Приказни (поучни)

  • Креатор на темата Креатор на темата Goodfella
  • Време на започнување Време на започнување
Член од
1 декември 2010
Мислења
1.294
Поени од реакции
2.781
Твоите очи...

Си била една слепа девојка. Мразела се околу себе освен нејзиното момче. Еден ден момчето ја прашало девојката дали би се омажила за него? Таа одговорила: "Кога би можела да го видам светот, би се омажила за тебе!" По некое време се појавил донор на очи за девојката. Операцијата поминала успешно. Кога ги отворила очите, девојката прво што погледнала било нејзиното момче со спуштени очни капаци. Сватила дека е слеп. На одново поставеното прашање - дали ќе се омажи за него, девојката одговорила со "не" затоа што била со помислата дека цел живот треба да се грижи за него. Момчето навредено си заминало а другиот ден на девојката и стигнало писмо од него во кое што пишувало: "Драга, уживај во твоите очи, кои пред да бидат твои, беа мои. Со нив по цел ден радосно ја гледав твојата убавина!"
 
Многу одамна постоел еден мал остров каде што живееле сите емоции и вредности на луѓето: радоста, тагата, знаењето, богатството, гордоста... и љубовта заедно. Еден ден се јавила опасноста од исчезнување на островот, што ги натерало жителите да го напуштат. Така сите освен љубовта ги спремиле своите бродови за заминување од островот. Љубовта не верувала во тоа дека островот ќе исчезне. Кога и највисоката точка на островот била прелиена со вода, љубовта решила да го напушти островот. Бидејќи не го подготвила бродот на време, побарала помош. Богатството поминувало во близина на една луксузна јахта и љубовта му се обратила за помош. "Богатство, можеш ли да ме земеш со себе?" А богатството одговорило: "Не можам. Има многу злато и сребро така што немам место за тебе!" Тогаш љубовта побарала помош од гордоста што поминувала на еден прекрасен едрењак, а гордоста веднаш одговорила со едно "НЕ! Тука е толку совршено што можеш да ми го расипеш комодитетот!!!" Тогаш љубовта побарала помош од тагата, а таа и одговорила: "Толку сум тажна што сакам да бидам сама!" И радоста поминала покрај љубовта ама била толку радосна што не ја слушнала љубовта како очајно моли за помош... Најпосле одненадеж се јавил еден глас: "Дојди љубов, ќе те спасам од овој потоп." Тоа бил еден старец. Љубовта толку се усреќила што заборавила да го праша старецот за името негово. Кога веќе стигнале на копно, старецот си заминал. Тогаш љубовта сватила колку му била должна на својот спасител, и го прашала знаењето: "Знаење, можеш ли да ми кажеш кој беше овој човек што ме спаси од потопот?" -"Времето!" одговори знаењето. Љубовта се прашувала зошто баш времето ја спаси. Не можејќи да ја гледа љубовта толку збунета и несигурна, знаето одговорило: " Затоа што само времето може да разбере колку љубовта е важна во животот."
Затоа продолжете да сонувате и верувате во љубовта, и ако еден ден ја пронајдете вистинската личност држете ја цврсто до себе и не дозволувајте да ви замине. Затоа што животот е една битка, што напати победникот е едноставно еден сонувач што никогаш не престанал да сонува и верува во љубовта!!!


 
Твоите очи...

Си била една слепа девојка. Мразела се околу себе освен нејзиното момче. Еден ден момчето ја прашало девојката дали би се омажила за него? Таа одговорила: "Кога би можела да го видам светот, би се омажила за тебе!" По некое време се појавил донор на очи за девојката. Операцијата поминала успешно. Кога ги отворила очите, девојката прво што погледнала било нејзиното момче со спуштени очни капаци. Сватила дека е слеп. На одново поставеното прашање - дали ќе се омажи за него, девојката одговорила со "не" затоа што била со помислата дека цел живот треба да се грижи за него. Момчето навредено си заминало а другиот ден на девојката и стигнало писмо од него во кое што пишувало: "Драга, уживај во твоите очи, кои пред да бидат твои, беа мои. Со нив по цел ден радосно ја гледав твојата убавина!"

