ОБјаВјаВАНЕ НА НЕЗАВИСИМОСТТA НА МАКЕДОНИја
САРИСА ПАРАОС
ПРЕДИ 1030 г., в 976 г., Македонија објавјава својата независимост от Византија, като ск'сва договора от 971 г. Објавјаването на независимостта на Македонија е широко отразено в'в византијските хроники. Но точно тези известија използуват б'лгарите, за да доказват, че в 976 г. Б'лгарија се освободила от византијското владичество и се прис'единила к'м "Западното б'лгарско царство" на Давид-Самуил.
За характера на б'лгарските фалшификации говорјат самите византијски известија. На п'рво мјасто това е преименуването на б'лгари и македонци в 971 г.: след тази година б'лгарите са наричани мизи, а македонците б'лгари. Но да видим самите известија за објавјаването независимостта на Македонија.
јоан Зонара пише, че "Б'лгарите, штом научили за см'ртта на Цимисхија, веднага се отметнаха и в'зложиха властта на четиримата братја Давид, Мојсеј, Арон и Самуил..." (ГИБИ, т. VII, с.312)
Михаил Псел предава с'битието така: "Прочее, когато между ромеи и б'лгари наст'пил разрив, император (тој беше славнијат Василиј - едноименник и потом'к на Василиј I Македонец) водеше војна с предводителја им..." (ГИБИ, т.VI, с.118)
Друг писател от средата на ХI в. - Михаил Аталиат, разказва, че отметналата се д'ржава "... не била подчинена на никого от императорите за д'лго време..." (В. Златарски, Историја на б'лгарската д'ржава, т. I, ч. 2, с. 612).
Както се вижда от тези известија, не се говори за в'стание, освобождение, а само за отмјатане, разрив. Отмјатане може да има от нјакакво споразумение, респективно договор между двама или повече души, а разрив - в'тре в семејство, партија и т. н.
Значи споменатите писатели имат предвид разрив и отмјатане с договора, подписан в 971 г. С този договор Византија признава автономијата на Македонија, кнјажеската титла на Давид и автокефалната архиепископија П'рва јустиниана в Охрид, като втората признавала само сјузеренството на Византија. Нека си припомним, че такова сјузеренство на Турција над Кнјажество Б'лгарија се запази цели тридесет години - до 1908 г.
Б'лгарското б'лнуване се опровергава и от много други факти и обстојателства. Например измисленото обединение би означавало комитопулите да увиснат на бесилката заради отказа им в 968 г. да изпратјат своите војски в помошт на б'лгарскија цар срешту рускија кнјаз Светослав, което и доведе до покорјаването на Б'лгарија през 972 г.
На второ мјасто идва стихотворението на јоан Геомет'р, писано в 976 г., с което предупреждава отметналите се, че ги очаква само робство. В стихотворението се посочва, че комитопулите започнали да носјат корона и багреница, на което нјамали право според договора от 971 г. Този факт п'к показва, че комитопулите искали корона, а ако бјаха се с'единили с тјурките, империјата не би могла да им ја отрича, заштото б'лгарите ја имали оште от 914 г. от папата и призната от Византија в 927/928 г.
И оште нешто: ако имаше нешто вјарно в б'лгарските тв'рденија, то отметналите се нјамаше оште с'штата година да нахлујат на југ, при което Мојсеј е убит под стените на Серес. Това означава, че в тази година на източната и по-точно на североизточната граница с Византија (басејна на р. Иск'р) не ставало ништо обезпокоително.
Нај-важното доказателство е обаче факт'т, че б'лгарите никога не са били славјанизирани, за да искат македонците да се обединјават с тјах. Тук ние нјама да привеждаме доказателствата от IХ и Х в., но ште приведем известието на Михаил Аталиат в'в вр'зка с нахлуването от север на б'лгарските с'народници - печенегите през 1043-1048 г. "Туземното (б'лгарското) население почнало да в'зприема скитскија живот на своите с'жители (печенеги) и участвувало с тјах при нападенијата в Тракија и Македонија с'с своја војска."
В'зприемането на скитскија живот на печенегите от б'лгарите не би било в'зможно, ако п'рвите били славјанизирани. ште припомним как реагирали македонците при навлизането на печенегите (изглежда, пак заедно с б'лгарите) в Софијско и Овчеполието. Тогава местнијат кнјаз в Дојран Михаил Велики излиза на бран и успјава да прогони с'штите обратно в Дунавската равнина.
Това, което станало в 1043-1048 г. между б'лгари и печенеги, е ос'штествјаване желанието на Симеон през 915-920 г. да се ос'штествјават интензивни бракове между б'лгари и печенеги, но вече на собствена територија.
В краја на краиштата мнимото славјанизиране на б'лгарите се доказва и с прозвиштето, което бе дадено на Еспериховите потомци-гагаузи. Прозвиштето ште да идва от гр'цката дума gagaviso (гагавизо), което означава лаја, вија. Известно е, че хунските племена при нападение виели като в'лци.
Б'лгарите обаче четат оште едно византијско известие, както дјавол'т чете евангелието, а ние бихме казали четено по б'лгарски, т. е. по метода на антимакедонизма. Става в'прос за известието на Скилица-Кедрин, че в 999 г. император Василиј II изпратил силна војска под началството на протоспатариј Никифор Ксифиј, којто покорил отново "Мали и Велики Преслав и Плиска".
штом в 999 г. на Василиј II се налагало да превзема отново двете б'лгарски столици, значи, че в 976 г. те се били отметнали, разс'ждават шовинистите. Истината обаче е с'всем друга.
През 995 г. на император Василиј II се наложило да замине за М. Азија, к'дето арабите обсаждали нјаколко важни крепости. Там тој се бавил близо четири години. В 997 г. в Цариград починал последнијат представител на б'лгарската династија - Роман. Това като научили б'лгарите, в'станали и при слабите гарнизони, които имало отв'д Хемус, успели да се освободјат и в прод'лжение на година и половина вкусили от свободата. Затова, штом се в'рнал от М. Азија, п'рвата работа на Василиј II била да в'зстанови византијското владичество над б'лгарите, което Никифор Ксифиј успјал да св'рши без особени затрудненија.
В ЗАКЛјуЧЕНИЕ ште повторим, че објавјаването независимостта на Македонија в 976 г. нјама ништо обшто с тјуркска Б'лгарија. Това се доказва и от факта, че през половинвековната војна на Самуил с Василиј II нито ведн'ж последнијат не бе нападнат в гр'б от б'лгарските гарнизони отв'д Хемус.