До Д.....
Утре заминувам на одмор, па еве се решавам да напишам малку подетално, поубаво...
Вечерва овде, без тебе сум осамена и тажна.Се прашувам како и секогаш по не знам кој пат зошто???Дали како и секогаш јас бев виновна за болката и за трагедијата со која се сретнавме, јас и ти?
Можеби и подобро е вака, се лажам сама себе само на момент, а тие маслинести очи, пак се пред мене.Сакам се да ти кажам, да престанам да покажувам сила, дека ти си зад мене и дека јас сега продолжувам со животот.
Нема да те лажам, имаше други после тебе, но пред тебе никој.
Многу сакаа да ме допрат, но никој не успеа, сите паѓаат пред ѕидот кој ти го создаде околу мене, околу мојата душа.
Кога ги гледам фотографиите, сакам да плачам, зошто ти си тој, што ми зема се, а ми го подари светот.
Се што правам, правам за двајца, за мене и за тебе, а се што уништувам, уништувам само за еден.
Често се среќавам со реченицата: „Не можат сите да плаќаат за него!“, но што знаат тие, како не можат???
Едно прашање виси врз мене, што ако успеевме?
Што тогаш?
Што ако јас не бев јас, барем на момент, и ги затворев очите пред се што се случи, но знаеш, јас не дозволувам.
И сега повторно ја слушам нашата песна и плачам, и не знам што да правам вечерва без тебе!!!
.