тажно колку е.... :(
 
Eден ден или Сега?

Мојот пријател отвори една од кутиите кои и припаѓаа на неговата жена.Извади една кеса завиткана во хартија и рече:“Ова не е било што,ова е нешто специјално“.Ја одвитка кесата од хартијата и длабоко се загледа во прекрасниот фустан од свила кој беше во неа.Таа го купи фустанот,кога прва пат бевме во Њу Јорк пред осум години.Никогаш не го употреби.Го чуваше за некој “специјален момент“.
“Добро...јас мислам дека сега е погоден момент за тоа.“
Се доближи до креветот и го остави фустанот покрај другата гардероба,што ќе ја има таа на погребот.Неговата жена починала.Се сврте кон мене и ми рече:
“Не чувај никогаш ништо за некои специјални моменти,секој ден во твојот живот е специјален.“
Сеуште мислам на неговите зборови...тие го променија мојот живот.Јас читам повеќе,чистам помалку.Јас седам на тераса и уживам во пејзажот,и не ми сметаат лисјето во дворот.Јас поминувам повеќе време со најблиските,одколку на работа.Сватив дека животот е всушност една целина исполнета со задоволства,а не курс за прежививање.Јас не чувам повеќе ништо.Јас ги употребувам моите кристални чаши секој ден.Јас ако сакам го облекувам моето ново сако кога одам во супермаркет.Јас не го чувам мојот најдобар парфем за специјални излегувања.Фразите “еден ден“ или “еден од овие денови“ скоро изчезнаа од мојот речник.Ако е нешто вредно да се види,работи или слушне,тогаш јас сакам тоа да го видам,работам или слушнам Сега.Јас не сум сигурен што би направила жената на мојот пријател,да знаела дека нема да биде овде утре.Јас мислам дека таа би била повеќе во контакт со нејзината фамилија,со нејзините најблиски пријатели.Таа можеби би им се јавила на своите стари пријатели и би ги замолила за прошка за некои неспоразуми,и би се помирила со нив.Верувам дека таа би отиднала да јаде во кинески ресторан,тоа е нејзината најомилена храна.Ми смета кога не би им се јавил на пријателите,на кои “еден ден“ би планирал да им се јавам.Ми смета и ме растжува кога не би им рекол на моите родители,пријатели дека ги сакам.Сега се трудам да не задоцнам,и секој ден си кажувам на себеси дека секој ден е специјален,секој час,секоја минута...е специјална.
 
Има ваква тема, мислам дека е во Чек дис аут, и мислам дека Анабел ја отвори. Таму има некои многу убави текстчиња.
 
Има ваква тема, мислам дека е во Чек дис аут, и мислам дека Анабел ја отвори. Таму има некои многу убави текстчиња.
ке може да дадеш линк? не можев да ја најдам
 
Трпение пријателе, трпение

Интервју со банкар-милионер:
-Која е тајната на Вашиот успех?
-Трпение, пријателе, трпение!
-Но, јас можам да набројам илјада нешта, за коишто трпението е апсолутно бескорисно.
-Например?
-Да носиш вода во решето ...
-Не сте во право, просто треба трпеливо да ја дочекате зимата.

 
Еден слаб старец живеел со неговиот син, снаа и четири-годишен внук. Рацете на стариот човек трепереле, видот му бил матен и не можел убаво да се движи. Целата фамилија јадела заедно, на истата маса. Но, старецот не можел да јаде како што треба. Грашок се тркалал од неговата лажица на подот, а млеко му капело на чаршавот. Синот и снаата се нервирале поради нередот. "Мораме да направиме нешто во врска со стариот", рекол синот. "Доста ми е од неговото истурено млеко, гласно јадење и храна на подот". Така мажот и жената му наместиле посебна мала маса во аголот од собата и дедото јадел сам, додека остатокот од фамилијата уживале во вечерата заедно.

