Познавам многу луѓе кои се во брак, а кои отворено говорат дека имаат швалери/швалерки и дека немаат сексуален ексклузивитет во бракот. “Во брак сум 12 години, ама секој ден не се јаде иста манџа“ -коментар на еден од нив.
Неодамна еден мој близок пријател ме праша за совет како да запознае некоја со која би се гледал за секс, ама да биде ептен дискретно. Во брак е веќе 6 години. Имаат две деца и среќен брак, барем така ги перцепирам.
Многумина од луѓето кои ги познавам, иако се веќе во зрели години, воопшто немале врска. Не било природно да се посветиш само на една/еден, при толку многу можности да се биде со повеќе.
Се прашувам: ако човекот, во својата суштина и битие, не е суштество кое може да одолее на секојдневните искушенија, тогаш која е целта на бракот?
Дали стапуваме во брак само затоа што “така треба“ или “за да се има деца“ или “така функционира општеството“... Една моја другарка, коментирајќи искуство од животот дури и рече: “Љубовта и бракот не мора да се една иста работа“.
Кога не би задирале во моногамноста/полигамијата на човекот и би се воделе од фактот дека, ете, многу мажи и жени имаат сексуални и љубовни афери надвор од бракот, го поставувам прашањето: нели е бракот лицемерен во таков случај?
И ако е, тогаш на кој начин човекот може да го отстрани (лицемерието)? На кој начин би требало да се преструктуира општеството, за да потребите на човекот не доаѓаат во судир со “прифатените“ морални норми и правила на однесување?