Карактер (имам свое јас!!!)

[Сатори]

...

Јас се се плашам дека за оформување на карактерот и личноста воопшто е потребна сродна душа. Како што пее Лионел Ричи:

Lady, you have come into my life and made me whole

Овде веќе можам да се согласам.
Таа „сродна душа“ ни е потребна за да можеме на некој начин да го комплетираме нашиот карактер, да попримиме некои позитивни карактеристи, негативните да ги моделираме и прилагодиме.

Обично луѓето со кои сме во врска се луѓето кои можат да ни извршат најголеми промени на карактерот.

 

[Fortune]

Прилагодувањето не мора да значи и менување на црти во карактерот. Прилагодувањето може да биде привремено, никој не гарантира дека резултатот ќе остане како запечатена карактеристика која ќе биде присутна после извесно време. Но, може и да остане доколку заклучиме дека така се чувствуваме подобро, без разлика дали ќе се сменат околностите или не.

Не би рекла дека луѓето со кои сме во врска можат најмногу да ни влијаат за промени во нашиот карактер. Луѓето на кои им дозволуваме да ни пристапат, да допрат до нас, можеби некако би влијаеле. Најголема промена во карактер може да биде и под влијание на некој пријател/пријателка, другар/другарка, познаник/познаничка итн.

Карактерот не може човекот сам да го оформи, изолиран. Околината, луѓето кои го опкружуваат, мислења со кои се среќава имаат влијание за на крај спонтано да го прифати начинот кој го смета за најдобар за него. И искуството си го прави своето. Меѓутоа, веќе оформени црти од карактерот можеби можат да се променат доколку сакаме самите да промениме нешто кај себе, за кое е потребно време и не се менува преку ноќ.

Што се однесува до влијанието на родителите. Без разлика дали некој го оценува карактерот на родителот како добар или лош, тој самиот ќе изгради свој со тек на време. Можеби ќе има некои слични карактеристики како родителот, но некој не може да биде нечија копија.

Карактерот е внатрешна цврстина и според мене важна улога играат и принципите. Вистинските принципи.

 

[Сатори]

&

Прилагодувањето не мора да значи и менување на црти во карактерот. Прилагодувањето може да биде привремено, никој не гарантира дека резултатот ќе остане како запечатена карактеристика која ќе биде присутна после извесно време. Но, може и да остане доколку заклучиме дека така се чувствуваме подобро, без разлика дали ќе се сменат околностите или не.

Со секое прилагодување што ќе го направиме доаѓа до промена на нашиот ментален склоп ако тоа прилагодување трае подолг временски период, просто станува дел од нас и нашето дејствување.
Покасно да се обидуваме да се вратиме на предходното „јас“ би било едноставно само ново прилагодување.
Така да, ако влијанието е долготрајно, да, прилагодувањето ќе биде менување на карактерот.

Не би рекла дека луѓето со кои сме во врска можат најмногу да ни влијаат за промени во нашиот карактер. Луѓето на кои им дозволуваме да ни пристапат, да допрат до нас, можеби некако би влијаеле. Најголема промена во карактер може да биде и под влијание на некој пријател/пријателка, другар/другарка, познаник/познаничка итн.

Токму така, луѓе на кои им дозволуваме да допрат до нас!
Кој може да допре до нас подобро од партнерот во кој потполно веруваме и го љубиме?
Ако некој некого љуби, нивното мислење често знае да биде страшно многу важно.

Со останатиот дел од постот се сложувам.

 

[girlll]