Бидејќи дедото скршил чинија или две, синот му направил дрвена чинија. Кога фамилијата гледала накај дедото, понекогаш можеле да забележат солзи во неговите очи дури јадел сам. Сепак, единствените зборови кои парот ги имал за него биле острите прекори кога истурал храна.

Четиригодишното дете го гледало сето ова молчејќи. Една ноќ, пред да вечераат, таткото го забележал неговиот син како игра на подот со дрвени парчиња. Го прашал детето мило: "Што правиш?". Исто така мило, детето му одговорило: "Ах, правам мала чинија за тебе и мама, за да јадете кога јас ќе пораснам.". Се насмевнал и продолжил да се занимава со дрвото.

Неговите зборови многу ги погодиле родителите. Таа вечер, мажот го фатил дедото за рака и му помогнал да дојде до фамилијарната маса. Во остатокот од неговиот живот тој го јадел секој оброк со фамилијата. И поради некоја причина, ниту мажот, ниту жената веќе не изгледало дека се грижат кога ќе му падне лажица, или кога ќе го извалкал чаршавот.

Децата се исклучително перцептивни. Мудрите родители сфаќаат дека секој ден градат темели за иднината на нивните деца.
 
Лојалност

Мојсеј седи до банката и продава семки. Минува негов познаник:
-Еј, како оди бизнисот?
-Одлично!
-Многу пари ли вадиш?
-Не се жалам ...
-Ќе ми дадеш ли заем?
-Не!
-Но зошто, нели рече, дека работата ти оди супер ?
-Имам договор со банката.
-Каков договор? - се смее пријателот.
-Јас да не давам кредити, а тие да не продаваат семки.


 
Еден слаб старец живеел со неговиот син, снаа и четири-годишен внук. Рацете на стариот човек трепереле, видот му бил матен и не можел убаво да се движи. Целата фамилија јадела заедно, на истата маса. Но, старецот не можел да јаде како што треба. Грашок се тркалал од неговата лажица на подот, а млеко му капело на чаршавот. Синот и снаата се нервирале поради нередот. "Мораме да направиме нешто во врска со стариот", рекол синот. "Доста ми е од неговото истурено млеко, гласно јадење и храна на подот". Така мажот и жената му наместиле посебна мала маса во аголот од собата и дедото јадел сам, додека остатокот од фамилијата уживале во вечерата заедно.

Бидејќи дедото скршил чинија или две, синот му направил дрвена чинија. Кога фамилијата гледала накај дедото, понекогаш можеле да забележат солзи во неговите очи дури јадел сам. Сепак, единствените зборови кои парот ги имал за него биле острите прекори кога истурал храна.

Четиригодишното дете го гледало сето ова молчејќи. Една ноќ, пред да вечераат, таткото го забележал неговиот син како игра на подот со дрвени парчиња. Го прашал детето мило: "Што правиш?". Исто така мило, детето му одговорило: "Ах, правам мала чинија за тебе и мама, за да јадете кога јас ќе пораснам.". Се насмевнал и продолжил да се занимава со дрвото.

Неговите зборови многу ги погодиле родителите. Таа вечер, мажот го фатил дедото за рака и му помогнал да дојде до фамилијарната маса. Во остатокот од неговиот живот тој го јадел секој оброк со фамилијата. И поради некоја причина, ниту мажот, ниту жената веќе не изгледало дека се грижат кога ќе му падне лажица, или кога ќе го извалкал чаршавот.

Децата се исклучително перцептивни. Мудрите родители сфаќаат дека секој ден градат темели за иднината на нивните деца.

