го расправам истиов муабет со тебе за да ти објаснам дека овој исказ не ти е точен...

Етиката, естетиката не се никакви проучувања.

и пробуем да ти објаснам дека СЕ проучувања и доведуваат до ЗНАЕЊЕ, не научно знаење, не знаење за работи коишто постојат и можат да се објаснат преку феномени од понизок ред туку за знаења поврзани со создавање на критериуми и регулативи коишто ги дебатираат и воспоставуваат социјалните правила за „убаво/грдо“ и „правилно/неправилно“ по пат на консензус. За знаења поврзани со различни логички модели коишто луѓето ги поставуваат за да ги оправдаат погорните критериуми. Го употребив изразот „социјална реалност“, се објаснивме дека стануе збор за семантика, ти тоа го нарекуваш „мемтички елемент на културата“.
Научните знаења се подмножество на знаења од цел куп на знаења коишто вклучуваат и покрај другото, меморија у хард диск за алтернативните краеви на „2001: A space odyssey“, кои делови од песните на Рахмањинов ми се тужни на мене лично, меморија која вклучува „Знам да ја свирам од ГНР таа со 3 акорда, знам кој е моменталниот закон за прдење на улица...“ коишто не мора да се поврзани со постоење на било што во опипливата монистичка реалност за што не оспорувам дека мора да биде објаснато со феномени од понизок ред.
Ја ти контрирав само за овој исказ...

Етиката, естетиката не се никакви проучувања.

пошто проучување не мора да биде поврзано со добивање на „научни знаења“. Проучувањето е поврзано со било што, што доведува до знаење, какво и да е знаењето и за што и да е знаењето. Толку.
Ти почна да мешаш научни знаења со ненаучни знаења и некако дојде до заклучок дека ги ставам у исти кош.

ако земеш, на пример било кој западен етички концепт и пробаш да им го објасниш во Саудиска Арабија, ќе те обезглават најетички на првиот паркинг кој е халал за сечење глави. аргументацијата во судовите не е воопшто научна, и е сосема иста како и во преднаучниот период: треба да ги придобиеш симпатиите на поротата кога е судење со порота, или да убедиш еден единствен лаик, судијата. ова е случај и кога има експерти, научници доведени да сведочат, бидејќи и одбраната и обвинителството ќе донесат експерт кој ќе сведочи во нивна полза, и тоа најчесто завршува со стварање повеќе забуна отколку објаснувања кај лаиците кои решаваат за случајот. нормално, ако овие двајцата експерти се соочат во научна дебата, во научна арена, дебатата ќе биде решена некаде после втората реченица. фактот што судскиот систем го подобрува животот воопшто не е гаранција дека се темели на некаква наука, ниту дека оние кои го "изучуваат" имаат некакви знаења. навистина е дека и етиката и судството дел од реалноста, но ништо од нив не е базирано на наука. се е одредено арбитрарно, и како се менува културниот склоп на луѓето, така се менуваат и законите и етиките и судските постапки.
научниот метод ја рефлектира потполната незаинтересираност на природата за твоите маки, страдања, мечти (со бугарски нагласок ова), уживања или што и да е. мораш да се дистанцираш од антропоцентризмот за да го разбереш ова.

