Грешката е кај родителите , знам дека малце лигаво делува дечкото овде на форум , но ако е вистина тоа дека константно бил омаловажуван за разлика од неговата сестра тогаш не ме чуди што тоа се рефлектира и во неговата зрелост. Овие двајца се недоволно воспитани и тоа е грешка само на родителите во овој случај. Фрустрациите кои ги поднесувал како мал нема да може да ги отфрли додека не се осамостои . И не се чудите , јас имам слушнато за еден случај каде синот се самоуби поради константно омаловажување поради немање високо образование а форсирање на сестрата.
Ова се чувствителни прашања за едно семејство , но ако сестра му е постара и така се однесува можам да заклучам дека е тотално емотивно незрела .
А ти дечко најдобро ќе биде да се смириш , сестра ти да не е центар на внимание , едноставно игнорирај ја . Кога мајка ти нешто те прекорува молчи , така барем ќе најдеш некакво смирение во себе , а што побрзо се осамостоиш тогаш побрзо и ќе созрееш и ќе се ослободиш од фрустрациите.
Ќе се надоврзам на твојов пост, бидејќи ми делува како најразумен во врска со проблемот што го има момчето.
Точно е дека секој, во помала или поголема мера преживува вакви моменти. Нормално е децата да се натпреваруваат меѓусебно, да искажуваат доминација, да се борат за љубовта и вниманието на родителите...Лигаво или не, сите сме во потрага по љубов и ја бараме од оние околу нас- на почетокот од родителите, подоцна од партнерите (па ако сакате, дури и од пријателите). Така, би рекла дека целиот живот се врти оклу потрагата по љубов, колку смешно и лигаво да звучи.
Исто така, точно е и тоа дека родителите не можат подеднакво да ги сакаат сите свои деца. Ај, да кажам, сигурно ги сакаат како свои деца (и би дале се за нив), но со едно се сложуваат повеќе, со друго помалку. Веројатно, тоа може да се објасни со сложување на карактерни особини-некое дете е природно помилозливо, па полесно може да "им влезе под кожа" на родителите, некое дава впечаток дека му треба поголема заштита (наспроти другото, кое родителите го перцепирале како посамостојно) и така...некое умее повеќе да манипулира наспроти другото кое е поемотивно и почувствително (и кое, по правило, некако повеќе страда). Нешто као оноа-со некој ти иде повеќе муабетот, со некој не...
Родител кој што своето дете, во било која ситуација го дефинира како ненормално, според мене е за жалење, како човек. Родител кој не умее да "подели правда" и да го смири и да го утеши детето е неспособен родител. Нема оправдување за завземање на страна во конфликт меѓу децата-нема оправдување во етикетирање, селектирање и доделување на "ментални" титули. Без разлика на возраста, лузните од ваквите родителски неправди остануваат цел живот и многу често влијаат на животните избори.
Дечкото, ако е многу млад и незрел, ќе порасне еден ден, ќе го смени своето гледање на работите скоро сигурно, веројатно и ќе живее во добри односи со доминантната сестра и родителите (бар посакувам да биде така), но мислам дека доживотно ќе го мачи и тишти чувството на отфрленост и запоставеност што мисли (намерно велам мисли, бидејќи може и да претерува-тоа е негово сегашно гледање/доживување на работите) дека го доживеал во раната младост. Затоа, од друга страна, невнимателниот однос на родителите е за осуда.
Конечно, се надевам дека во случајот се работи само за младешко претерување и желба за внимание...