Во предворјето на главниот токиски будистички храм Сенсоџи во центарот на градот, помалите деца се носат на едноставен ритуал со чад за да бидат поумни
Токио - Во храмот Сенсоџи одекнува тапиот звук на ѕвоното додека верниците фрлаат парички и замислуваат желби поклонувајќи се пред олтарот посветен на Златниот Буда во главниот будистички храм во Токио. Пред влезот во храмот мали деца се принесуваат блиску до садот во кој тлеат некакви „чудни“ стапчиња, чиј чад треба да ги направи поумни и помудри. Ова е само една од сликите на Јапонија денес, која многу не се разликува од онаа од пред неколку децении или, можеби, векови.
Но, надвор од ѕидовите на храмовите, секојдневјето на луѓето, на истите оние луѓе кои лошото претскажување на „ливчињата на судбината“ во храмовите го врзуваат во јазол за да го поништат, кои купуваат амајлии за здравје, љубов, деца, работа, изгледа сосема поинакво од спокојот на една традиција.
Големите булевари, облакодерите од стакло и метал, метежот од луѓе кои брзаат некаде, огромните шопинг-центри и улици каде што сите светски модни и козметички брендови имаат „фатено свој ќош“, високите потпетици кои од сончевите зраци се кријат под модерните чадори за сонце, најнапредната технологија, која е навлезена длабоко во порите на современото јапонско општество, е другата слика за Јапонија.
Земјата која можеби е земја на изгрејсонцето, со сигурност може да се каже дека е и земја на природата, едноставноста, минимализмот, перфекционизмот. Тоа е земја на редот, правилата и нормите, на уметноста која својот изразен облик го нашла во храната, во уредувањето на зеленилото, и, секако, земја на технологијата, традицијата, митологијата, на историјата, земја на питом и љубезен народ. Вака би можела да се опише Јапонија доколку тоа треба да се направи во неколку реда. Истовремено, таа е приказна на голема разновидност и многу често егзотика.
Традиционално облечени мажи
Вратата од левата страна на автомобилот автоматски се отвора додека раката на таксистот во бела ракавица ги остава ситните парички од кусурот, заедно со фискалната сметка, во преградата специјално наменета за тоа. Јукико Нуно, нашата водичка, ги зема и со благ наклон се заблагодарува и излегуваме од автомобилот. Таксистот, исто така со наклон, возвраќа.
Се излегува само од левата страна на такси-возилото. Не знаејќи, „рачно“ ја затвораме вратата по себе. „Не затворајте ја, таа автоматски се затвора”, со тивок глас ни вели Нуно-сан. Истовремено, таксистот повторно автоматски ја отвора, за потоа автоматски и да ја затвори вратата од својот автомобил. „Вратите на такси-возилата автоматски се отвораат и затвораат и тоа само од левата страна, од страната на тротоарот“, објаснува Нуно-сан. Треба време да се привикнете на некои работи во Јапонија, но домаќините трпеливо чекаат и смирено повторуваат и укажуваат на тоа се' додека не научите.
И токму тоа, трпеливоста, благиот наклон со поздрав и заблагодарување при секоја средба или разделба, за кои по некое време помислувате дека можеби се повеќе вродени отколку научени, белите ракавици и белите тантелести навлаки во такси-возилата, надополнети со модерната технологија на Џи-Пи-Ер-Ес наведувачите, е само еден дел од општеството во кое традицијата и модерното не живеат паралелен живот, туку заеднички, испреплетен. Така, црните панталони и белите кошули на мажите како непишан дрес-код на административците се забележливи насекаде по токиските улици.
Поглед на градот од 31. кат на хотелот „Њу Отани“
Дали постојат строги правила на облекување на вработените, особено за боите, ја прашуваме Нуно-сан. Таа не' погледнува малку зачудено и се врти околу себе здогледувајќи ја поголемата група луѓе, главно мажи, облечени во црни или темносиви панталони, со бели кошули, со актовки во рацете како чекаат на семафор. „Не, нема такво нешто, особено не за боите”, одговара. Се' уште гледајќи ги, како повеќе за себе, таа дообјаснува: „Мислам дека помладите ги следат постарите во облекувањето, не сакајќи да бидат забележани како различни“. Нуно-сан ни вели дека дотогаш никогаш не забележала како се облекуваат вработените во нејзината земја.
А тоа е една од оние работи кои во Јапонија го имаат третманот на „така треба“, исто како што „така треба“ да се почитува одлуката на јапонската влада во јавните институции и државната администрација клима-уредите да не се вклучуваат на температура пониска од 28 Целзиусови степени, со цел да се намали емисијата на гасови кои доведуваат до глобалното затоплување.
Зелениот чај, топол или ладен, се служи секогаш при деловни средби, без прашање дали можеби сакате нешто друго. Тоа е неазобиколен дел од јапонското секојдневје, како што се и шинто или будистичките храмови чии дворови се „лепат“ со соседните многукатници и кули високи и над 100 метри. Се разбира, тука се и стапчињата за јадење, кои во некои ресторани не можат да бидат заменети со виљушки, бидејќи ги немаат, исто како и строгото почитување на соблекување на чевлите при влегување во нечиј дом или религиозен објект каде што подот е од дрво. И врв на се' е јапонската народна носија, кимоното, која својата памучни варијанта - јуката, надополнета со традиционалните јапонски апостолки може да се сретне како секојдневна облека, и кај мажи и кај жени, кои купуваат и шетаат по токиската „Петта авенија“, булеварот Гинза.
Тоа е она што Јапонија ја прави привлечна и необична - традиција завиткана во модерна опаковка.
Преземено : Утрински весник