Да, али првичните дефекти на судството што ги наведе (не тие под број 2), не се поврзани со етиката.
Судијата на утакмици суди погрешно поради погрешна перцепција и пошто е човечки фактор иако камерите покажуваат поинаку (сем ако не е подмитен/други причини).
1. Судството не е идеално пошто приложувањето на физичка евиденција којашто 100% ќе го реконструира настанот/делото коешто е поставено на тапет е сега за сега невозможно, па носат сведоци, има адвокат и обвинител што дава „фер“ шанса за судење. Кога ќе може да се надгледува сечија акција директно (што ги доведува до прашање правата на слобода али тоа е сасим друга дебата) ондак нема да има потреба од сведоци, адвокати и обвинители пошто веродостојноста на доказите ќе биде на највисоко ниво и специфичниот закон ќе може да се спроведе одма.
2. Законите се менливи и зависат од многу културолошки/психолошки/општествени/политички/наведи фактори. Затоа ја лично го зимам како најсоодветен „провизиониот морал“ којшто Шермер го наведува како алтернатива во „Science of good and evil“.
Моралите се релативни според својата содржина ама тенденцијата да сме морални е дел од нашата природа. А што ќе биде морално, што не, е питање на консензус за што се пример законите коишто се менуваат и ја најчесто го користам истиот аргумент кога сакам да ги покажам фалинките на правниот систем како и погорниот што го наведе.
Од друга страна одредени морални вредности како непишано правило важат на инстинктивно ниво и се поврзани со способноста да емпатизираме али тоа е долг муабет. Дали причините поради коишто ги носиме „треба да биде“ регулативите треба да бидат логични и одреден модел е најсоодветен е нормативна етика и радо би го дискутирал ако сакаш натаму да ја насочиме дебатата. Али да, на големата скала, моралите не се пишани на камен, а Шеријат, а Мил, ја заболе природата. Али на ниво на човештво, хуманистички и антропоцентрично, за нас е важно и затоа размислуваме низ таа призма на треба да биде/не треба да биде.
Сепак, ништо од ова не е контрадикторно на аргументите коишто ги наведов во претходните мои мислења.

точно.
ти прашуваш "Дали научниот метод е најсоодветниот начин за осознавање на реалноста?". не можеш воопшто да го поставиш прашањето ако не ги прифатиш аксиомите на кои е базирана науката. штом ги прифатиш, одговорот е прост--нема друг метод освен научниот. затоа по стоти пат ти кажувам дека не можеш од внатре да ја критикуваш науката, ниту да ја споредуваш. ако евентуално останеш надвор од премисите на науката, тогаш можеш да си пишуваш што сакаш, ама треба да знаеш дека не адресираш никаков научен проблем.

Па ја никаде не реков дека не се слагам со ова, напротив, ја го поддржувам тоа.
Не знам од каде си извлекол таков заклучок.
Ја само ги исклучив мемтичките елементи на културата и „ненаучните“ сознанија поврзани со естетиката/етиката коишто јас ги нарекувам социјална реалност, тебе не ти се свиѓа тој израз, у реду е, дефиниран е како таков, не сум го измислил, нерелевантно е дали ќе го наречеш „мемтички елемент на културата“ или „социјална реалност“, суштински за тоа збориме. Ја уште од старт знам на што сум со муабетов, не ја критикувам науката одвнатре и јасно ми е дека се ненаучни сознанијата од таков карактер погоре и дека науката во својот опсег адресира „научни проблеми“ и ради тоа ко што ти напоменав неколку пати, ги исклучувам етиката и естетиката.
Не знам шо те буни. Ја реков дека се проучувања, толку, потоа ги исклучив од муабетот уште у првиот пост. Ти влезе со исказот дека не се никакви проучувања, а погоре ти објаснив зошто тој исказ не е точен.
Али темава е отворена и други да дебатираат и да изнесат мислење и аргументи.

се е тоа одамна дефинирано, и топла вода не треба да се измислува.
http://rationalwiki.org/wiki/Knowledge#Scientific_knowledge
http://rationalwiki.org/wiki/Scientific_method
http://en.wikipedia.org/wiki/Metaphysical_naturalism
и Гот и тиријан, и џемо се дел од реалноста. она што ти го опишуваш е пак копирање на меметика од некаде. р.р.р. Мартин ги напишал книгите, па снимиле серија, и се тоа отишло во облакот на културата. ти со тоа што "знаеш" дел од таа меметика, само копираш информација која е веќе широко дистрибуирана. таа информација не носи никакво научно сознание и единствено функционира кога во комуникација со некого, таа ќе "кликне" на вистинското место. да знаеш по точно кој закон би се одвивала ваквата меметика, би било научно знаење, но не и самото бивање дел од мемтичкиот алаш вереш.

Читај погоре.

