Атеист
Дежурен Шаман
- Член од
- 2 февруари 2010
- Мислења
- 7.682
- Поени од реакции
- 4.921
Поимот шаманизам опфаќа традиционални верувања и пракси што ја вклучуваат способноста да се дијагнозира, лечи, и понекогаш да се предизвика човечко страдање заради посебна врска или контрола над духовите. Се верува дека шаманите се способни да го контролираат времето, да контактираат со боговите, да објаснуваат сништа, да изведуваат астрални проекции, како и да патуваат низ горните и долните светови. Оваа традиција постои насекаде низ светот уште од предисториски времиња.
Поимот шаманизам се однесува на верувања дека со светот владеат непознати сили и дишите на умрените (слично на анимализмот), со кои може да општи само посебно надарено лице, односно шаман, и на низа постапки со кои лечи болести, ја упатува заедницата да принесува жртви и да ги испраќа душите на умрените на другиот свет. Се верува дека тоа се постигнува со преоѓање преку оската на светот и со створање на посебни односи со духовите или здобивање контрола над истите. На шаманите им се припишува способност за управување со временските прилики, гатање, толкување сонови, астрални проекции, патување низ „Вишите“ и „нижите“ светови. Шаманистички традиции постојат ширум светот, на сите континенти, уште од праисториски времиња, дури од времето на палеолитот.
Шаманизмот е прастара техника на екстаза. Една од главните црти на шаманското мистично искуство е тежнеењето кон рајот, кон преовладување на на издвоеноста во која се наоѓаат човечките суштества. Паѓањето во екстаза (транс) и духовното патување во горниот и долниот свет се превзема поради обраќање кон духовите за помош и заштита. Остатоци од шаманизмот се наоѓаат на сите континенти, а феноменот е денес најприсутен во средна Азија и Африка и во делови од Јужна Америка.
Шаманот е свештеник, нешто како лекар и духовен водач на племето. Шаманите одиграле важна улога при одбрана на заедницата од мрачните сили и злите духови. Зборот шаман доаѓа од тунгузиски јазик, кој преку рускиот влегол во другите јазици во светот. Често какосиноним за шаман се користат волшебник, врач, или „medicine man“. Единствено шаманите денес го разбираат тајниот јазик на природата и јазикот на животните. Ги гледаат духовите и разговараат со душите на умрените.
Митот за падот
Митот за падот освен кај шаманските народи се среќава во скоро сите светски религии. Се нарекува уште и мит за изгубениот рај. Суштината на митот за падот е дека првите луѓе биле среќни, живееле поблиску до природата, поблиску едни со други и со божјото и го разбирале јазикот на животните. Но еден ден човекот се свртел против природата за да покаже колку е моќен, дека може да ги уредува работите по своја волја. Тогаш целиот универзум се променил и многу знаења биле тргнати од човечките очи. Од тогаш луѓето и животнИте веќе не се разбирале а единствено мртвите и шаманите имале контакт со боженственото. Но за разлика од првите луѓе денешните шамани не можатда се воздигнат на небото во својата телесна форма, туку само духовно. По враќањето од своите астрални патувања, шаманите им раскажуваат на останатите за тоа каков е стварниот светзад овој кој го познаваме.
Шаманска иницијација
Два најчести начини на станување шаман се следните: Наследно пренесување на звањето шаман или со вродена дарба. Иницијацијата најчесто започнува со состојба налик на душевни болести и паѓање на шаманите во повеќедневен транс. Често идниот шаман сонува иницијациски сонови во кои добива порака дека ќе стане шаман. Кај многу народи во Северна и Јужна Америка, Африка и Индонезија присутно е и иницијациско парчосување на тело. Симболиката на тој ритуал е во тоа да шаманот се откаже од старото тело и своето минато како единечна особа и да стане духовен воин, шаман. Обредите на иницијација како качување на дрво, возвишување со помош на виножито, астрални патувања во транс и т.н. симболизираат воздигнување на идниот шаман на небото. Ако успешно ја помине иницијацијата, шаманот станува станува единствено (unique, извинете за превод) човечко битие кому му се познати патиштата во горниот и долниот свет и кој може да патува по нив. По враќањето од едното и другото патување, шаманот исцрпно ги запознава присутните за своите доживувања, ги запознава со расположението на боговите, како и со приликите во царството на мртвите.
