Сакам да те мразам до немај каде, сакам да те избришам од животот од постоење во мозокот во мисли во спомени. Ми еба матер до немај каде ме осакати, ме оназади и после 2 и нешто месеци мене се ми е како вчера ебати матер. Ејј ти велев уште на почеток немој знајш неможам да поднесам уште еднаш вака, немој и да ме лажиш поарно в лице кажи ми. Успеа кривицата да напрајш како да е моја и да ја осеќам како иста, да ме јади. Да неќам да заспијам, да неќам да се разбудам, дома кога ќе влезам ми се чини влегвам во пекол. Дома ми постана пекол, собата моја измачувалиште.......... Сакам да продолжам а и сакам да сум со тебе, која будала а? Точно јас сум будалата. Се ти дадов и време и срце на рака, се праев за тебе се шо ќе посакаше добиваше а и долго време сам се борев сам одев, носев, трпев само да оди нанапред... Како си пресече како наеднаш во еден ден се ми се деси само јас си знам и како го поднесвам истото.
На крај ме напрај клинички случај така и рашири на луѓе. Не знам ни од време на време пријавуваш присуство како сега скоро пред 2-3 дена....ме изеде ништо не остана...ама ако се да тие најубо ништо друго не сакам, јас вака така онака пак на ноѕе ќе застанам учен сум не ми е првпат ова.... Не сум совршен ама се праев за тебе и вредев.... сега моментално сум оштетена роба тоа е...