- Член од
- 23 јули 2019
- Мислења
- 406
- Поени од реакции
- 2.760
Видов дека има една отворена тема иста како оваа, но од далечната 2008, па затоа си реков да отворам нова со надеж дека ќе биде нешто поактивна од таа.
Колку често посетувате музеј? Дали ги следите актуелните настани што се поврзани со уметноста на македонско ниво?
Доколку не ја посетувате често оваа установа, можете ли да ги наведете причините поради кои е тоа така (дали е во прашање локација, финансии, време, немање интерес и др.)?
Кои се музеите кои најчесто ги посетувате? Дали има некои работи кои ви фалат при посетата? Дали постојат работи за кои мислите дека доколку се овозможени ќе има поголема посетеност?
Дали разговарате за музеи/посетувате музеи со вашите деца? Дали ви е битно вашите деца да имаат познавања од Уметноста? Дали и колку често училишната програма на вашите деца организира “екскурзии“ во музејот (се разбира за ова не можеме да зборуваме моментално, со оглед на состојбата, прашањето се однесува на годините пред вирусот).
Овие нека бидат некои почетни прашања кои ќе ја стартуваат дискусијата. Понатаму верувам дека ќе се развијат и други.
Ќе почнам јас. Не се сеќавам некогаш од училиште да сме го посетиле Народниот музеј во Велес, ниту пак гледам дека тоа се практикува и денес. Единствено што можам да кажам е дека сме имале еднодневни екскурзии во Музејот на македонската борба за самостојност и во Меморијалниот центар на холокаустот на Евреите од Македонија. Ама сепак, тоа биле екскурзии кои ги организирале наставниците по историја. Моите родители не биле од никогаш склони кон Уметноста, па поради тоа музеите не биле дестинација за неделната прошетка. Не познавам ниту другари чии родители тоа го практикувале.
Што од еден аспект е малку тажно. Гоењето на љубовта кон Уметноста според мене треба да почнува од мали нозе. Тоа, не само што визуелно ќе го збогати мозочето на детето, туку ќе го изостри своето око, ќе умее да забележува во своето гледање и ќе ги зголеми спектрите на својот видик.
Што се однесува на сегашноста, со оглед на тоа дека повеќето време бев надвор од Македонија, ги посетував музеите каде што престојувам, а кога бев дома, времето сакав да го трошам на надокнадување со пријателите и домашните. И нема да верувате, но се' уште го немам посетено Народниот музеј во Велес! Тоа секако ќе се смени со следното доаѓање, бидејќи веќе ми е срам.
Претпочитам да одам во музеј сама. Не сакам да дискутирам додека ги гледам делата со некој друг. Сакам да ги искусам сама, во своите мисли. И сакам да останам на една слика ако треба и 10 минути, а не да сум под притисок да брзам бидејќи пријателот/ката веќе прошарала низ сликите.
Ја обожувам тишината која владее во него. Кога се слуша дури и дишењето на кустосите. Мразам кога ќе се погоди во просторијата да има луѓе кои зборуваат (гласно и без осет). Еднаш ми се случи да има баби и дедовци во галеријата, па две од нив гласно си зборуваа што зготвиле за ручек и дали сопругот на едната јадел печурки или не. Тоа ми е скрајно некоректно и ме ежи.
Колку често посетувате музеј? Дали ги следите актуелните настани што се поврзани со уметноста на македонско ниво?
Доколку не ја посетувате често оваа установа, можете ли да ги наведете причините поради кои е тоа така (дали е во прашање локација, финансии, време, немање интерес и др.)?
Кои се музеите кои најчесто ги посетувате? Дали има некои работи кои ви фалат при посетата? Дали постојат работи за кои мислите дека доколку се овозможени ќе има поголема посетеност?
Дали разговарате за музеи/посетувате музеи со вашите деца? Дали ви е битно вашите деца да имаат познавања од Уметноста? Дали и колку често училишната програма на вашите деца организира “екскурзии“ во музејот (се разбира за ова не можеме да зборуваме моментално, со оглед на состојбата, прашањето се однесува на годините пред вирусот).
Овие нека бидат некои почетни прашања кои ќе ја стартуваат дискусијата. Понатаму верувам дека ќе се развијат и други.
Ќе почнам јас. Не се сеќавам некогаш од училиште да сме го посетиле Народниот музеј во Велес, ниту пак гледам дека тоа се практикува и денес. Единствено што можам да кажам е дека сме имале еднодневни екскурзии во Музејот на македонската борба за самостојност и во Меморијалниот центар на холокаустот на Евреите од Македонија. Ама сепак, тоа биле екскурзии кои ги организирале наставниците по историја. Моите родители не биле од никогаш склони кон Уметноста, па поради тоа музеите не биле дестинација за неделната прошетка. Не познавам ниту другари чии родители тоа го практикувале.
Што од еден аспект е малку тажно. Гоењето на љубовта кон Уметноста според мене треба да почнува од мали нозе. Тоа, не само што визуелно ќе го збогати мозочето на детето, туку ќе го изостри своето око, ќе умее да забележува во своето гледање и ќе ги зголеми спектрите на својот видик.
Што се однесува на сегашноста, со оглед на тоа дека повеќето време бев надвор од Македонија, ги посетував музеите каде што престојувам, а кога бев дома, времето сакав да го трошам на надокнадување со пријателите и домашните. И нема да верувате, но се' уште го немам посетено Народниот музеј во Велес! Тоа секако ќе се смени со следното доаѓање, бидејќи веќе ми е срам.
Претпочитам да одам во музеј сама. Не сакам да дискутирам додека ги гледам делата со некој друг. Сакам да ги искусам сама, во своите мисли. И сакам да останам на една слика ако треба и 10 минути, а не да сум под притисок да брзам бидејќи пријателот/ката веќе прошарала низ сликите.
Ја обожувам тишината која владее во него. Кога се слуша дури и дишењето на кустосите. Мразам кога ќе се погоди во просторијата да има луѓе кои зборуваат (гласно и без осет). Еднаш ми се случи да има баби и дедовци во галеријата, па две од нив гласно си зборуваа што зготвиле за ручек и дали сопругот на едната јадел печурки или не. Тоа ми е скрајно некоректно и ме ежи.
п.с. Ве молам, ве молам не се брецајте на темава. Нека има дебата со аргументи. Нека остане чиста. 
Последно уредено:
.
Не знам кога повторно пак ќе ги соберат на едно место сите негови дела.. а пробав да си ја задоволам душичкава гледајќи слики на интернет...ама не е тоа тоа... Ташковски е македонскиот Бош! 