Навистина многу поучна приказна : )
 

фала...сепак мислам дека нема да биде проблем да продолжиме тука. еве следи една добра приказна


Еднаш некој брамин купил коза и ја носел дома. Тројца крадци го здогледале и посакале да му ја грабнат козата. Но браминот бил силен и да украдеш нешто од него не е лесна работа, па затоа пробале да го измамат, со малку дипломатија.

Еден тргнал накај него и му рекол: “Одлична зделка, колку плати за кучево ?” На што браминот одговорил “Куче! Да не си слеп? Или само луд? Ова е коза! Ја купив од пазарот. Платив педесет рупии за нејзе.” Крадецот одговорил, “Тоа зависи од тебе, но сепак ...” Брате, на мене тоа ми изгледа како куче. Можеби е некое недоразбирање?” Браминот си продолжил по патот, прашувајќи се што човек беше тоа! Но сепак си опипа нозете на козата само колку да провери, мислејќи си во себе, “Коза е.” Уште еден член од бандата го чекаше покрај патот и му довикна на браминот “Колку убаво куче носиш брамину!” Овој пат браминот немаше храброст да инсистира дека не е куче: кој знае можеби е сепак куче – двајца луѓе неможат да грешат. Сепак тој рече, “Не не, не е куче.” Но тој беше послаб сега. Го рече тоа но темелите внатре му беа растресени. Тој продолжи “НЕ, ова е коза.” Човекот одговори: “Ова е коза? Го нарекуваш ова коза? Тогаш почитуван брамину, дефиницијата за коза треба да биде променета! Ако го нарекуваш ова коза, тогаш како ќе наречеш едно куче? Но сепак тоа зависи од тебе. Ти си учен и образуван човек; веројатно ако викаш дека е куче – куче останува. Ништо не се менува нарекувајќи го коза.” Човекот си отиде. Браминот ја спушти козата и ја погледна: тоа беше дефинитивно коза... коза како секоја друга коза. Си ги изми и си ги протри очите од чешма близу до патот. Си го слушаше сопственото соседство: ако луѓето видат брамин да носи куче преку раменици тоа ќе биде удар на богослужението на храмот и на стипендиите. Луѓето плаќаа за за неговото молење – тие ќе прекинат да плаќаат, ќе мислат дека е луд ...Повторно темелно го испита животното, осигурувајќи се дека е коза, Но што беше со тие двајцата претходно? Ја фрли козата преку рамо и продолжи да оди по патот, но сега се движеше малку нервозно. Што ако некој друг го види? Потоа го сретна и третиот бандит пред влезот во населбата. Тој извика, “Какво убаво куче! Откаде го зема? И јас сакам да си земам куче веќе подолго време.” Браминот рече, “Пријателе, еве земи го! Ако сакаш куче, земи го. Навистина е куче. Еден пријател ми го даде, те молам ослободи ме од него.” И потоа отрча дома пред некој да дознае дека купил куче.

На овој начин живее човекот. Станува тоа во што верува. И постојат многу невистини и измамници насекаде – те водат да веруваш во секакви работи. Сите тие си имаат свои мотиви. Свештеникот сака да те убеди дека си грешник, затоа што ако не си грешник, како ќе продолжи да се моли за тебе? Во негов интерес е коза да биде земена за куче.
 