Најмногу се гради личноста и карактерот во детството.. Поточно од тој период најмногу зависи понатамошното градење на личноста..
До отприлика 10тата година мислам.. Тоа е првиот контакт со светот на детето.. Најблиските околу него.. Ако има проблеми, семејно насилство, па и разводи или не дај боже смрт на блиска личност детето може да се повлече во себе, да стане променливо во расположение, да стане побунтовно.. Зависи како ќе ги сфати и согледа работите..
Но на пример кога првиот контакт со светот е сведен на привидно совршенство и перфектна слика за животот детето понатаму може да се разочара од реалноста.. Од грубите пресметки, проблемите и лошото воопшто во животот..
Понатаму во адолесценцијата ги трпи на некој начин последиците од тоа.. Почнува да размислува за светот околу него.. И добива по реална визија која може да го падне во депресија ако претходната била како што кажав претходно сведена на привидно совршенство.. Но може и многу да се издигне и да почне да гледа посветло на животот ако некогаш таа глетка била многу помрачна и полоша.. А ако сеуште треба да живее со истите проблеми или станува бунтовник или ги трга на страна гледајќи подобар свет околу себе иако можеби на погрешни места.
После адолесценцијата или подобро речено кога личноста ќе созрее.. Што е обично после 23,24 години а може да биде и порано и подоцна.. Водејќи се сеуште по стариот принцип на размислување но свртен по друг пат со други гледишта и теории.. Многу позрело и подефинирано.. Човекот целосно го гради својот карактер базиран на контактот и со луѓето од страна, и со семејството и со пријателите. Сепак тогаш знае и полесно и со потрезвено размислување да ги решава проблемите.. Но сепак секого може да го врати назад во времето некој поголем конфликт, општо проблем или дискусија која ќе го замисли тотално..
Значи карактерот е тежок за формирање, за градење и најмногу зависи од животниот пат.

 

[Fortune]

Со секое прилагодување што ќе го направиме доаѓа до промена на нашиот ментален склоп ако тоа прилагодување трае подолг временски период, просто станува дел од нас и нашето дејствување.
Покасно да се обидуваме да се вратиме на предходното „јас“ би било едноставно само ново прилагодување.
Така да, ако влијанието е долготрајно, да, прилагодувањето ќе биде менување на карактерот.

Имав период во животов кога ни сама не се препознавав, но толку се соживеав со тоа што ми одговараше само да си велам: „Јас не сум ваква“ и пак продолжував по старо. Ми се погоди период во кој се` некако се насобра, ми се случија многу работи кои си имаа влијание на свој начин. Таа промена можеа да ја забележат само најблиските, но мене најмногу ми пречеше. Наеднаш дојде промената, пукна филмот. Значи, не станував таква додека се одвиваа тие настани кои ме вадеа од нормала за да речам дека полека сум се прилагодувала.
Некои ќе речат дека е позитивно да си целосно затворен, на моменти до крајност рамнодушен, да чувствуваш задоволство кога гледаш само за себе, кога си себичен и те интересира само тоа како ти е тебе барајќи оправдувања за своите постапки. За мене тоа е негативно, а сепак еден период бев таква (за среќа не траеше премногу долго). Најлошо е кога сакаш да бидеш тоа што си, а да се мачиш барајќи начин како да не бидеш нешто друго (посебно кога станува збор нешто што сметаш дека не е во ред).

И кога се вратив на свое не ми требаше прилагодување. Напротив. Кога се менуваш во нешто што не ти е познато, тогаш ти е потребно прилагодување и време за тоа (добро, зависи од човекот и од причините). Ама кога нешто е дел од тебе, нешто што добро знаеш што е и како е, нешто што знаеш како функционира, не ти треба прилагодување. Се` ти е познато. И пак дојде со пукање на филм, онака со моментална одлука со желба за промена на нештата.

Уште еднаш ова да го цитирам, сакам конкретно нешто да напишам

Покасно да се обидуваме да се вратиме на предходното „јас“ би било едноставно само ново прилагодување.

Тоа погоре што пишав беше за да укажам дека цитираново не е баш така Не знам зошто би се прилагодувала на нешто што сум, нешто што знам како оди, нешто за кое не ми е потребно време за прилагодување. Знаеш каков си, не ти е непознато чувството

Токму така, луѓе на кои им дозволуваме да допрат до нас!
Кој може да допре до нас подобро од партнерот во кој потполно веруваме и го љубиме?
Ако некој некого љуби, нивното мислење често знае да биде страшно многу важно.