 

[GoD.HateUSaLL]

Брат правото нема никаква поента во детерминизам. Основен постулат за постоење на правото, за истото да има поента е слободната воља која е инкомпатибилна со детерминизам. Која е поентата да ме осудиш за нешо за кое сум предетерминиран да го напраам и немам избор а со тоа ни вина? Која е поентата на судскиот процес коа за тоа е одлучено уше некоја секунда после биг бенгот? Како може да зборуваме за тоа како треба да биде кога за тоа е веќе решено. Не само за тоа, туку и самите заклучоци за тоа како нешо треба да биде се предетерминирани. Да, вака во изолирани апстрахирани случаи изгледа како да има поента примерот шо го дае, али немоеш тоа да го праиш.
Мислам моеш, не дека имаш избор...

 

[Daedalus]

Брат правото нема никаква поента во детерминизам. Основен постулат за постоење на правото, за истото да има поента е слободната воља која е инкомпатибилна со детерминизам.

Вака. Ќе ти дадам пример за да го доловам муабетот со морални вредности/закон или барем мојот светоглед и како ја гледам на тоа.
Морални вредности:
Исказ А: Ако Ристе ја навреди комшиката, тоа ќе доведе до емотивна болка. Ако сите го прават тоа (ги навредуваат своите комшии) емотивната болка се зголемува на општо ниво што доведува до поголема количина на патња и страдање (Ова е теоретски модел кој се состои од различни сознанија и предвидувања). Оваа тлдр верзија ја преточувам во:
Ристе „не треба“ да ја навредува комшиката.
Тоа е регулатива со којашто општествено, ја ограничуваме слободата на Ристе со тоа што му даваме препорака за упатства коишто ќе ги следи и воспоставуваме влијание на неговите акции, без разлика на тоа што на големата скала, тоа е детерминирано.
Закон:
Исказ А: Ако Аце убие тогаш....што доведува до поголема патња = Аце не треба да убива.
Протокол. Ако Аце убие, ќе има казна којашто ќе биде спроведена од државата.
Препорака за пожелна/непожелна акција.

Која е поентата да ме осудиш за нешо за кое сум предетерминиран да го напраам и немам избор а со тоа ни вина?

Првенствено те изолирам од општеството бидејќи си опасен без разлика на тоа дали си детерминиран или не си.
Можеби казната ќе влијае на твоето поведение во иднината, јас не знам, само додавам фактори коишто може да влијаат на тебе и да те форсираат во одредена насока, на крај краева и ја сум детерминиран околу тоа.
Ти си детерминиран да убиеш -> Детерминиран сум да ти дадам казна = општеството е побезбедно и шансата да убиеш во иднина ако излезеш од затвор се намалува.
Ја од овој аспект не знам ти за што си способен во иднина и каков ќе биде текот од настани, ама идам со веројатност и статистика дека реперкусиите ќе влијаат на тебе, за да ги почитуваш регулативите во иднина.
Зошто да не те осудам кога и ја сум детерминиран да ги следам регулативите коишто се во форма на закони, поставени од државата и коишто делуваат на количината на слобода којашто треба да ја има човекот во тоа државно уредување?
Хитлер бил детерминиран да биде заебан, детерминирани биле да ја поразат Германија и тие коишто се бореле бидејќи се детерминирани да го заштитат својот интегритет, да ја зголемат можноста да се размножат и да освојуваат повеќе територии за да ја зголемат својата моќ и влијание на околината.

Која е поентата на судскиот процес коа за тоа е одлучено уше некоја секунда после биг бенгот?
Како може да зборуваме за тоа како треба да биде кога за тоа е веќе решено. Не само за тоа, туку и самите заклучоци за тоа како нешо треба да биде се предетерминирани. Да, вака во изолирани апстрахирани случаи изгледа како да има поента примерот шо го дае, али немоеш тоа да го праиш.
Мислам моеш, не дека имаш избор...