Во еден град, брачен пар прославувал 25 годишница од бракот. Тие како пар биле познати по тоа што никогаш не се скарале. Медиумите пристигнувале од сите страни да проверат во што е тајната на "Успешниот брак". Уредникот на еден весник прашал: -Господине, ќе ве молам кажете ни во што е тајната? Тоа е навистина неверојатно, како успевате? Човекот почнал да се присетува на деновите поминати на меден месец и ја започнал приказната: - После венчавката бевме во еден егзотичен град, таму имаше многу забавни содржини... По кратко договарање се одлучивме за јавање на расни коњи. Двајцата најмивме по еден коњ и почнавме да јаваме. Мојот коњ беше мирен и послушен, ама оној на кој јаваше мојата шена беше потполно луд. Наеднаш нејзиниот коњ се вознемири и ја фрли жена ми од седлото долу на земјата! Таа, сосема мирно стана и го потапка коњот и тивко прозборе: - "Ова ти е прв пат!" Го јавна повторно коњот. По кратко време коњот повторно се вознемири и жена ми пак се најде долу на земјата. Повторно стана и со смирен глас му се обрати на коњот: "Ова ти е втор пат". Јас бев целосно нем и не можев да се изначудам на смиреноста на мојата жена. Кога коњот и по трет пат ја исфрли од седлото, таа полека го извади магнумот кој и беше закачен за појасот и ладнокрвно го уби коњот!
Јас целиот запрепастен и се развикав на жена ми: - Жено божја, па дали си ти нормална!!? Како можеше да го убиеш кутрото животно??? - Ова ти е прв пат, смирено рече таа. - Тоа би било тоа, по оваа случка секогаш сме среќни и се сложуваме... - заврши мажот со својата приказна.
Наравоучение: Гледајте да не добиете два жолти картони затоа што после тоа следува црвен, односно исклучвање, или ако повеќе сакате - елиминација!


42-21106909.jpg


--- надополнето ---

Девојката чекаше авион во чекалницата на големиот аеродром. Требаше долго да чека, па одлучи да купи книга како би ѝ поминало побрзо времето за чекање. Заедно со книгата купи и кутија со некои колачи. Седна во чекалницата за да не ја вознемирува никој. До неа беше столицата со колачите, а понатаму еден господин кој читаше весник. Кога девојката зеде едно колаче и господинот до неа зеде едно. Девојката се шокира, но ништо не рече, продолжи да ја чита книгата. Во себе си помисли: "види молим те", да имам само малку повеќе хтаброст досега ќе го удрев...

Секој пат кога таа ќе земеше едно колаче и човекот земеше уште едно. И така сѐ додека во пакетчето не остана само едно колаче. Девојката помисли: баш ме интересира што ќе направи сега. Без размислување човекот го подели колачето на две и си го зеде своето парче.
Е, ова е навистина премногу, си помисли девојката. Шокирана си ги зеде своите работи, книгата, торбата и излезе од чекалницата. Кога малку се смири и откога ѝ помина лутината, седна на место каде немаше никој за да избегне некоја друга непријатна ситуација. Ја затвори книгата и ја отвори торбата за да ја стави внатре. Тогаш ја виде кутијата со колачи. Стоеше во торбата воопшто негибната.
Во тој момент ѝ стана јасно дека кутијата со колачи, иста како нејзината, всушност му припаѓала на господинот кој седеше покрај неа. Се засрами и се почувствува како крадец. Господинот што седеше покрај неа, без шокирање, без нервоза, однесувајќи се сосема нормално, го подели и последното негово колаче со неа. Сосема различно од нејзиното однесување, кога ѝ беа повредени чувствата и гордоста.
Колку пати во нашиот живот сме изеле туѓи колачи, а тоа воопшто да не сме го ни знаеле? Пред да дојдете до погрешен и брзоплет заклучок и пред да помислите нешто лошо, ПОГЛЕДАЈТЕ ГИ ВНИМАТЕЛНО ДЕТАЛИТЕ. Многу често ситуацијата не е таква како што ни изгледа на прв поглед !!!
 
