Некогаш одамна уште под турко ропство си бил еден стар дедо и си работел на нива покрај еден пат. И по патот поминувал еден бег на пат за Истамбул кој пак бил на коњ. Арно ама коњот се сопнал, паднал и ја скршил ногата а бегот морал под итно да стигне во Истамбул... Го видел бегот старецот на нивата и му рекол:
-Ајде старецу да ме носиш на грб до Истамбул.
И овој шо ќе праи, бег е, мора да го слуша инаку му отиде главата. И му се качил бегот на грб на старецот и така тргнале по патот. Арно ама по некое време на бегот му се пријало и му рекол на старецот да му го даде неговиот леб. И исто старецот шо да рече, бег е, мора да го слуша. Му го дал лебот. После некое време на бегот му се припило вода. И исто, му ја земал и водата на старецот а старецот пак преќутел. Арно ама после некое време на бегот му се прееб*ло.
-Ајде стари, спуштај панталоните.
-Аман бе бегу, немој. Ти се молам.
-Спуштај панталоните да те е*ам.
Старецот ги спуштил панталоните и бегот завршил работа. Облекувајќи ги панталоните на старецот му паднал пиштолот. И бегот го видел и исплашено рекол:
-А бе ти сакаш да ме убиеш?
-Не бе бегу, не.
-Како бе не? Па за што ти е тогаш пиштол?
-За секој случај бе бегу!
Е тоа е балканскиот менталитет. Ни бунтови ни револуции ќе има. Асанж греши. Да дигнеме глава не не бива а за очи да си извадиме со комшијата први сме.