Што не го прави целиот процес помалку банален и досаден. Што е поентата да се фалиш со нешто што скоро секој здрав човек може да го направи?
Еден процес не е банален и досаден, но може на тебе или на мене да ни биде банален и досаден. И на луѓето им е тешко да го одвојуваат својот субјективитет кога ги опишуваат своите сентименти за нештата. „Досадно е - Досадно ми е/Гадно е - Гадно ми е" итн.
1. Па оттаму доаѓаат конфликтите: „Книги се досадни", „Не, не се, ти не сфаќаш која е магијата у читање добра книга пошто Х", „Шах е досаден"... итн. Ги имаш луѓето на кои им е досадно нешто пошо не ја гледаат/разбираат неговата лепота и другите кои ја разбираат, па ги убедуваат првиве дека не е досадно.
На некои им е физика досадна, а историја интересна; на други им е физика најинтересна, но филозофија досадна; на трети им е џез досаден; на друг му е постпанк; на мене ми е фудбал итн. Досадноста на една активност не е интринзична особина, зависи од субјектот. А апсолутизирање лични сентименти е грешка на која сите сме подложни.
2. Го знаеш тоа „Ако немаш дете, не разбираш"? Има смисла. Многу работи ми немале смисла и ми биле досадни пошо не сум ги разбирал, не бил пробуден аспектот од мене/или сум го немал за да ги разберам. На пример, порано читање поезија и размислуење за романтика, срцепарателни срања итн. ми биле чизи и патетични. Зошто, пошто сум бил емоционален инвалид што репресира емоции и пробуе да ги рационализира у вербални структури.
И цел тој јазик на вљубените со „Јас давам у врската, тој/таа не вложува бидејќи не ме разбира" ми бил нејасен јазик, без никаква логична структура, а и крајно патетичен.
И така влегов у врска со едно девојче у кое се заљубив до уши. Кога излегоа едни чувства од мене, естетики, цела палета од бои и звуци што не сум знаел дека постојат. Нејзините очи станаа небото, нејзиниот глас ветерот, читање поезии, контање на цел тој јазик - не само контање, туку употребуење. Се фаќам себеси дека зборуем работи што други заљубени луѓе ги контаат, и ја сеа ги контам - а сум бил лишен од одредени аспекти од себе што не сум знаел дека ги имам - работи кои сфаќам дека се екстремно битни и здрави за моето битие. И конташ, интуитивно, дека вербалните структури се лишени од многу состојби на умо и душата; оти си потиснал многу аспекти од себеси што се здрави. Пред да забегам...
За децата... Ја не разбирам оти толку се гордеат, нејасно ми е. И шо ако имаат дете, интуитивно не ја сфаќам цела таа гордост. Продужиле ген (го банализирам емотивно и го интелектуализирам), голема работа. Читаш книга, мозокот разменуе електрони, и шо... Зошто читањето книги е битно, досадно е, се гордееш пошо имаш нова книга у меморија, ново знаење... Едно време имав тешка криза на идентитет... Зошто треба да учам нови работи, се надградувам ли или тоа е илузија што си ја стварам за да се осеќам добро, сум стаил нови концепти у глава, пермутација од истите структури, само нова дејта со друг назив - а у истите логичко последователни конструкци. И што ако сеа го знам Х? Зошто тоа праи да се осеќам добро? И сконтав дека не мора да има некаква смисла или илузорно „надградување" - на мене ми е убаво. На мене лично, не мора да му биде секому. Излегов од обидот да му ги проектирам моите морални вредности на светот, со големи маки. Природно ми иде да го праам тоа.
Не знам дали имаш дете (а и не навлагам у тоа), ама ќе зборуем у мое име пошто истово ми се дешава и на мене... Ја не сфаќам какво е чувството да имам мое дете и што значи тоа за родителите на егзистенцијално ниво. Поради тоа ја сум емоционално лишен од тоа чувство. Проблемот е у мене, а не у родителот што се гордее со тоа. Ако станам родител, не знам дали ќе ми изгледа глупо. Веројатно не. Обично ние што зборуеме вака неаме деца, ама многумина магично, после детето, напраиле преокрет у ставови. Според мене, тоа не е бидејќи станале плитки, туку бидејќи се збогатиле со нов сентимент и откриле нов аспект од својата свест - чувството да бидеш родител. Тоа има огромна тежина од феноменолошка перспектива. Они се побогати, а ја посиромав - они не се поплитки, а ја подлабок (ова го зборувам на друго ниво, батали ги тие што спамаат на фејсбук). Ја нема да имам мајчински инстинкт.... Никад. Татковски не знам, рано е. И не можам да го разберам, и мене ми делуе банално.
Увек како пример за вакви нешта ги давам психопатите. Ним емпатијата им е патетична, ама они се емотивните инвалиди, а не емпатичните луѓе.
Успеав сам да си индуцирам егзистенцијална криза од ова што ти го напишав. Браос за мене.
