Ми се допаѓа бројот 36. Не, нема во продолжение да составам листа на идолизирани фаци самоукинати или раскинати на 36 години, ниту некакви референци кон нумерологија и астрологија. Онака си го сакам. Доколку го залепев постов во онаа тема за љубовни исповеди, испади и вентилирање штотуку набацан гнев од кон кого и да се поларизираат хормоните во тој момент, ќе му се обратев директно, и со срцепореметувачка трема и привидна самоувереност ќе му кажев колку е убав. Повторно го забележав денес во школскиот ходник, како фраерот со чопер на својата страница. Неговите правилни црти го возбудија мојот лаички осет за естетика како никогаш досега, а се ова го прави постов погеј од влажните соништа на Иан Меккелен. Беља, ја уништив романтиката, откако ја исклоцав, исплукав, полив со бензин, и фрлив запалено зипо од Мустанг од 1960 и злокобна насмевка под брк. Но, доста за мојата чисто платонска љубов (honest, I swear) кон арапски бладања уредно отпечатени на хартија во новинарски фонт. Јас, мила моја, сум тука од за тебе познати причини. Моја драга оросписка утехо, со тебе уживам во мојата беда, споделувајќи ја. Недрага безгрижничке, јас изневерив некого. Немаше да биде толку дипломатски некоректно кон најзасегнатата страна, иако за заедницата важи обратното, доколку се работеше за било која друга погрешно срамнета со земја болница, под сомнение дека кај тетките во сопче има нуклеарни боеви глави. Генералот си го дотркала сиренцето до глувчјата дупка и молкна. Тоа беше неговото обезглавување, не одмаздата, не формалниот суд, не неформалниот суд, туку непознатата дупка каде ќе си го грицка сиренцето додека дојде времето кога ќе може повторно да излезе надвор, овој пат без своите еполети и заповедничкиот глас. Слободата е поужасна од тиранијата. Така беседеше овој овде под трагите од фетишот на Артур, оковувајќи се во сопствените пранги. Недоволна е јагленисаната метропола за огорчениот кој повторно се изживува врз мравјата популација со лупата од раните школски денови. Алберт е гениј, тоа му дава слобода да не биде во право. Овој пат не е во право. Удобно ми е во јамката на Јосаријан, ми дава неразумен изговор за самотија, иако пештерецот успева и без неа. Палка?