Forrest Gump
низа1
- Член од
- 12 ноември 2009
- Мислења
- 7.038
- Поени од реакции
- 29.618
Приказната за The White Stripes започна 1997 во Детроит, кога John Anthony Gillis aka Jack White го напушта местото тапанар во групата Goober & The Peas и основа нов бенд на кој му се придружува Megan Martha White. The White Stripes може слободно да се смести во друштво на The Strokes - The Hives . Прочитав некаде една теорија за бендовите кои започнуваат на “The” а завршуваат на “es” (колку и да изгледа смешна) можат слободно да ги сместиме во една група (да се споменат уште да речеме The Stooges, The Ramones, The Rolling Stones...), а и затоа што отприлика во исто време испливале на површина како “ спасители на рокот ”.
Користејќи само гитара и тапани, настапувале по детроитските underground клубови, се додека не ги забележала издавачката куќа Sympathy For The Record Industry која во 1999 година им го објавила првиот албум, снимен во рекордно време, со опрема далеку од врвна и за смешни пари. Потоа заминуваат на турнеја со Pavement и The Sleater-Kinney, а 2000 го снимаат својот втор албум "De Stijl" наречен по холандското ликовно движење од 20-те години на минатиот век, кој како што и самите велат, служи како главен извор за минималистичкиот пристап и визуелниот имиџ.
Како и секој друг “нормален” underground бенд кој нема кој да го истурка, им требало некаде околу 5 години за да конечно ги има во европските “легални” музички магазини, а не да се зборува за нив само во фан зоните по Америка. Како воопшто дошло да се пишува за нив, Jack ќе го објасни тоа вака некако: “ Слушнавме дека во Велика Британија можеш молневито да станеш познат, но уште побргу можат да те заборават, па одлучивме да се испробаме ”.
И се испробаа...
Овој бенд беше најнеобичната појава во последно време. И не е поентата у тоа што Meg и Jack ги покорија алтернативните кругови, ниту во тоа што, ете двајца се, туку во тоа што нивната верзија на рокенрол е во исто време традиционална и авангардна и тоа на тој начин што тој спој дава резултат без преседан. Најинтересната ствар е во и тоа што нивната авангардност растеше напоредно со нивната популарност.
Симпатиите кај музичките критичари ги освоија со 'White Blood Cells', објавен 2001, кои покрај бендови како 'The Stokes' и 'Hives' ги прогласиле за лидери на новиот рок бран кој ќе завладее во светот на музиката.Исто така неколку најугледни англиски критичари нивнта музика ја споредиле со великаните како Џими Хендрикс или Секс Пистолс.
Се чини дека “White Blood Cells” е всушност оној албум кој ја “уби” деценијата, ја обележа, но им донесе и естетика и содржајност на The White Stripes како неповторлив бенд чиј минимилзам и едноставност е поголем од другите. Со “White Blood Cells” Jack и Meg White го реновираа автентичниот рокенрол, потпирајќи се на рифовите на Zeppelin, мелодичноста на Beatles, духовите на Robert Johnson и Hank Williams, искреноста на garage-punk и убавината на блузот. Третиот албум на The White Stripes, “White Blood Cells” звучи како детска игра, па дури и примитивно, но во исто време модерно, ефектно, еклектично, кул и сигурно. “White Bllod Cells” е едно големо и гласно парче на уметноста, давајќи им статус на The White Stripes на бенд кој се појави на сцената нестварно, но како да помина низ голема дупка на времето. Детроитската garage-punk сцена долго време во текот на годините се спремаше и нешто мораше да излезе на површина. “Hotel Yorba”, “Dead Leaves And The Dirty Ground”, “Fell In Love With A Girl”, “Little Room”, “We're Going To Be Friends”, пред се заосновани на прљави рифови кои во тогашната состојба на поп музиката, звучеа нестварно, надреално, диво и генијално.
Meg лупаше како да е ќерка на John Bonham, a Jack се покажа како од духови опседнат вокалист и неверојатно фасцинантен гитарист. Уствари времето што доаѓа ќе покаже дека Jack White е навистина едно генијално бате во полето на рокот и популарната музика на 21 век. Кога ќе се повлече линија, никој не ја обележа деценијата како Jack White, а сето тоа громогласно беше најавено со “White Blood Cells”, еден од најдобрите рокенрол албуми у целата историја на рокот.