Одлучено е и да има судски процес, реперкусии и регулативи. Тие се дел од одлучените настани после биг бенгот. Така да не гледам во тоа да бараш „поента“ во настани коишто се детерминирани. Дел од сето тоа е што детерминирано, е ние да дебатираме и да ги запрашуваме настаните, судскиот процес и „поентата“ на регулативите.
„Поента“ е израз којшто има значење за нас луѓето, ние бараме значење и поента пошто така ни функционира мозокот. Тоа можда се сведува на основни емотивни/инстинктивни пориви. На големата скала нема поента, таква ни е природата, имаме пособност да создаваме регулативи/закони и други форми на протоколи којжишто некако ја ограничуваат нашата имагинарна слобода во нашата илузија дека не сме детерминирани и цела таа структура на морални начела коишто се регулативи, се носат од одредена организирана група од луѓе коишто функционираат „поефективно“ се „посреќни“ и на големиот план на работите, се детерминирани да бараат начини коишто ќе им го овозможат опстанокот, а тие методи вклучуваат создавање на држава со закони и правен систем којшто ќе ги изолира опасните за општеството и „потенцијалната закана“ за опстанокот на групата. Објаснувањето е покомплицирано и опфаќа повеќе фактори од ова, како и да е.
Ја лично, го гледам тоа ко антивирус/вирус. Вирусот е детерминиран да ја врши својата функција, а антивирусот е детерминиран да ја врши функцијата на штитење на системот. Така е и тоа е тоа. Али тоа за нас луѓето има „поента“, поента е човечки конструкт, ние бараме значење/поента пошто сме детерминирани да размислуваме вака.
Ама вака поставено, не сметам дека детерминизмот е контрадикторен со етиката, туку дека етиката е дел од детерминизам, производ на нашата еволуција и комплицирани детерминирани мозоци.

 

[GoD.HateUSaLL]

Првенствено те изолирам од општеството бидејќи си опасен без разлика на тоа дали си детерминиран или не си.
Можеби казната ќе влијае на твоето поведение во иднината, јас не знам, само додавам фактори коишто може да влијаат на тебе и да те форсираат во одредена насока, на крај краева и ја сум детерминиран околу тоа.
Ти си детерминиран да убиеш -> Детерминиран сум да ти дадам казна = општеството е побезбедно и шансата да убиеш во иднина ако излезеш од затвор се намалува.
Ја од овој аспект не знам ти за што си способен во иднина и каков ќе биде текот од настани, ама идам со веројатност и статистика дека реперкусиите ќе влијаат на тебе, за да ги почитуваш регулативите во иднина.
Зошто да не те осудам кога и ја сум детерминиран да ги следам регулативите коишто се во форма на закони, поставени од државата и коишто делуваат на количината на слобода којашто треба да ја има човекот во тоа државно уредување?
Хитлер бил детерминиран да биде заебан, детерминирани биле да ја поразат Германија и тие коишто се бореле бидејќи се детерминирани да го заштитат својот интегритет, да ја зголемат можноста да се размножат и да освојуваат повеќе територии за да ја зголемат својата моќ и влијание на околината.

Стварно не ти го сфаќам муабетов. Некохерентен си.
Универзумот е детерминиран. Дали ќе има казна, дали ќе ме фатиш, дали ќе убијам, дали коа ќе излезам ќе убијам пак, итн итн итн, све тоа се знае уше од самиот старт на универзумот. Правото, во овој светоглед, нема никаква поента. "Она што треба да биде" нема никаква поента, затоа што она што ќе биде ќе биде посекако.
Нема шо ти да идеш на било каква веројатност и статистика. Ти воопшто не се прашуваш. Небитен си и немоќен ко Иванов. Прашањето "зошто да не те осудам" е невозможно, затоа што ти и да сакаш, неможеш да ме осудиш. Неможеш Ништо што Сакаш да направиш. Само живееш со таа илузија дека нешто правиш, по своја воља, а уствари нема везе, немаш никаква контрола врз својата свест и просто "се возиш" низ филмот како нај обичен обсервер. Ова нужно води до нихилизам, а од гледна точка на нихилизам воопшто не пробувај да Поентираш. Правото се развива и постои затоа што на светот гледа од сосема друг агол, нека не ти ствара тоа забуни.