Се сложувам делумно со втората и третата реченица. Има и други луѓе во нашиот живот на кои потполно им веруваме и ги сакаме. Барем во мојот има, за други немам право да зборувам

 

[Сатори]

&

Тоа погоре што пишав беше за да укажам дека цитираново не е баш така Не знам зошто би се прилагодувала на нешто што сум, нешто што знам како оди, нешто за кое не ми е потребно време за прилагодување. Знаеш каков си, не ти е непознато чувството

Да, да се разбираме, но сепак морам да потенцирам дека доаѓа момент кога сфаќаме дека временскиот период на промена е едноставно преголем за воопшто да се сеќаваме која личност сме биле пред тоа.
Можеби познатите предели имаат премногу магла и прашина врз себе за да бидат познати.

Освен тоа, сите се развиваме, се здобиваме со искуства и ја менуваме перцепцијата на светот заедно со сите нејзини позитивни и негативни страни.
Старите „ние“ можеби повеќе и не е опција.

 

[Fortune]

Да, да се разбираме, но сепак морам да потенцирам дека доаѓа момент кога сфаќаме дека временскиот период на промена е едноставно преголем за воопшто да се сеќаваме која личност сме биле пред тоа.
Можеби познатите предели имаат премногу магла и прашина врз себе за да бидат познати.

Тоа е така само кога самиот одбираш да биде така
Секоја магла може да се крене, секоја прашина може да биде избришана. Ако дувнеш можеби нема да исчезне, но ако се потрудиш со средство, и тоа како може да биде оттргната
Се` зависи од тоа како сакаш да живееш.
Ако поминало премногу време, ако за тоа време со сета сила си се потрудил да ги засениш сите сеќавања од порано (иако сметам дека целосно не може да се заборави), тогаш со малку труд и волја секој може да се присети. Како што реков некаде на темава, човек треба да размисли што сака од себеси, како се чувствува подобро, па според тоа и да живее. Ама да седнеш и убаво да си поиграш со двете ситуации, да направиш споредба, да донесеш објективен заклучок кој начин најмногу ти одговара. Ако си бил посреќен каков што си бил порано, труди се да бидеш таков. Ако сегашното те прави понесреќен, батали го и насочи се кон она што тебе те прави задоволна личност.

Освен тоа, сите се развиваме, се здобиваме со искуства и ја менуваме перцепцијата на светот заедно со сите нејзини позитивни и негативни страни.
Старите „ние“ можеби повеќе и не е опција.

Точно, ама се развивам и стекнувам искуства како „јас“. Можеби би била посреќна доколку можам поинаку, ама не можам Ми пречи да бидам спротивно од она што сум.

Има доста за што да се дискутира на оваа тема

 

[Сатори]

&

Тоа е така само кога самиот одбираш да биде така
Секоја магла може да се крене, секоја прашина може да биде избришана. Ако дувнеш можеби нема да исчезне, но ако се потрудиш со средство, и тоа како може да биде оттргната
Се` зависи од тоа како сакаш да живееш.
Ако поминало премногу време, ако за тоа време со сета сила си се потрудил да ги засениш сите сеќавања од порано (иако сметам дека целосно не може да се заборави), тогаш со малку труд и волја секој може да се присети. Како што реков некаде на темава, човек треба да размисли што сака од себеси, како се чувствува подобро, па според тоа и да живее. Ама да седнеш и убаво да си поиграш со двете ситуации, да направиш споредба, да донесеш објективен заклучок кој начин најмногу ти одговара. Ако си бил посреќен каков што си бил порано, труди се да бидеш таков. Ако сегашното те прави понесреќен, батали го и насочи се кон она што тебе те прави задоволна личност.


Има доста за што да се дискутира на оваа тема

Токму така, се е индивидуален избор, можностите се неограничени, но сепак останувам на ставот дека менувањето на карактерот е повеќе од невозможно кога влијанието и силно и долготрајно.
Веројатно најефикасно би било кога би си го вршеле сами на себе за да бидеме посреќни или евентуално нешто да постигнеме.

За дискутирање, има и тоа многу.:smir:

 

[Fortune]

... но сепак останувам на ставот дека менувањето на карактерот е повеќе од возможно кога влијанието и силно и долготрајно.

