Психоанализата, со револуционерното откритие на несвесното, на скриените фантазии, на потиснатите желби, остави трајни белези врз цивилизацијата.
Во 1900 година, во својата величествена книга „Толкување на соништата“, Фројд ги поставува првите патокази за иднината на психо-анализата. Првиот оригинален предизвик кој е плод на неговата мисла, произлегува од централното место кое му е доделено на сонот, ветениот „кралски пат“ за пристап кон несвесното.
Гласот бргу се шири -- еден виенски лекар го пронајде клучот на соништата! Внимателното слушање на хистеричните пациенти го доведе до сознанието за комплексноста на психичката реалност.
Тој, во оваа чудесна и прекрасна книга, исто така, нуди неколку свои лични, најтаени мисли кои се темелат врз новата наука која тогаш ја создавал.
ХИПОТЕЗА НА НЕСВЕСНОТО
Психоанализата ќе го носи белегот на ова посебно раѓање, биографскиот жиг на нејзиниот основач. Исто така, таа се прикажува и како носителка на сомнежот, на скандалот-девојките имаат нечисти мисли, децата не се повеќе „невини“, детето сака да го убие таткото и да води љубов со мајката.
Застрашувачката сексуална желба, навлегува насекаде, не само во длабоката интима или во мислите, туку и во сите постапки во животот, во сите човечки желби.
Истовремено, самостојноста и слободата на индивидуата се чинат контрадикторни и ограничени со демонот на несвесното, засолнето во својата тврдина, коешто владее со темнината.
По Коперник, Земјата не беше повеќе центар на светот. По Дарвин, човекот беше само една алка од големиот синџир на живиот свет. Со Фројд, човекот не е повеќе газда на својот дом. „По Фројд“, новиот хоризонт, достапен на интроспекцијата, не може повеќе да биде игнориран.
Некои залудно ја мразат психоанализата,тие не се помалку уверени дека во нив постојат темни зони, скриени тенденции коишто нивните грешки во говорот или неспретности можат да ги откријат. Тие претпочитаат да не се задржуваат на тоа, што е нивно најстриктно право. Што се однесува до тремата кај виолинистот,вртоглавицата кај спортистот, домаќинката која ги заборава клучевите, љубовникот кој го греши името, дури никогаш и не примениле психоанализа, тие неизбежно се прашуваат што значи тоа.
Хипотезата за несвесното не принудува насекаде да бараме смисла, понекогаш дури и премногу, до претераност или до размислување.
Нашите зборови и гестови би биле оптоварени со скриена мисла која би можела да и биде контрадикторна на нашата свесна намера.
Секако,она што е пренесувано од пред еден век, под името психоанализа,често нема повеќе сличност со Фројдовата доктрина отколку една разгледница со оригиналот на Ван Гог.
„Психоанализата го напушти просторот на идеите за да навлезе во животот, во мислите,во однесувањето, во навиките“ - пишуваше во 1961 Серж Московичи во својата голема социолошка анкета за ширењето на психоанализата. Тогаш тој беше првиот кој сериозно размислуваше за влијанието на психоанализата надвор од културната сфера.
Секој знаеше дека Фројдовата мисла предизвикала плодни размислувања, вистински литературни, уметнички, филозофски авантури.
Промената на перспективата произлезена од Фројдовата мисла, создаде новости во творештвотомја услови појавата на надреализмот.
Во ХХ век, уметноста, литературата, филмот се исполнети со слики и емоции, произлезени од психоанализата. Останува да се одреди нејзиното влијание врз реалниот живот. Серж Московичи насекаде ја наоѓал нејзината трага во „светот на конверзациите на голем број индивидуи“.
Психоанализата, малку по малку, стануваше извод на прифатени идеи нејасно укажувајќи дека нашите постапки и нашите страсти би имале мрачни и вознемирувачки мотивации од коишто би дошло до нервоза кај сите луѓе, дека коренот на нашите страдања би бил скриен во нашите сеќавања од детството...
Ова е текстот.