Одлучено е и да има судски процес, реперкусии и регулативи. Тие се дел од одлучените настани после биг бенгот. Така да не гледам во тоа да бараш „поента“ во настани коишто се детерминирани. Дел од сето тоа е што детерминирано, е ние да дебатираме и да ги запрашуваме настаните, судскиот процес и „поентата“ на регулативите.
„Поента“ е израз којшто има значење за нас луѓето, ние бараме значење и поента пошто така ни функционира мозокот. Тоа можда се сведува на основни емотивни/инстинктивни пориви. На големата скала нема поента, таква ни е природата, имаме пособност да создаваме регулативи/закони и други форми на протоколи којжишто некако ја ограничуваат нашата имагинарна слобода во нашата илузија дека не сме детерминирани и цела таа структура на морални начела коишто се регулативи, се носат од одредена организирана група од луѓе коишто функционираат „поефективно“ се „посреќни“ и на големиот план на работите, се детерминирани да бараат начини коишто ќе им го овозможат опстанокот, а тие методи вклучуваат создавање на држава со закони и правен систем којшто ќе ги изолира опасните за општеството и „потенцијалната закана“ за опстанокот на групата. Објаснувањето е покомплицирано и опфаќа повеќе фактори од ова, како и да е.
Ја лично, го гледам тоа ко антивирус/вирус. Вирусот е детерминиран да ја врши својата функција, а антивирусот е детерминиран да ја врши функцијата на штитење на системот. Така е и тоа е тоа. Али тоа за нас луѓето има „поента“, поента е човечки конструкт, ние бараме значење/поента пошто сме детерминирани да размислуваме вака.
Ама вака поставено, не сметам дека детерминизмот е контрадикторен со етиката, туку дека етиката е дел од детерминизам, производ на нашата еволуција и комплицирани детерминирани мозоци.

Aпсолутно. Етиката е дел од детерминизмот, само ако на етиката гледаш од почетна точка на детерминизам истата нема поента. Ништо нема поента. И да, поента е човечки конструкт, за тоа дали on the grand scale работите имаат или немаат поента во моментов неможеме да знаеме, age old question. Али у секој случај у микрокосмосот поентата е must. Поентата е бит на нашата егзистенција, necessary being. Taка што ако ги прифатиме методолошки/онтолошки натурализам и детерминизам како аксиоми, потрагата завршува тука, затоа што се останато нема поента.

 

[Daedalus]

Не ја конташ природата на „треба да биде/не треба да биде“ прашањето.
Треба/не треба е еквивалент на „добро/лошо“ во одредена постапка (дефинирај го како пожелност/непожелност ако сакаш).
Има многу модели за ова и тука не се дискутира кој од тие е правилен, туку каква е природата на „треба да биде/не треба да биде“.
Треба = пожелна акција = поголемо максимално добро.
Не треба = непожелна акција = поголемо зло. (Ова го симплифицирам за да ја покажам поентата)
Дали треба/не треба да се направи одредена акција, е нешто поврзано со прашањето дали истата е пожелна или не (зависно од критериумите).
Тоа не е поврзано со тоа дали некој е детерминиран или не е да ја направи акцијата туку со природата на самата акција и влијанието што таа го има.
Кога проценуваш дали една акција е „треба“ или „не треба“ вид на акција, ти ја гледаш содржината нерелевантно на тоа дали луѓето се детерминирани да ја прават/да не ја прават акцијата.
Али како и да е, поентата ми е дека „треба да (пожелна акција)“ и „не треба да (непожелна)“,не се коси со детерминизмот бидејќи се бави со проблематики поврзани со пожелноста/непожелноста на одредени акции и регулативи, а не со тоа дали некој е детерминиран/недетерминиран да ги направи акциите што е нерелевантно на тоа дали акцијата е пожелна/непожелна.
Покохерентно објаснување од ова, амин. Сеа остануе на тебе да го сконташ муабетот.

Ја не го доведов во дискусија прашањето дали детерминизмот води кон нихилизам што мислам дека е апсурден и редундантен муабет.
Тоа е индивидуално. Просто кажано, дали на мене животот и работите во животот ќе ми имаат поента ми е поврзано со други фактори, а не со сознанието за тоа дека сум детерминиран. Ја знам дека постојат причини зошто јас го сакам тоа што го сакам, зошто сум го одлучил тоа што сум го одлучил и дека за некои од факторите што ме детерминирале сум свесен, за некои не сум. Ја не сум ни способен да замислам
акција/мисла која е „недетерминирана“, не знам ни како би изгледало тоа пошто нема смисла, а ниту логика во овој мој макрокосмички Њутнов ум, исто ко што не можам да замислам една димензија.
Тебе ти пречи тоа. Ти имаш некое верување дека ако акциите/мислите ти се изведени со слободна волја (како и да си замислуваш мисла/акција која е „недетерминирана“ и манифестирана со слободна волја) само тогаш може да бидеш среќен.
Се согласуваме да не се согласиме и тоа е тоа.