Сигурно станува збор за грешка и би требало да стои „повеќе од невозможно“, бидејќи вака напишано го побиваш сето она што го пиша претходно

 

[Маwечко]

Карактерот е своевиден начин на однесување на една личност.
Кога ќе се роди тој е како сунгер и ги прима сите информации од околината и затоа е потребно детето да има добри учители кои ќе го учат на вистинските вредности и норми во животот за да може да се изгради како здрава,права,стабилна и одговорна личност за притоа да може да се социјализира и да се адаптира во општеството како самостојна единка.
Нема личност која нема карактер,но постојат различни видови на карактери според средината во кога тој растел и се развивал...
Има пример-дете,кое живеело со неговата мајка,но поради нејзината отсутност во неговиот живот детето го поминувало целото време со кучињата при што почнало да јаде како нив-од сад,да оди на четири нозе,наместо развивање на спосовноста на говорот со употреба на јазикот-тој ги искажувал своите чувства и желби со помош на `ржење и крици...
Додека пак,дете во современо и модерно општество,со добри услови за раст и развој кое имало посветени и паметни родители,овозможено највисоко образование ја изградило својата личност според тие стандарди.
Детето не може да го бира својот начин на однесување,дејствување и сл. зашто кога е мало тоа не разбира и на него влијаат неговите најблиски и тоа што го гледа и слуша го складира како правилен и единствен за него начин на однесување и според него тој ќе го изгради својот карактер и ќе си оформи свои ставови,мислења и поглед кон светот(тоа си го одбира сам под дејство на се` што стекнал и искусил до тогаш).Значи пред се,родителите и останатите блиски се фактор за детето да биде глупаво или паметно,мрзливо или вредно,дали ќе има солидна работа,семејство или пак ќе заврши на улица...
Карактерот на човекот е нешто што тешко се менува,да не речам невозможно...зашто тој почнува да го формира од самото раѓање и како што ќе се изгради-така и готово.Не може некој со сила да го смени начинот на размислување и сфаќање на работите.

 

[Вампирката]

Карактерот на човекот е нешто што тешко се менува,да не речам невозможно...зашто тој почнува да го формира од самото раѓање и како што ќе се изгради-така и готово.Не може некој со сила да го смени начинот на размислување и сфаќање на работите.

Воопшто не се согласувам со ова...човекот може да го менува својот карактер доколку сака да смени нешто во него нешто што мисли дека е лошо...особина некоја...
точно тој се формира од самото раѓање али тој може да се смени не лесно ама според мене може...не целосно али делумно колку толку....

 

[Маwечко]

Воопшто не се согласувам со ова...човекот може да го менува својот карактер доколку сака да смени нешто во него нешто што мисли дека е лошо...особина некоја...
точно тој се формира од самото раѓање али тој може да се смени не лесно ама според мене може...не целосно али делумно колку толку....

Ако некој и тие околу него не се труделе за тој да се изгради како подобра личност,секоја проба за промена би била залудна зашто тој веќе се оформил во личност каква што е...Промени може да претрпи личноста додека е во фазата на развој и не може сама да ги разграничи работите.
Тоа е мое мислење,сите се силни на зборови...кога некој ќе ми докаже дека може да се смени некоја веќе оформена личност ќе праиме муабет.

 

[Вампирката]

Ако некој и тие околу него не се труделе за тој да се изгради како подобра личност,секоја проба за промена би била залудна зашто тој веќе се оформил во личност каква што е...Промени може да претрпи личноста додека е во фазата на развој и не може сама да ги разграничи работите.
Тоа е мое мислење,сите се силни на зборови...кога некој ќе ми докаже дека може да се смени некоја веќе оформена личност ќе праиме муабет.

ај да праиме муабет...лол

да тие може залудно да зборат но човекот се менува ...се е до него!тој треба сам се да си разбере што е лошото кај него...а јас мислам дека сите разбираме порано или покасно...

 

[Маwечко]

ај да праиме муабет...лол

да тие може залудно да зборат но човекот се менува ...се е до него!тој треба сам се да си разбере што е лошото кај него...а јас мислам дека сите разбираме порано или покасно...

Разбираме,ама не менуваме зашто тоа е веќе дел од тоа што не прави нас-НАС!:smir:

 

[Сатори]

&

Сигурно станува збор за грешка и би требало да стои „повеќе од невозможно“, бидејќи вака напишано го побиваш сето она што го пиша претходно

Едитирав.:kesa: