- Член од
- 17 јануари 2009
- Мислења
- 2.814
- Поени од реакции
- 4.665
Едно од најраните сеќавања ми се за една чиста и прекрасна ѕвездена ноќ, кога дедо ми ме фати за рака и ме однесе на одмор. Оттогаш поминаа многу години, се случија многу работи, убави и неубави. Но една работа никогаш не се промени. Дедо, човек со ретки квалитети (а ова не го пишувам само затоа што се работи за род, па сум пристрасен, затоа што може и брат да ти е па да ти се згади), секогаш способен на тивок, мирен, да решава свои и туѓи навидум нерешливи проблеми, или барем да помогне, да утеши. Без користољубивост, без задни намери. Никогаш арогантен, никогаш груб или прост. Но никогаш ни кукавица ни слабак. Не е мал бројот луѓе на кои им се нашол, на кои некако им го променил животот на подобро, а многу од нив и сега се сеќаваат на тоа. Заради таквите како него посакувам да постои Рај или некакво слично место. Замина пред извесно време. Почивај во мир дедо и нека тие вечна слава.