“Elephant” е елаборирање и доработка на таа идеја, но се чини дека ништо не може да ја надмине непосредноста, спонтаноста и разиграноста на “White Blood Cells” како “big bang” на рокенролот од 21 век.
"Elephant" сe дефинира како жежок и енергичен албум. Верувале или не, овој албум е снимен за неполни две недели во лондонското студио “Toe rag” со користење на аналогна опрема.
Веќе со воведната "Seven Nation Army" на слушателите им се дава до знаење дека ова не е уште еден во низата на просечни преџвакувања на стотина пати изведени рифови и делници, туку дека ова е повторно измислување на класичниот рок. И звучи добро! Така минималистички пристап, а така многу детали.
Она што Lars Von Trier претставува со својот филмски минимализам во кој постојат строги правила од кој не одстапува, тоа се во светот на музиката The White Stripes со својот звучен – не помалку важен – естетски минимализам. Фасцинацијата на Џек од бројот 3, личен имиџ заоснован на три бои и никогаш до крај разјаснетата мистерија дали се маж и жена или брат и сестра, ја заинтригирале јавноста и ги излудиле музичките критичари и новинари, кои залудно се обидувале да исчепкаат нешто од нивните приватни животи, но тие цврсто се држеа до ставот дека единствено нешто што сакаат да му го понудат на светот е нивната музика.
"Get Behind Me Satan" е снимен за само две недели, звучи прилично ретро, а тешките блуз-рок рифови како да го враќаат времето таму некаде во седумдесетитте. Мешавината од сиров блуз-рок, фолк и кантри, постојаната присутност на клавирот и нагласената акустичност се одлики на овој албум, кој претставува значително одстапување од звукот на The White Stripes (оној на кој сме навикнале) и ни нуди враќање на блуз корените.
Приказната за жал на сите нас ја заокружуваат со албумот "Icky Thump".
Во пораката која ја оставија велат : “ Веќе немаме намера да снимаме нов материјал и нема да настапуваме во живо. Причините не се креативните разлики, недостатокот на желба за продолжување на кариерата или здраствени проблеми, причините се бројни, но повеќе од се сакаме да ги сочуваме убавите спомени за бендот т.е барем такви да ги одржиме. The White Stripes веќе не припаѓаат на Мег и Џек. The White Stripes сега се ваши и со нив можете да правите што сакате. ? Убавината на уметноста и музиката, е вечноста, нормално ако луѓето тоа го сакаат. ” – стои во пораката.
Дискографија
1999 The White Stripes
2000 De Stijl -
2001 White Blood Cells
2003 Elephant
2005 Get Behind Me Satan
2007 Icky Thump
Ете успеав некако да ги скоцкам и The White Stripes, служејќи се со рецензии, биографии и критики затоа шо само по себе некако бендов си наметнува, а и си заслужува ваква официјална џиш биографија и тема на Кајгана. Нели ?
И така...
Според анкетата која ја спроведи Rolling Stone они се најдобриот live бенд на светот според гласовите на публиката и мислењето на критичарите. Ма фантастични се! Колку е голем овој момент зборува и фактот дека The White Stripes се најдоа на врвот, но замислете пред бендови како Radiohead и Pearl Jam.
Ќе постојат секогаш муабети кои ја оспоруваат нивната големина, луѓе кои ќе ги сметаат за неивентивни, за неталентирани – ништо повеќе од просек – инвалидизирани музичари, невидени клептомани кои урнебесно успешно со помош на модерната продукција ги кријат украдените фори од старите мајстори на рокот, на моменти толку досадни и пластични шо звучат како пијани тинејџери кои ги учат првите лекции на рокот во немалтерисана гаража...
Но...
Постојат и таквите кои им се поклонуваат на нивното - едноставно до генијалност, на нивното од ништо создавање квалитетен неповторлив звук, на нивната гитара (не верувам дека постои листа на најдобри гитаристи во светот која не го вбројува Jack White) на нивната енергија, шарм, оригиналност, мистерија, доза на ексцентричност, визија, ентузијазам со големо Е.. На нивната музика ...
The White Stripes имаат се.
Црвено, црно и бело за вистински рокенрол.
Јас сум во вторите. Вие?
Јас ќе бидам скромен во песните пошо така од мирноќа можам да изнапостирам све
.
.
.
Ја само си пуштам од почеток пак и пак 
