Хмм, воопшто не е чудно ни лудо. Јас низ животот имам преслушано премногу музика, но имам периоди каде не можам да слушам воопшто. Најчесто, гледано од анализа врз самиот себе, ова се случува т.е. можеби се случува како резултат на некаков си вид пост-трауматско искуство. Истотака, борбата со сузбивање на емоциите, зборам општо во животот, дали на социолошки, љубовен, психички итн. план, може да те доведе до ниво на анксиозност каде музиката ја асоцираш со одредена случка, емотивен тригер кој сакаш да го сузбиеш и затоа ги пројавува тие несигурности кај тебе. На твојот мозок му активираш блокатор, и со тоа пробваш ти т.е. твојот мозок да ги сузбие тие емоции и тука се пројавува анксиозноста. Ова го пишам од мое лично искуство, и анализа на самиот себе која ме довела до овој заклучок, што не значи дека е точен. Интересна тема, како и да е. Никогаш не сум знаел дека постои мелофобија, и дека некој друг го има проблемот со музиката. Најчесто во муабет, луѓе споделвале дека имаат периоди каде неможат да слушаат музика, но не како целосен проблем. Види истражвај по интернетов, сигурно ќе начекаш луѓе со исти ‘‘симптоми‘‘. Не е некој голем проблем, освен ако ти прави веќе музиката тебе проблем. И да, експериментирај со жанровите на музика, сигурно ќе наидиш на некој што ќе те среди. Во денешно време целосно да избегаш од музика, само бегство од градот или да оглувиш.
имаше еден игран филм Mars Attacks, им прскаа мозоците кога ќе се пуштеше музика.