Шаманска екстаза
Свесно и самоволно достигнување на духовна екстаза е тоа што е најизразито за шаманите. Во некои племиња екстазата се постигнува со духовни вежби и со напор на волјата, додека кај некои се постигнува со помош на разни помагала. Така во цел Сибир е позната екстазата со помош на интоксикација со печурки. Во други краеви екстаза се постигнува со наркотици или тутун. Кај некои шаманот седнува во најтемниот дел на куќата и свири на гитара. Кај Алтајците екстазата е виша состојба на инспирација. Шаманот гледа и слуша духови, во екстаза патува во далечни краеви, но не е без свест.
Суштината на шаманската екстаза е воздигнување на небото и симнување во долниот свет. Кога шаманот ќе се врати од трансот, тој мора да биде способен да раскаже и евентуално да протолкува што видел и доживеал.
Шаманска облека
Шаманите секогаш имаат специфична облека каде и најмалото делче облека симболизира нешто. Најчести делови од облеката се крзно, капа, стап, маска, тапан и разни магични предмети како коски, пердуви и сл. Понекогаш и потполна голотија може да е шаманска „облека“. Шаманската маска се користи поради полесно надминување на сопствениот идентитет како поединец. Шаманскиот тапан се користи за паѓање во транс со помош на повторување на ритамот.
Шаманско лечење
Шаманското лечење најчесто се обавува магиски а се состои во тоа да шаманот пробува да ја повика душата на болниот да се врати во телото или со техники на напуштање на телото да оди да ја побара залутаната душа и да ја врати назад. Шаманот свири на тапан или на гитара додека не падне во транс. Неговата душа во таа состојба го напушта телото во потрага по душата на болниот. Ваквото лечење наликува на обредот за истерување на духови. Покрај магиските техники на лечење шаманите користат и лековити треви и напитоци, кои одлично ги познаваат.
Тоа би било накратко за шаманизмот, но би сакал да додадам еден писател кој доста ги има истражувано шаманите во Јужна Америка. Станува збор за Карлос кастанеда. Еве еден краток осврт за него.
Карлос Кастанеда (25 декември 1925 - 27 април 1998) бил американски автор со перуанско потекло. Започнувајќи со книгата „Учењето на дон Хуан“ во 1968 година, Кастанеда напишал серијал на книги во кои го опишува традиционалниот шаманизам. Неговите книги се продадени во повеќе од осум милиони копии, преведени на 17 јазици.
Книгите на Кастанеда, како и самиот тој, со години се контроверзни. Приврзаниците велат дека философијата и практиките кои се опишани во книгите се вистински техники за подигнување на свеста, додека останатите сметаат дека книгите се измислица. Сепак, неговата трета книга со наслов „Патот во Икстлан“ е призната како негова докторска дисертација, на УКЛА, универзитетот Лос Анѓелес, Калифорнија.
Во книгите, Кастанеда раскажува во прво лице еднина, затоа што тие претставуваат негови лични искуства додека бил ученик на индијанскиот шаман од племето Јаки, господинот Хуан Матус (Кастанеда го именува со шпанскиот збор за «господин» — „дон“), кого го сретнал во 1960 година, додека студирал антропологија. Кастанеда во своите книги вели дека Дон Хуан Матус ја забележал неговата енергетска конфигурација која соодветствува на онаа на еден „нагуал“, чиј дух може да стане лидер на група пророци. Тој го користи терминот нагуал да го означи делот на перцепцијата кој се наоѓа во границите на непознатото, но сепак дофатливо за човекот, тврдејќи дека, во неговата група пророци, Дон Хуан е на некој начин врската со непознатото. Кастанеда често пати ова непознато го нарекува „невообичаена реалност“, што покажува дека тоа е всушност реалност, но дијаметрално спротивна на вообичаената реалност која луѓето, кои се длабоко понесени од секојдневните активности, ја доживуваат.
