Ај и јас патетиките да си ги раскажам. Може ќе се најде некој тука да ми даде ум малку оти мислам дека ми летна. Од другарките веќе слушнав мислење ама сакам уште.
Значи проблемот е со едно момче со кое пред две години се гледав премногу кратко за да успееме да си извадиме очи...супер ни беше ама и двајцата моравме да се преселува е и неколку месеци по неговата преселба не контактиравме.. А потоа почнавме пак одново. Комуникацијата ни е таква што некогаш пишуваме до изгрејсонце...јас продолжувам на работа,тој спие. Понекогаш се случува и подолго да не напишеме ама секогаш се е исполнето со толку многу топлина и љубов што мене ми беше доволно да ме држи овие две години изолирана од нови врски и глупости. Летово имаше шанса да се видиме. Кратко..неколку денови..и пак исто. Една од вечерите додека разговаравме ми рече: Те мразам затоа што сакам да се оженам со тебе. Незнаев дали треба да ми биде мило или не(да беше без "те мразам" најверојатно ќе одговорев: -ајде)...незнаев како да изреагираам. Поради тоа го оставив само со бакнеж. Денот кога си одев ми рече уште нешто:
-Најди некој друг да сакаш. Мене не ме познаваш доволно. Јас не сум добар човек.
Јас одговорив дека тоа што го бара од мене не е лесно, бидејќи моите чувства кон него се константни целиот овој период и дека ако ми дозволи би ми било мило да се запознаам со тоа што го крие.
И сега сум далеку. Седам и мислам само на тоа што ми го кажа. Незнам дали да му предложам да се видиме пак.. можеби понатамошен разговор ќе помогне.Ама се плашам и дека може да биде и полошо. Не сакам да настојувам и да молам некого. Неможам на ништо друго да се сконцентрирам, аработа имам премногу. Не спијам ..пушам повеќе цигари. Немам трпение. Ме јадат зборовите..сакам да си излезам од кожа.
Значи проблемот е со едно момче со кое пред две години се гледав премногу кратко за да успееме да си извадиме очи...супер ни беше ама и двајцата моравме да се преселува е и неколку месеци по неговата преселба не контактиравме.. А потоа почнавме пак одново. Комуникацијата ни е таква што некогаш пишуваме до изгрејсонце...јас продолжувам на работа,тој спие. Понекогаш се случува и подолго да не напишеме ама секогаш се е исполнето со толку многу топлина и љубов што мене ми беше доволно да ме држи овие две години изолирана од нови врски и глупости. Летово имаше шанса да се видиме. Кратко..неколку денови..и пак исто. Една од вечерите додека разговаравме ми рече: Те мразам затоа што сакам да се оженам со тебе. Незнаев дали треба да ми биде мило или не(да беше без "те мразам" најверојатно ќе одговорев: -ајде)...незнаев како да изреагираам. Поради тоа го оставив само со бакнеж. Денот кога си одев ми рече уште нешто:
-Најди некој друг да сакаш. Мене не ме познаваш доволно. Јас не сум добар човек.
Јас одговорив дека тоа што го бара од мене не е лесно, бидејќи моите чувства кон него се константни целиот овој период и дека ако ми дозволи би ми било мило да се запознаам со тоа што го крие.
И сега сум далеку. Седам и мислам само на тоа што ми го кажа. Незнам дали да му предложам да се видиме пак.. можеби понатамошен разговор ќе помогне.Ама се плашам и дека може да биде и полошо. Не сакам да настојувам и да молам некого. Неможам на ништо друго да се сконцентрирам, аработа имам премногу. Не спијам ..пушам повеќе цигари. Немам трпение. Ме јадат зборовите..сакам да си излезам од кожа.