Здраво Д.
Ретко ти пишувам. Во случајов ме инспирираше девојката која пишуваше за нејзиниот краток престој во Виена.
Студирам тука. Во оваа Виена во која, како опишаното, се се стреми кон перфекција, во која точноста и прецизноста се секојдневен стремеж а не измислени идеали. Истата таа Виена па, која од друга страна, има свој мал милион грди лица. Животот како странец, макар привремен, тука е многу поразличен од прошетки крај Ратхаус, концерти на Шенбрун и опојни мириси во пролет.
Единствените други студенти од нашата земја кои ги познавам тука водат секојдневни сизифовски битки со времето. Едниот се бори со одржување во живот на, прости на тоа, полумртви старци во замена за бесплатен престој на саат до првата метро станица на југ. Другиот, покрај полувремената работа комбинира и со понуда на приватни музички часови и единствено нешто што го држи во чекор со испитите е талентот, разновидната понуда на енергетски пијалоци во дисконтот на кампус и мотивацијата до небо. Мотивација со која тројцата пристигнавме тука во сонот да ја искористиме Виена како отскочна даска за уште позанимливи професионални и лични предизвици. И тогаш, и сега, побогати за некои искуства, не се откажуваме од целта децата да ни растат онаму каде што ние пораснавме. И не, не е тоа некоја романтична беседа на средновековен македонски гастарбајтер кој никогаш не се вратил дома. Не е ниту исповед на просечен вмро гласач. Тоа е оној горд инат кој тлее во секој еден од нас, подобри и поголеми да и се вратиме на нашата земја, бидејќи заслужуваме да твориме на свој јазик. Јазикот почнуваш како и другите нешта особено да го цениш во моментот кога го губиш. Тоа што се стремиме нашите деца да растат во школо со Сердарот и со Хајди на македонски, а не на германски јазик, и тоа што им посакуваме да се тркаат онака безгрижно од двете страни на Плаошник и Канео како што ние сме го правеле тоа, е здрава национална свест и обврска да се остави нешто зад себе онаму каде што припаѓаш. Не е тоа никаква сторија за курир.
Скоро дискутиравме за изборите кои доаѓаат. За мазохистичкиот избор кој се нуди меѓу гарнитура која моментално ја пустоши државата и гарнитура која пред моменталната го правеше истото. Апсурден избор, нели? И не пропуштаме можност да спомнеме и за едните и за другите, бидејќи на своја кожа небројни пати сме почувствувале како боли кога стартуваш од последното место на оваа европска стартно-целна рамнина и колку горчливо е кога си шиканиран попатно дури и во академските кругови.
Често ти доаѓаме тебе, Д, бидејќи ти единствено си сеуште неутрална, и од тебе црпиме инспирација како едно од ретките невини виртуелни збиралишта. Стеј соу!