Природен роман - Георги Господинов
Би го нарекла роман на крајности. Роман без средина.
Роман сосема поинаков од се останато што сум прочитала. Оригинален, нетипичен, некласичен, кој почнав да го читам со предрасуди и во прилично тешка бура деновиве. Ми се допаѓаше, ме нервираше, ме смееше. За на крај да ми се допадне и да до засакам.
Роман кој на прв поглед делува крајно хаотично, расфрлано и неповрзано. На моменти збунувачко, ама како целина, баш природно.
Господинов ми понуди еден префинет вкус со совршено добра избалансирана едноставност и комплицираност, секојдневие и филозофија, потреба и желба. Ми се допадна миксот на обичното секојдневие, мачките, растенијата, смислата на животот, човечката природа и односи, случајно прислушкуваните разговори на непознати луѓе од соседните маси. Сетоа тоа кружи наоколу, а точно во центарот се наоѓа разводот со Ема, која што носи дете од друг маж. Заради неговата потресеност од разводот се фокусира на се останато, со цел да ја прикрие болката која ја чувствува.
Во исто време пратиме мешавина од повеќе Господинов. Го запознаваме разведениот Господинов, писателот, уредникот на весник Господинов, преку 47 поглавја од различни приказни. Некои сосема разумни и логични, некои параноични, меланхолични, поучни. И сето тоа проткаено со многу алегорија.
Одличен, ненаметлив, шармантен стил на пишување, дури и кога навидум изгледа едноставно (Ништо, ништо, ништо, ништо. Ништо. Што се крие зад овие 5 букви. Ништо. Целата ништожност на живот.)
5/5
Ако книгава не беше преложена тука, сигурно немаше да ја прочитам. И ќе погрешев
@Sussaro одличен предлог