ЗацY: Ајде да ти објасниме некои работи.
Уште од најстаро време во скоро сите антички цивилизации (па во одреден степен се до 19 век, па дури и денес), во тогашните кралства или пак градови-држави или тн. по градовите се разликувале две сорти т.е. “класи“ на луѓе:
- домородно население
- населени странци
1. Домородно население си се староседелците, обично и најчесто на местото на раѓање ги задржува една силна религиозна приврзаност за божеството (богот) кое/кои ги почитуваат и слават и кое е духовен и световен белег на територијата на која живеат, поседуваат своја земја/имот кој го обработуваат (што би рекле денес - селани со свој имот или стопани), или занаетчиска дејност обавуваат, или се војници и сл.
2. Населените странци кои обично биле без граѓански права обично и најчесто се бавеле со трговија па и лихварење, банкарство (зеленашење).
Во книгите за христијанството и посветени на Исус Христос многу често се кажува дека христијанството почнувајќи од 1 век не прововеда целосно нов морал. Познавачите на античката историјата и религии многу добро знаат дека одредени морални норми на однесување во предхристијанскиот и предмухамединскиот период ги срекаваме запишани и во Библијата (Новиот Завет) и Куранот.
Лихварството особено подлежи на морална осуда според христијанската вера. Ова важи и за онаа лихварска трговија која се бави со купување поевтино за да се продаде многу поскапо и така да се ограбуваат луѓето.
Значи, за она домородно население (стопаните, селаните, војниците, занаетчиите и тн) на чело со благородништвото и кралот, согласно нивните религиозни убедувања било под секоја чест да се бават со лихварење и трговија.
Еве што се кажува во историјата на античка Атина како една илустрација:
“Две класи без граѓански права, метеците, т.е. населените странци, и робовите, непрестано стануваа се побројни и стекнуваа се поголем значај во општествениот живот. Атинските политички водачи намерно ги привлекуваа во град метеците (странците). Самите Атинјани биле презафатени со обработување на земјата или со јавни (политички) работи, за да можат повеќе време да посветуваат на трговијата. Поради тоа странците, бидејќи немале никаква друга професија ниту интересирање, освен за трговија, постанале фактор кој повеќе од било кој друг допринел за поголем економски развој. Под нивна контрола биле трговските бродови и банките. Но постоело за нив нешто неповолно: не можеле да поседуваат земја... Но самиот град Атина не смее да ни го затскrие погледот на внатрешноста на земјата, бидејќи тука живееле поголем дел од атинските граѓани. Во атинските општини, во земјоделските општини распостелени по брдата и долините, по шумите , овие луѓе немале никаква склоност кон градскиот живот. Но затоа со цело срце биле прврзани за земјата и кога би се укажала потреба , со илјадници доаѓале во народното Собрание...“
Ова го пренесувам како илустрација зошто вакви општествени односи биле скоро во сите антички земји и во древна Персија и во древна Македонија и тн.
Феникијците со што се бавеле? Евреите, населувајќи се насекаде со што се бавеле?
Благородништвото и домородното селско население во христијанските кралства според нивната христијанска религија не смееле да се бават со лихварење. Тоа им го препуштале на “странците“, во голем дел тоа биле Евреите кои биле населувани претежно во градските центри без право на сопствена земја (а и самите не сакале да се бават со земјоделство).
Во Отоманското царство со меѓународната трговија кој ја обавувал и зошто ? Муслиманите тоа не смееле да го прават ? Токму тоа ќе биде една од причините Фанариотите потоа да се стекнат со богатство и политичка моќ.
Значи, уште од најстаро време, странците кој начесто биле лихвари и трговци, се концентрирале во градовите и станувале “угледни“ поради парите што ги печалеле. “Угледни“ од денешен аспект и денешен морал на оценување на работите.
Овие трговци постепено ја развивале трговијата, создавале и силна меѓународна трговија. За да биде оваа меѓународна трговија успешна и развиена бил потребен и едне трговски и заеднички јазик. На овие простори тоа бил т.н. грчкиот јазик. Грчкиот јазик всушност е меѓународен трговски јазик.
Оваа ситуација со тек на време е пресликана и во Македонија.
Во градските центри во Македонија со тек на време се развива и создава една трговска елита која обично ја сочинуваат Евреите (најголем дел тоа се сафардите протерани од Шпанија), Грците и Власите. Обично и голем дел од номадското населени кое се спуштало во градовите (Власите) станувале трговци. За да бидат поуспешни трговци и да можат да се движат во трговската елита тие настојувале да бидат и пообразувани, најчесто се образувале во трговскиот грчки јазик.
Домородното население пак претежно живее по селата и тоа се Македонците. Но и еден помал дел од Македонците го напуштаат селскиот живот, одат во градовите да се бават со трговија, па така го учат грчкиот јазик. Така овие Македонци се грцизираат, во градовите, каде главниот збор го имаат трговците “странците“ со нивниот трговски грчки јазик.
Во поголемите градовите, во голем дел се зацврстуваат Трговците и “странците“ но етничкиот карактер на земјата ја дава селото т.е. селското домородно население, а тоа се етничките Македонци.