Говорот на Настрадин

Насрадин доаѓа во едно мало место каде што сите до еден го измешале со некој голем мудрец. За да не ја разочара толпата што се собрала на плоштадот, Насрадин ги раширил рацете и рекол:
"Претпоставувам дека, со оглед на тоа што сте тука, веќе знаете што имам да ви кажам".
A луѓето одговориле:
"Не знаеме! Што е тоа што имаш да ни го кажеш? Не знаеме. Кажи ни!"
Потоа Насрадин одговорил:
"Ако сте дошле тука без да знаете што имам да ви кажам, тогаш не сте ни подготвени да слушнете".
Одговарајќи така, станал и си заминал. Публиката останува зачудена поради таквиот пресврт. Веќе се подготвуваат да го прогласат за лудак, кога некој викнал:
"Навистина е паметен! И сосем има право. Како се осмелуваме да дојдеме без да знаеме ништо што ќе слушнеме? Навистина излеговме глупаци. Загубивме одлична можност. Каква просветеност, каква мудрост. Ајде да го побараме овој човек да одржи уште еден говор".
Неколку мештани отишле да го најдат. Кога го нашле, го преколнуваат да се врати велејќи му дека неговот знаење е премногу големо за само еден говор. По многу инсистирање Насрадин се вратил во местото. Сега на плоштадот имало двапати повеќе народ. Пак им рекол:
"Претпоставувам дека веќе знаете што дојдов да ви кажам!"
Со оглед на тоа дека ја научиле лекцијата, публиката кимала во знак на потврда, а еден гласноговорник одговорил:
"Се разбира дека знаеме, затоа сме тука."
Слушајќи го тоа, Насрадин ја наведнал главата и рекол:
"Добро, ако веќе знаете што имам да ви кажам, нема потреба да се повторувам."
Веднаш потоа го напуштил плоштадот и си отишол. Публиката останала вчудовидена, а еден фанатик пошнал да вика:
"Одлично! Чудесно! Сакаме уште! Сакаме овој човек да ни даде уште од својата мудрост!"
Делегација угледни луѓе отрчале да го најдат и на колена го молеле да одржи и трет, последен говор. Насрадин не сакал, но толку го молеле и преколнувале, што прифатил да зборува трет и последен пат. Кога доаѓа на плоштадот, го дочекуваат извиците на толпата. Пак им се обраќа со истата реченица:
"Претпоставувам дека веќе знаете што дојдов да ви кажам."
Овојпат луѓето се договориле и го избрале старешината на местото да зборува од името на сите. Тој рекол:
"Некои знаат, а некои не знаат".
Во публиката настанала долга тишина. Сите гледале во Насрадин, кој заклучил:
"Во тој случај, оние што знаат нека им кажат на оние што не знаат."
Велејќи го тоа си заминал.
 
[FONT=&quot]Еден човек стар 92 години, со добро држење и горд, кој секое утро во осум часот бил целосно облечен, со модерна фризура, совршено избричен, иако е сосема слеп, се вселил во дом за стари лица.
Неговата седумдесет годишна жена неодамна починала и затоа се преселил во домот за стари лица.
После неколку часа трпеливо чекање во ходникот на домот, пријатно се насмевнал кога му кажале дека собата му е подготвена. Додека одел кон лифтот, лицето за нега на старците му опишало како изгледа неговата соба.
"Ми се допаѓа", му рекол со ентузијазам и без да ја види собата.
"Господине вие сеуште не сте во својата соба, почекајте уште малку" рекло лицето вработено во домот.
"Тоа нема никаква врска со ова", одговорил старецот, додавајќи:
"Среќата е нешто, за што одлучувате однапред. Дали ќе ми се допадне собата или не, не зависи од тоа како е распореден мебелот, туку како јас ќе ги распоредам своите мисли...Веќе одлучив дека ми се допаѓа. Тоа е одлука која ја носам секое утро кога ќе се пробудам. Јас имам избор: можам да го поминам денот лежејќи во кревет и броејќи ги тешкотиите кои ги имам со делови од телото кои веќе не ми функционираат или да станам од кревет среќен поради оние делови од моето тело кои сеуште функционираат. Секој ден е подарок и додека ми се отворени очите ќе мислам на секој нов ден и на сите среќни спомени кои сум ги одложил. Староста е како банкарска сметка. Со неа го подигнувате она што сте го вложиле. Мој совет до вас е да вложувате многу среќа во банката на спомените".
[/FONT]
 

Kajgana Shop

Back
На врв Bottom