Поимот шаманизам се однесува на верувања дека со светот владеат непознати сили и дишите на умрените (слично на анимализмот), со кои може да општи само посебно надарено лице, односно шаман, и на низа постапки со кои лечи болести, ја упатува заедницата да принесува жртви и да ги испраќа душите на умрените на другиот свет. Се верува дека тоа се постигнува со преоѓање преку оската на светот и со створање на посебни односи со духовите или здобивање контрола над истите. На шаманите им се припишува способност за управување со временските прилики, гатање, толкување сонови, астрални проекции, патување низ „Вишите“ и „нижите“ светови. Шаманистички традиции постојат ширум светот, на сите континенти, уште од праисториски времиња, дури од времето на палеолитот.
Шаманизмот е прастара техника на екстаза. Една од главните црти на шаманското мистично искуство е тежнеењето кон рајот, кон преовладување на на издвоеноста во која се наоѓаат човечките суштества. Паѓањето во екстаза (транс) и духовното патување во горниот и долниот свет се превзема поради обраќање кон духовите за помош и заштита. Остатоци од шаманизмот се наоѓаат на сите континенти, а феноменот е денес најприсутен во средна Азија и Африка и во делови од Јужна Америка.
Шаманот е свештеник, нешто како лекар и духовен водач на племето. Шаманите одиграле важна улога при одбрана на заедницата од мрачните сили и злите духови. Зборот шаман доаѓа од тунгузиски јазик, кој преку рускиот влегол во другите јазици во светот. Често какосиноним за шаман се користат волшебник, врач, или „medicine man“. Единствено шаманите денес го разбираат тајниот јазик на природата и јазикот на животните. Ги гледаат духовите и разговараат со душите на умрените.
Митот за падот
Митот за падот освен кај шаманските народи се среќава во скоро сите светски религии. Се нарекува уште и мит за изгубениот рај. Суштината на митот за падот е дека првите луѓе биле среќни, живееле поблиску до природата, поблиску едни со други и со божјото и го разбирале јазикот на животните. Но еден ден човекот се свртел против природата за да покаже колку е моќен, дека може да ги уредува работите по своја волја. Тогаш целиот универзум се променил и многу знаења биле тргнати од човечките очи. Од тогаш луѓето и животнИте веќе не се разбирале а единствено мртвите и шаманите имале контакт со боженственото. Но за разлика од првите луѓе денешните шамани не можатда се воздигнат на небото во својата телесна форма, туку само духовно. По враќањето од своите астрални патувања, шаманите им раскажуваат на останатите за тоа каков е стварниот светзад овој кој го познаваме.
Шаманска иницијација
Два најчести начини на станување шаман се следните: Наследно пренесување на звањето шаман или со вродена дарба. Иницијацијата најчесто започнува со состојба налик на душевни болести и паѓање на шаманите во повеќедневен транс. Често идниот шаман сонува иницијациски сонови во кои добива порака дека ќе стане шаман. Кај многу народи во Северна и Јужна Америка, Африка и Индонезија присутно е и иницијациско парчосување на тело. Симболиката на тој ритуал е во тоа да шаманот се откаже од старото тело и своето минато како единечна особа и да стане духовен воин, шаман. Обредите на иницијација како качување на дрво, возвишување со помош на виножито, астрални патувања во транс и т.н. симболизираат воздигнување на идниот шаман на небото. Ако успешно ја помине иницијацијата, шаманот станува станува единствено (unique, извинете за превод) човечко битие кому му се познати патиштата во горниот и долниот свет и кој може да патува по нив. По враќањето од едното и другото патување, шаманот исцрпно ги запознава присутните за своите доживувања, ги запознава со расположението на боговите, како и со приликите во царството на мртвите.