 

[GoD.HateUSaLL]

Не ја конташ природата на „треба да биде/не треба да биде“ прашањето.
Треба/не треба е еквивалент на „добро/лошо“ во одредена постапка (дефинирај го како пожелност/непожелност ако сакаш).
Има многу модели за ова и тука не се дискутира кој од тие е правилен, туку каква е природата на „треба да биде/не треба да биде“.
Треба = пожелна акција = поголемо максимално добро.
Не треба = непожелна акција = поголемо зло. (Ова го симплифицирам за да ја покажам поентата)
Дали треба/не треба да се направи одредена акција, е нешто поврзано со прашањето дали истата е пожелна или не (зависно од критериумите).
Тоа не е поврзано со тоа дали некој е детерминиран или не е да ја направи акцијата туку со природата на самата акција и влијанието што таа го има.
Кога проценуваш дали една акција е „треба“ или „не треба“ вид на акција, ти ја гледаш содржината нерелевантно на тоа дали луѓето се детерминирани да ја прават/да не ја прават акцијата.
Али како и да е, поентата ми е дека „треба да (пожелна акција)“ и „не треба да (непожелна)“,не се коси со детерминизмот бидејќи се бави со проблематики поврзани со пожелноста/непожелноста на одредени акции и регулативи, а не со тоа дали некој е детерминиран/недетерминиран да ги направи акциите што е нерелевантно на тоа дали акцијата е пожелна/непожелна.
Покохерентно објаснување од ова, амин. Сеа остануе на тебе да го сконташ муабетот.

Добро те сфатив сеа, ти ебам речникот. Кажи Добра/Лоша, тибам, треба/нетреба е друг муабет.
Да, ова е скроз океј. Незнам само колку е возможно вака да ја апсрахираш стварта али океј.

Ја не го доведов во дискусија прашањето дали детерминизмот води кон нихилизам што мислам дека е апсурден и редундантен муабет.
Тоа е индивидуално. Просто кажано, дали на мене животот и работите во животот ќе ми имаат поента ми е поврзано со други фактори, а не со сознанието за тоа дека сум детерминиран. Ја знам дека постојат причини зошто јас го сакам тоа што го сакам, зошто сум го одлучил тоа што сум го одлучил и дека за некои од факторите што ме детерминирале сум свесен, за некои не сум. Ја не сум ни способен да замислам
акција/мисла која е „недетерминирана“, не знам ни како би изгледало тоа пошто нема смисла, а ниту логика во овој мој макрокосмички Њутнов ум, исто ко што не можам да замислам една димензија.
Тебе ти пречи тоа. Ти имаш некое верување дека ако акциите/мислите ти се изведени со слободна волја (како и да си замислуваш мисла/акција која е „недетерминирана“ и манифестирана со слободна волја) само тогаш може да бидеш среќен.
Се согласуваме да не се согласиме и тоа е тоа.

Јас воопшто не спорам дека е возможно тебе работите во животот да ти имаат поента и покрај сознанието дека си детерминиран. Само велам дека во тој случај си по дифолт некохерентен и ирационален. Пробај да рационализираш колку твојот живот има смисла и поента од детерминистичка гледна точка и ќе видиш колку тоа звучи смешно. Ова и не е нишо страшно, сите сме ирационални на одредени полиња у животот.
Јас воопшто немам верување дека само под услов на слободна волја можеш да бидеш среќен, тоа е глупо. Тоа е како да кажеш дека треба да веруваш во Господ за да бидеш морален. Само велам дека науката, или, како поширок поим нека биде "потрагата по вистината" има Смисла само во случај на слободна воља.

 

[Фири]

Друг метод освен научниот нема. Тој е проба, грешка, сиситема. Раните паранормални глупости се во сферата на идиотизмот.