Неможам да го мразам тој што највеќе сум го сакала.
Можеби ме повредил, ама никогаш нема да си дозволам да се сеќавам на него со омраза, нели неможам да дозволам да ми останле лош спомен. Едноставно како што напомена Форчн ќе имам моментални бесови, нервози, ама никако не би била способна да мразам. Омраза е многу тежок збор, кој го нема во мојот речник. Значи незнам јас да мразам, не сум способна за тоа. А тој што ќе успее да ме натера да мразам ... не постои. Не се согласувам ни со тоа дека може да се мрази само таму каде што навистина се сакало. Значи со некого сум ги поминувала дните, цели вечери мислите ми летале по некој, сум се сеќавала со најдобро, сум била спремна да го направам и невозможното за некој, сум го сакала вистински и сега од еднаш да почнам да на го поднесувам истиот, да гледам да му направам зло, да го мразам ?! Е неможам така, немам душа.
Незнам дали е сето тоа добро или лошо уствари, ама знам дека љубовта и омразата кај мене се сосема два различни поими со ОООООООлкава дебела граница. :devojkr: