Денес пред 53 години,околу пладне,бевме привремено евакуирани во едно велешко село,(БЛАГОДАРАМ МНОГУ)а потоа по неколку дена во близина на Марибор-Руше.
Тежок ден денес за сеќавања... и лоши спомени од катастрофата...
баш пред малку и пишав и на мојата шефица,од АрчелорМиттал,Елена К.П.но можеби е на одмор тука, во својот град,па еве препис тука.
-------
Тежок ден денеска. За сеќавања, не само за 63г. ами и за 68н.
Седам на тераса и ја гледам ногава,зглобов доле, како може да е таква повредата „да не поминува“.
Требаше да му пренесете-кажете на шефот дека имам проблеми со тоа на ТЛ,тој ќе стореше нешто бар.
Или бар да отидев на систематски кога го барав тоа,а не ми беше дадено,можеби и тоа ќе помогнеше.
Рамото е незавршена приказна,нема лек,така ќе си остане,не сакавте да го снимам да се види што е.
И двете работи ми сметат ме копат, ама тоа е , еден живот за мене, со незаспивање сега поради тоа.
Се се осеќам како да сум се уште таму, или бар како сега или утре ќе бидам пак таму каде Работев.
Работев, не ме мрзело да Работам и да сРаботам,па дури и нешто што не било во мојте задачи.