Еве како ќе ја пречека Нова Година едно типично земјоделско-тутунарско семејство(за кое дури и Тито бил поарен од Гвујо)со "субвенциите" од владата:
ПРИЛЕП - Подгрбавен, како цел товар на животот одеднаш да му натежнал, седнат на старото столче во малата шупа во дворот, прилепчанецот Борис Ристески (68), со мака ги пегла ракатките сув тутун. Земјата чкрта низ листовите, а непријатен мирис се шири од тенџерето со врела вода за да омекнуваат низите. Педесет години, вели, ја работи истата работа. Со мирисот на тутунот израснал.
„Секоја година работам тутун, од времето кога монополот имаше чест спрема тутунарите, па досега. Сега не не' фермаат дека сме живи. Исто работиме. Девет месеци во годината сме со тутунот в раце. Цел живот. Стануваме рано во зорите кога уште првиот петел не пропеал. Сонливи, во кал, в нива, коренче по коренче, го садиме и средуваме тутунчето небаре злато садиме“, вели Ристески, сеќавајќи се на деновите кога со парите од тутунот ја изградиле куќата.
А неговата сопруга Трендафилка (64), извиткана со елеците за да не и' студи, пегла и додава: „Е, што арно време беше тоа. Ама тогаш беше Тито на власт. И тогаш се мачевме, ама знаевме дека на крајот од годината некаде пред славата Архангел Михаил ќе ги земеме парите. Празник ни беше денот. Не' почитуваа луѓето. Ќе го проценеа на место и веднаш ги добивавме парите. Ама држава беше тоа, не сега, не не' сметаат за луѓе, доаѓаа, ветуваа и Никола Груевски и Силвана Бонева, каде се сега. Кај нив парите и луксузот, а на тутунарите питачки стап. Ако не беа тутунарите во Прилеп, немаше да победат на избори“, револтирано вели Трендафилка, и додава: „Никому не сме згрешиле во животот. Работиме чесно. Од сабајле до вечер и пак срамни да бидеме, без пари, со долгови“.
Секојдневно со часови минуваат во пеглање. Деновиве ќе ги допеглаат и последните бали. Ќе пеглаат околу еден тон тутун, но велат нема да добијат ниту 1.500 евра. „Дали се пари тие. И тоа ако ги добиеме. А борчиме двапати повеќе. Дрвата не ни се платени. Да им даде господ здравје за луѓето што не' разбираат. По дуќаните се запишуваме за леб и, што е најтрагично, нема човек каде и кому да се пожали. Никој не ја опишал маката на тутунарот“, се жали Борис.
Повторно враќајќи се во спомените, зборуваа за времето кога со парите од тутунот се женеле, мажеле. Сега радост нема. Секоја година се се' посиромашни. На ниту еден политичар не му веруваат. Велат само господ да ги држи здрави и живи. Од тутунот нема да се откажат зашто немаат друг излез. Ниту синот, ниту снаата, не се вработени. А двете внучиња треба да се школуваат.
Затоа Борис вели: „Додека слави Владата, само еден момент нека се сети дека сиромашни луѓе живеат во оваа држава. Па, можеби ќе им се роди мисла да им помогнат на луѓето. Да ги покачат цените на тутунот барем на 180 денари за килограм. Да ни ја исплатат премијата од 15 денари што ни ја должат и за оваа реколта. За овој мачен народ да одвојат уште 30 денари стимулација“.
На Нова година во сета сиромаштија Трендафилка, сепак, ќе завитка мрсна сарма, како што вели, за да и' личи трпезата оти се честити луѓе, домаќини, и не сакаат внучињата да им загледуваат по комшиите. Ќе стоплат топла ракиичка и по една чаша црвено вино ќе наздрават со синот и снаата со верба дека само господ ќе бдее над нивната мака.