Шаманска екстаза
Свесно и самоволно достигнување на духовна екстаза е тоа што е најизразито за шаманите. Во некои племиња екстазата се постигнува со духовни вежби и со напор на волјата, додека кај некои се постигнува со помош на разни помагала. Така во цел Сибир е позната екстазата со помош на интоксикација со печурки. Во други краеви екстаза се постигнува со наркотици или тутун. Кај некои шаманот седнува во најтемниот дел на куќата и свири на гитара. Кај Алтајците екстазата е виша состојба на инспирација. Шаманот гледа и слуша духови, во екстаза патува во далечни краеви, но не е без свест.
Суштината на шаманската екстаза е воздигнување на небото и симнување во долниот свет. Кога шаманот ќе се врати од трансот, тој мора да биде способен да раскаже и евентуално да протолкува што видел и доживеал.
Шаманска облека
Шаманите секогаш имаат специфична облека каде и најмалото делче облека симболизира нешто. Најчести делови од облеката се крзно, капа, стап, маска, тапан и разни магични предмети како коски, пердуви и сл. Понекогаш и потполна голотија може да е шаманска „облека“. Шаманската маска се користи поради полесно надминување на сопствениот идентитет како поединец. Шаманскиот тапан се користи за паѓање во транс со помош на повторување на ритамот.
Шаманско лечење
Шаманското лечење најчесто се обавува магиски а се состои во тоа да шаманот пробува да ја повика душата на болниот да се врати во телото или со техники на напуштање на телото да оди да ја побара залутаната душа и да ја врати назад. Шаманот свири на тапан или на гитара додека не падне во транс. Неговата душа во таа состојба го напушта телото во потрага по душата на болниот. Ваквото лечење наликува на обредот за истерување на духови. Покрај магиските техники на лечење шаманите користат и лековити треви и напитоци, кои одлично ги познаваат.
Тоа би било накратко за шаманизмот, но би сакал да додадам еден писател кој доста ги има истражувано шаманите во Јужна Америка. Станува збор за Карлос кастанеда. Еве еден краток осврт за него.
Карлос Кастанеда (25 декември 1925 - 27 април 1998) бил американски автор со перуанско потекло. Започнувајќи со книгата „Учењето на дон Хуан“ во 1968 година, Кастанеда напишал серијал на книги во кои го опишува традиционалниот шаманизам. Неговите книги се продадени во повеќе од осум милиони копии, преведени на 17 јазици.
Книгите на Кастанеда, како и самиот тој, со години се контроверзни. Приврзаниците велат дека философијата и практиките кои се опишани во книгите се вистински техники за подигнување на свеста, додека останатите сметаат дека книгите се измислица. Сепак, неговата трета книга со наслов „Патот во Икстлан“ е призната како негова докторска дисертација, на УКЛА, универзитетот Лос Анѓелес, Калифорнија.
Во книгите, Кастанеда раскажува во прво лице еднина, затоа што тие претставуваат негови лични искуства додека бил ученик на индијанскиот шаман од племето Јаки, господинот Хуан Матус (Кастанеда го именува со шпанскиот збор за «господин» — „дон“), кого го сретнал во 1960 година, додека студирал антропологија. Кастанеда во своите книги вели дека Дон Хуан Матус ја забележал неговата енергетска конфигурација која соодветствува на онаа на еден „нагуал“, чиј дух може да стане лидер на група пророци. Тој го користи терминот нагуал да го означи делот на перцепцијата кој се наоѓа во границите на непознатото, но сепак дофатливо за човекот, тврдејќи дека, во неговата група пророци, Дон Хуан е на некој начин врската со непознатото. Кастанеда често пати ова непознато го нарекува „невообичаена реалност“, што покажува дека тоа е всушност реалност, но дијаметрално спротивна на вообичаената реалност која луѓето, кои се длабоко понесени од секојдневните активности, ја доживуваат.